ဆရာ အောင်ကောင်းမွန်

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္း ေတာစပ္ရွိ ကြ်ႏ္ုပ္ ေနထိုင္ေသာ အယူေတာ္ မဂၤလာၿခံသို႔ ေရာင္ျပန္မဂၢဇင္း၏ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္ေသာ ေမာင္ေမာင္ျမင့္ေအးသည္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သူ၏ လက္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္ ထမင္းခ်ိဳင့္ တစ္ခ်ိဳင့္လည္း ဆြဲ၍လာေလ၏။ ထိုကဲ့သို႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ လာပို႔ျခင္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားစြာကပင္ ျဖစ္၏ ။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ၿပံဳးျပၿပီးေနာက္

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္ထဲထိုင္၍ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ားကို စဥ္းစားလွ်က္ရွိ၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ႔ ဟုဆိုအပ္ေသာ အေၾကာင္းအရာကို မ်ားေသာအားျဖင့္ စဥ္းစားေလ့ရွိ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ႕ကို လြန္စြာလိုလား၏။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာႏွင့္သာ ဘ၀ခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းလို၏။ အခ်ိန္မ်ားကို ပူပင္ေသာက ကင္းစြာျဖင့္ ကုန္ဆံုးလို၏။ အလုပ္မ်ားကိုလည္း စိတ္ဖိစီးမႈ႕ ကင္းစြာျဖင့္ လုပ္လို၏။

ကလစ္ေပးၾကည္႕၇ွုပါ---- -

aung kung mon ၾသဂုတ္လ 9, 2012 9:32pmတြင္aung kung mon မွတင္ျပေသာဘေလာ႔ပို႔(စ္)ျဖစ္ပါသည္ View Blog ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ-------- ကၽြန္ေတာ္ ဖူးစာရွင္ေလးမွာ စာမေရးျဖစ္တာဟာ အေတာ္ေလးၾကာေနပါၿပီ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၁၈)ရက္ေန႔တြင္ စတင္၍ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ မဟာဂႏၶာရီအဓိဌာန္ ႀကီးမွာလည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ရက္ေပါင္း (၁၀၂၉)ရက္တြင္ သံုးခ်ိဳးႏွစ္ခ်ိဳးျဖစ္သည့္ (၆၈၆)ရက္ ေအာင္ျမင္ၿပီး တတိယအဆင့္ႀကီး (၄၉)ရက္ (၇)ထံု (၃၄၃)ရက္ ျပဳလုပ္ရန္ ေကာ့(စ္)မစ္ အားျဖည့္ရင္းႏွင့္ပင္ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ်

၂၂-၈-၂၀၁၂ေန႕လယ္ပိုင္းတြင္လား၇ွိုးျမို႕တ၇ုတ္ငါးပါးသီလသက္သတ္လြတ္ခ်န္တက္ထန္ ႕ဘုန္ေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားဦးစီးကာဘာသာ၀င္ဒါန၇ွင္မ်ားစုေပါင္းထည့္၀င္ လွူဒါန္းေငြမ်ားနွင့္ေ၇ေဘးသင့္၇ပ္ကြက္မ်ားသို့ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်သြားေ၇ာက္ျပီးသက္ဆိုင္၇ာ

လား၇ွိုးျမိဳ႕တြင္ယခု ၁၉-၈-၂၀၁၂နံနက္ပိုင္းမွစျပီးေျမနိမ္႕ပိုင္း၇ပ္ကြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို၁၈-၇က္ေန့တညလံုးမိုးၾကီး၇ြွာသြမ္းမွုေၾကာင့္ေတာင္က်ေ၇ဖံုးလြွမ္း ခံ၇လို႔လား၇ွိုးျမိဳ႕ေနသူအေတာ္မ်ားမ်ားေ၇ေဘးအႏၱ၇ယ္ၾကံဳေတြ႕ခံစားခဲ့၇တယ္လို့သိ၇ပါတယ္။ အေခ်အေနကေတာ့အေတာ္ကိုဆိုး၀ါးမွုေတြျျမင္ေတြ့ခဲ့၇လို့အေတာ္ေလးကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္စ၇ာပါဘဲ

ငါသံုးတဲ့ အေဆာင္တစ္မ်ိဳး ရွိတယ္ကြ။ အရင္တုန္းက လကၡဏာဆရာ ေဗဒင္ဆရာ လုပ္စားတုန္းက အဲဒီ အေဆာင္မ်ိဳး လုပ္ေပးဖူး ပါတယ္ကြာ။ အဲဒါကေတာ့ HORN OF PLENTY ဟြန္းေအာ့ဖ္ပလန္းတီး လို႔ေခၚတယ္။ ေပါၾကြယ္၀ေသာ ဦးခ်ိဳလို႔ အဓိပၸါယ္ ရတာေပါ့ကြာ။ ေရွ႕ေရွ႕တုန္းက ဥေရာပတိုက္မွာ ရွိတဲ့ မုဆိုးႀကီးေတြဟာ သူတို႔ရတဲ့ သားေကာင္ရဲ့ ခ်ိဳႀကီးေတြကို ပစၥည္းထည့္တဲ့ ပံုးႀကီးေတြအျဖစ္ အသံုးျပဳေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကို ဥေရာပမွာ ရွိတဲ့ ေလာကီပညာ

ငွက္ေပ်ာတစ္ေတာင္တံုးမီးပန္းကံုးယၾတာ တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြ ကိုလွေဖဆိုသူ ေရာက္လာေလ၏။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႔ခ်င္း ဆရာသမား... က်ဳပ္ကို ယၾတာေလးဘာေလး လုပ္ပါဦးဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္က က်ဳပ္ အိမ္ေရွ႕လာၿပီး က်ဳပ္ကို လာလာၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီလို ၾကည့္႐ံုနဲ႔လည္း မၿပီးေသးဘူး။ က်ဳပ္အိမ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီး က်ဳပ္အိမ္ကို တစ္ေနကုန္ ၾကည့္ေနတာပဲ။ က်ဳပ္ျဖင့္ အူယားလိုက္တာ

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေဗဒင္ဆရာ အျဖစ္ျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္ေမြးခဲ့ဘူးသည္ ျဖစ္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ ေဗဒင္လာေရာက္ ေမးျမန္းသူမ်ား၏ အခက္အခဲေပါင္း မ်ားစြာကို ယၾတာျပဳလုပ္ေပးရတတ္ပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ သယ္ေဆာင္လာေသာ အခက္အခဲမ်ားမွာ ကြ်ႏ္ုပ္ တတ္ကြ်မ္းေသာ ယၾတာပညာ၏ အျပင္ဘက္မွ ျဖစ္ေနတတ္၏။ အလြယ္စကားျဖင့္ ေျပာရေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္ မလုပ္တတ္ပါ။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေကာင္းကင္ျပင္ ဗလာဟင္းလင္းျပင္ႀကီးဆီသို႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ ထို အဆံုး အစမရွိေသာ ဗလာႀကီး အတြင္းမွ ကြ်ႏ္ုပ္ အလိုရွိေသာ ယၾတာ နည္းကေလး တစ္နည္း ရွိတန္ေကာင္းရဲ့ဟု ယံုၾကည္ကာ အာ႐ံုျပဳ၍

aung kung mon ၾသဂုတ္လ 9, 2012 9:32pmတြင္aung kung mon မွတင္ျပေသာဘေလာ႔ပို႔(စ္)ျဖစ္ပါသည္ View Blog ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ-------- ကၽြန္ေတာ္ ဖူးစာရွင္ေလးမွာ စာမေရးျဖစ္တာဟာ အေတာ္ေလးၾကာေနပါၿပီ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ (၁၈)ရက္ေန႔တြင္ စတင္၍ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ကၽြႏု္ပ္၏ မဟာဂႏၶာရီအဓိဌာန္ ႀကီးမွာလည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ရက္ေပါင္း (၁၀၂၉)ရက္တြင္ သံုးခ်ိဳးႏွစ္ခ်ိဳးျဖစ္သည့္ (၆၈၆)ရက္ ေအာင္ျမင္ၿပီး တတိယအဆင့္ႀကီး (၄၉)ရက္ (၇)ထံု (၃၄၃)ရက္ ျပဳလုပ္ရန္ ေကာ့(စ္)မစ္ အားျဖည့္ရင္းႏွင့္ပင္ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ဒုကၡအခက္အခဲႀကံဳေတြ႕ေနရသူမ်ားအေပါင္းကို ကၽြႏ္ုပ္၏ ပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ဆရာသခင္ အဘ ေဒါက္တာ မင္းသိခၤ သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ဂမီၻရအတတ္ပညာျဖင့္ပင္ ကုသိုလ္ျဖစ္ ယၾတာမ်ားကိုအခမဲ့ ျပဳလုပ္ေပးေနရ၏။ ေဗဒင္ေမးလိုသူမ်ားကိုလည္း ေန႔စဥ္နံနက္ (၁၁)နာရီမွစ၍ ေဗဒင္ေဟာေျပာေပး၏။ အဓိဌာန္ႀကီး စတင္ျပဳလုပ္ခ်ိန္မွစၿပီး ကၽြႏု္ပ္၏ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကိုလည္း ရပ္ပစ္လိုက္၏။ ဘ၀တြင္ ေဗဒင္ဆရာကို ယခုလို ေစာစီးစြာ ျပဳလုပ္ရန္

ေမာ္ေတာ္ကားေနာက္ၿမီးတြင္ အဖ်ားျဖတ္ေဆးကပ္ရေသာ ယၾတာတစ္မ်ိဳး တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ ကားပြဲစား ကိုသာထူးဆိုသူ ေရာက္လာေလ၏ ထိုသူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ ့လွ်င္ေတြ ့ခ်င္း “ယၾတာေလး လုပ္ပါဦး ဆရာ သမားရယ္ ကားေလးတစ္စီး အနိမ့္ေစ်းနဲ႔ ရလို႔ ၀ယ္ထားလိုက္တယ္။ ကားကေတာ ့လိုင္းေအာက္ေနတဲ့ ကားပါ။ အဲဒီ့ကားက ျပန္ေရာင္းတာ ဘယ္လိုမွ မထြက္ဘူး။ ေႏြက အဲဒီ့အထဲ ေရာက္ေနတယ္ ဆရာသမားရဲ ႔ ကြ်ႏ္ုပ္နဲ႔ အတူတူ ၀ယ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ျပန္ေရာင္းတာ ကားေလးစီး ေလာက္ရွိၿပီ က်ဳပ္ကေတာ့ အဲဒီ့ကားနဲ႔ တစ္ေနတာ အခုထက္ထိပဲ။ ဆရာသမားရဲ ႔တပည့္ ေဗဒင္ဆရာေတြဆီ ၀င္ၿပီးဓါတ္ ရိုက္ ခိုင္းတာ မ်ားပါၿပီ။ ထြက္ကို

မာဒါလိုင္းမြန္ တဲပင္ ဆိုေသာ အေနာက္တိုင္း ေလာကီပညာရွင္ တစ္ဦးက (၁၉၆၂) ခုႏွစ္ ေလာက္တြင္ မဂၢဇင္းတစ္ေဆာင္၌ တဲေရာ့ေခၚ ေလာကီပညာသံုး ကဒ္ျပား (သို႔) ေဗဒင္သံုး ေသာ ကတ္ျပားတြင္ အမွတ္ (၁၄) ကတ္ျပားသည္ ျဖဳန္းတီးမႈ႕မ်ား ၊ ေငြေၾကး ကုန္က်မႈ႕မ်ား၌ ကာကြယ္ႏိုင္သည္ဟု

ငါသံုးတဲ့ အေဆာင္တစ္မ်ိဳး ရွိတယ္ကြ။ အရင္တုန္းက လကၡဏာဆရာ ေဗဒင္ဆရာ လုပ္စားတုန္းက အဲဒီ အေဆာင္မ်ိဳး လုပ္ေပးဖူး ပါတယ္ကြာ။ အဲဒါကေတာ့ HORN OF PLENTY ဟြန္းေအာ့ဖ္ပလန္းတီး လို႔ေခၚတယ္။ ေပါၾကြယ္၀ေသာ ဦးခ်ိဳလို႔ အဓိပၸါယ္ ရတာေပါ့ကြာ။ ေရွ႕ေရွ႕တုန္းက ဥေရာပတိုက္မွာ ရွိတဲ့ မုဆိုးႀကီးေတြဟာ သူတို႔ရတဲ့ သားေကာင္ရဲ့ ခ်ိဳႀကီးေတြကို ပစၥည္းထည့္တဲ့ ပံုးႀကီးေတြအျဖစ္ အသံုးျပဳေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကို ဥေရာပမွာ ရွိတဲ့ ေလာကီပညာ

မိတ္ေဆြ သင္သည္ ရန္ႏွင့္ အမႈ႕အခင္းအေပါင္း ေအာင္ျမင္ေစရန္ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားကို အလိုရိွပါက အထက္ပါနည္းအတိုင္း ယၾတာေဆာင္ရြက္လိုက္ပါ။ ဥပမာအားျဖင့္ သင္သည္ တနဂၤေႏြသားသမီး တစ္ဦးဦး ျဖစ္တယ္ဆိုၾကပါစို႔။ အိမ္မွ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးအား နံက္(၉း၀၀)မွ (၁၀း၃၀)အတြင္း ရြက္လွပန္း ကပ္လွဴဆုေတာင္းပါ။ ကိစၥရွိ၍ အျပင္သြားရမည္ဆိုပါက ရဲယိုသားလက္တစ္ဆစ္ ေဆာင္သြားပါက ရန္ႏွင့္ အမႈ႕အေပါင္း ေအာင္ျမင္ေစႏိုင္တယ္လို႔ ေဗဒင္ပညာက

သင္၏အဂၤလိပ္ေမြးသကၠရာဇ္တြင္ (1)ဂဏန္း ၁ လံုးပါသူမ်ား။ အေရးထက္ အေျပာပိုေကာင္း၏ ။ သူတစ္ပါး၏ အျမင္ကို ဂ႐ုမစိုက္တတ္။ စကားအလြန္သြက္၏ ။ ဤ သူမ်ိဳး၏ စကားသည္ ရင္ထဲကမလာ။ ။ သင္၏အဂၤလိပ္ေမြးသကၠရာဇ္တြင္ (1)ဂဏန္း ၂ လံုးပါသူမ်ား။ (၁) လံုးပါသူ၏ အျပဳအမူအားလံုး။ သူတစ္ပါး၏အျမင္ကို နားလည္တတ္သူျဖစ္၏ ။ သူတစ္ပါး၏ အျပဳအမူကို အတုခိုး၏ ။ ဤအရည္အခ်င္းသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာအရည္အခ်င္းျဖစ္၏ ။ မွ်မွ်တတျပဳသူျဖစ္၏ ။

ဤအေဆာင္သည္ ေဗဒင္ လကၡဏာ ဆရာမ်ား ၊ နတ္ေဟာ စားသူမ်ား ၊ ကံၾက မၼာဖတ္သူမ်ား ေဆာင္သင့္ လွေပသည္။ ဤအေဆာင္တြင္ ေရးထားေသာ မႏၱာန္မွာ အလေားလိုက္ပဲ ဖတ္ဖတ္ ၊ ေဒါင္လိုက္ပဲ ဖတ္ဖတ္၊ ေနာက္ျပန္ပဲ ဖတ္ဖတ္ ၊ ဖတ္၍ ရေအာင္ စီမံထား၏။ ထို အေဆာင္ကို

ငါ ေဗဒင္လကၡဏာ ေေဟာစားတုန္းက သံုးတဲ့ နည္းကေလးေတာ့ ရွိတယ္ကြ။ အဲဒါက အိႁႏၵိယက 'အာနႏၵာ လဟီးရီး' (ANANDA LAHARI) ဆိုတဲ့ ဆရာႀကီး တစ္ဦးေရးတဲ့ ယႁႏ ၱ စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ နံပါတ္ ၃၇မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ယႁႏ ၱေလး အေၾကာင္းပဲ။ ဘာပံုကေလးမွန္း မသိပါဘူးကြာ။ ေကာက္ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ ကေလးပါပဲ။ အဲဒီ ယႁႏၲေလး အေပၚမွာ ပူေဇာ္ရမည့္ ပစၥည္းေတြလည္း ေဖာ္ျပထားတယ္။ ငါက တစ္ခုမွ မလုပ္ဘူး။ ငါ့မွာ

အကယ္၍ သင္သည္ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္၏။ သို႔ရာတြင္ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မၿပီးျပတ္ပဲ ျဖစ္ေန၏။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေသာ အခါ၌ တစ္ဖက္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ အင္းကို ကူးယူ၍ ဖေယာင္းတိုင္တြင္ ပတ္ကာ ေၾကြပုဂံတြင္ မီးထြန္းလိုက္ပါ။ (၅)-ရက္ ဆက္တိုက္ ထြန္းလိုက္ပါ။ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနေသာ သင္၏

ေဟာဒီ အေဆာင္ကေလးကေတာ့ ေငြေၾကး လာဘ္ရႊင္ေစတယ္။ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း ေပါမ်ားေစတယ္ ဆိုတဲ့ အေဆာင္ကေလး ပါပဲ။ စက္၀ိုင္း အလယ္က

ေလးစားရပါေသာကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား...... အဘဆရာႀကီးေဒါက္တာမင္းသိခၤ၏ မေနာမယလက္ေဆာင္ေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တြင္ပါ၀င္ေသာ ေအာက္ပါ မဟာဘိသိက္ ပ်ားစြဲေသာမုတ္ဆိတ္ ဓာတ္ဘိသိက္ ပန္ခ်ီကားကို ျပန္လည္၍ လက္ေဆာင္မွ်ေ၀ေပးလိုက္ ပါသည္။ ထိုပညာမွာ ဘိသိက္ဆယ့္ႏွစ္ပါးတြင္ပါသည့္ မဟာဘိသိက္ပညာျဖစ္၏။ မဟာဘိသိက္ဆိုသည္မွာ စီးပြားခ်မ္းသာတိုးတက္ေစရန္ ျပဳလုပ္ေသာပညာျဖစ္၏။ ဓာတ္ဘိသိက္ဟု ေခၚသည္ဟု မူရင္းစာအုပ္တြင္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ပ်ားရည္ေသာက္မယ့္လူဟာ ေ၀းေ၀းလံလံမွာ သြားၿပီး ပ်ားမဖြတ္ရဘဲ သူ႕မုတ္ဆိက္မွာ ပ်ားလာၿပီးဆြဲေနေတာ့ အစာနဲ႔ ပါးစပ္နဲ႔ သိပ္နီးေနတဲ့ သေဘာေပါ့ဟု ေရးသားျပထားပါသည္။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစကားတစ္ခြန္းလည္းရွိ၏။ စားရကံႀကံဳေတာ့ မုတ္ဆိက္ပ်ားစြဲ ဟူေသာစကားသည္ မိမိထံသို႔ အျခအေနေကာင္းေတြ၊ ကံေကာင္းမႈ႔ေတြ ၊ အခြင့္အေရးေကာင္းေတြ ေရာက္ရွိ၀င္လာေစေသာ

ကြ်န္ေတာ္တို႔မရမ္းတလင္းၿခံ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံမွာ ပညာသင္ခဲ့တုန္းက အရမ္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာမွ ပူပင္ ေသာကမရွိခဲ့ဘူး။ အဘေကြ်းတဲ့ ထမင္းကိုစားတယ္။ အဘ ၀တ္ခိုင္းတဲ့ အ၀တ္အစားကို ၀တ္တယ္။ မိုလင္း မနက္(၄)နာရီ ေလာက္ကတည္းကေန ညေန မုန္းစုန္းစုန္း ခ်ဳပ္တဲ့အထိ အဘရဲ့ ေဗဒင္ပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္တရတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အားခ်ိန္နားခ်ိန္ရယ္လို႔ေတာင္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔မွာ (၃)နာရီေလာက္ပဲ အိပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ေရးမ၀လို႔ မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနထိုင္လာခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြမွာ ေနထိုင္မေကာင္းလို႔ အိပ္ယာထဲ လွဲေနရတယ္ဆိုတာလဲ

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏တပည့္ ေဗဒင္ဆရာ ၿဖိဳးဟန္ေက်ာ္ဆိုသူ ေရာက္လာ၏။ ၎ၿဖိဳးဟန္ေက်ာ္သည္ ေရႊတိဂံုဘုရား ေျမာက္ဘက္မုဒ္တြင္ ေဗဒင္ေဟာသူ ျဖစ္၏။ ဥပုဒ္ေန႔တိုင္း ဆိုင္ပိတ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၎ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ယေန႔ ဥပုဒ္ေန႔ပါလားဟု သတိရ၏။ ၿဖိဳးဟန္ေက်ာ္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အတြက္ ဒိန္ခ်ဥ္ႏွစ္ခြက္ ၀ယ္လာ ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဒိန္ခ်ဥ္ကို လြန္စြာႀကိဳက္ေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေသာက္လိုက္ေလ၏။ ကြ်န္ုပ္က ဒိန္ခ်ဥ္ ေသာက္ၿပီးေသာအခါ၌ ၿဖိဳးဟန္ေက်ာ္က...

ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ မကာရေလာပ မ-တစ္လံုးေက်ဆရာေတာ္ ခင္ႀကီးေဖ်ာ္ရဲ့ အဂၤ၀ိဇၨာနည္းနဲ႔ မိမိ၏ ေမြးနံကို အေျခတည္ၿပီး ေမြးနံ၏ မိတ္နံဂဏန္းေတြနဲ႔ စီရင္ထားတဲ့ (၇)ရက္ သားသမီး အေဆာင္အင္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုအင္းေတာ္မ်ား၏ အက်ိဳးကို ဆရာေတာ္ ခင္ႀကီးေဖ်ာ္မွ ေအာက္ပါအတိုင္း ျပထားပါတယ္။ ရန္ခပ္သိမ္းကို ေအာင္ေစ၏။ အသီး မသီးေသာ သစ္ပင္ကို အသီး သီးေစ၏။ သားမရေသာ မိန္းမကို သားရေစ၏ အေျခြအရံႏွင့္ ျပည့္စံုေစ၏။ အျခား တစ္ပါးသူတို႔က အႏိုင္အထက္ မျပဳႏိုင္ေပ။ အေရာင္းအ၀ယ္ ကိစၥေတြမွာ လည္း ေအာင္ျမင္ေစ၏။ အိပ္ယာမွာ ထားရင္ အိပ္မက္ေကာင္း

ခရာဇ္ေတာ္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေရးထိုးတဲ့ ၁၉၉၉ ခု၊ ဧပရာယ္လ ၃ ရက္ေန႔၊ ဧၿပီလဟာ ထူးျခားတဲ့ လပါပဲ။ ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြအဖို႔ သႀကၤန္ပြဲ ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ႀကံဳႀကိဳက္ေနပါတယ္။ ဥေရာပတိုက္မွာေတာ့ ဧပရာယ္လဆန္း (၁)ရက္ေန႔မွာ ဧပရာယ္ဖူးလ္လို႔ ေခၚတဲ့ ဧၿပီ အ႐ူးလုပ္တဲ့ လပါပဲ။ သစ္ကိုင္းေတြကေန သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြၿပီးေတာ့ ကိုင္းေျခာက္မဲမဲ ႀကီးေတြ ဘ၀ကို ဧပရာယ္လမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာပဲ ေမလထဲကို ၀င္ၿပီးေတာ့ မိုးရိပ္ညိဳညိဳ မိုးသားမည္းမည္းေတြက ဤေျမကမၻာကို မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခမ္းေျခာက္ေနတဲ့ အိုင္ေတြ၊ ေခ်ာင္းေတြ၊ ျမစ္ေတြ၊ ေရတေဖြးေဖြးနဲ႔ သဘာ၀တရားႀကီးက လွပတင့္တယ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းလုပ္ေဆာင္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ကာလရဲ့ အကူး အခ်ိန္ပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ အခုေျပာမယ့္စကားဟာ အျပင္ အမ်ားပရိသတ္ကို ေျပာမယ့္စကား မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ရဲ့တပည့္ အေပါင္းကို သိဒၶိနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စကား ေျပာခ်င္လို႔ စီစဥ္ရတာပါပဲ။ သိဒၶိလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ဘယ္လိုနားလည္သလဲဆိုရင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံကေန ေတာင္းယူရမယ္လို႔ နားလည္ၾကတယ္။ သိဒၶိဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အတူ ေနာက္က ေတာင္း..

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထုိင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္မရမး္တလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံ႔ေသာလူႀကီးတစ္ဦးသည္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္.. “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟူ၍ ကိုး႐ိုးကားရားႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ “အလုိ.. ကိုပီတာႀကီး ေရာက္လာၿပီကိုး ဒီေန႔မနက္စာ ဘာဟင္းနဲ႔ စားခ်င္သလဲ ေျပာဗ်ာ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ခ်က္မယ္” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေျပာလိုက္ရာ ၎ကိုပီတာႀကီးက..

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သိေဟာင္းကြ်မ္းေဟာင္းျဖစ္ေသာ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံ႔သူ လူႀကီးတစ္ဦး ဝတ္ေကာင္းစားလွမ်ား ဝတ္၍ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သူသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “မစၥတာမင္းသိခၤ၊ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားယား ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “လုပ္ၿပီ..” ဟု ေရရြတ္လိုက္မိေလ၏။ “အၿမဲတမ္း ေမာနင္းမရွိဘူးေလ၊ အၿမဲတမ္းလည္း ႏိုက္မရွိဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္မ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္တာ၊

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ၿခံသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ လြန္စြာခင္မင္ရင္းႏွီးေသာ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံ႔ေသာလူႀကီး တစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ဒ္…” ဟု ႏႈတ္ ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္က.. “ဘဲသားကို အာလူးနဲ႔ဆီျပန္ခ်က္မယ္ဗ်ာ၊ အ႐ိုးပါကိုက္စားလို႔ရေအာင္ ႏူး ေနေအာင္ ခ်က္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးဘဲဥသုပ္မယ္၊ အဲဒီေဆးဘဲသုပ္မွာ တ႐ုတ္နံနံျဖဴးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဝက္႐ိုးနဲ႔ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီး ဟင္းခ်ိဳခ်က္မယ္၊ င႐ုပ္ေကာင္းႏိုင္ႏိုင္ခပ္မယ္၊ ငါးပိရည္၊ တို႔စရာ မထည့္ဘူး၊ ၾကက္သြန္ခ်ဥ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ အီေကြးနဲ႔ေရေႏြးၾကမ္းေကာင္းေကာင္းတိုက္မယ္…” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာ လိုက္လွ်င္ ကိုပီတာႀကီးက.

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္ မဂၤလာၿခံ အတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြေဟာင္းႀကီးျဖစ္ေသာ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္မႏွံ႕ေသာ လူႀကီးတစ္ဦးသည္ အလည္အပတ္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္မွ လူမ်ားသည္ ၎ကိုပီတာႀကီးအား အ႐ူးပီတာဟု ခပ္လြယ္လြယ္ ေခၚၾကေသာ္လည္း ကြ်ႏ္ုပ္မွာမူ ထို႔သို႔ မေခၚရက္ေသာေၾကာင့္ ကိုပီတာဟုပင္ ေခၚေဝၚခဲ့ေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုျမင္လွ်င္..“ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္…” ဟု

ေကာင္းတာႀကံသမွ် ေအာင္ေစေသာ္ဟု အမည္ရေသာ စမသည္ ကႀကီး ၊ ဃႀကီး ဏႀကီး ၊ ဠႀကီးဟု ဆိုအပ္ေသာ ဗ်ဥ္းသံုးဆယ့္သံုးလံုး အနက္မွ ႀကီးတပ္ေခၚရ ေသာ အကၡရာတိုပကို ဘံု(၈)ဆင့္တင္၍ အေပၚတြင္ န၀င္းစီးကာ ေရးထား၏။ ထိုႀကီးေလးႀကီး အကၡရာကိုပင္ ဘံုေလးဆင့္တပ္ကာ န၀င္းညြန္႔

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ သိေဟာင္း ကြ်မ္းေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုကိုပီတာႀကီးသည္ ေကာင္းစြာစိတ္မႏွံရွာေပ၊။ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ဆိုသလို စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ုံသို႔ ေရာက္သြားေလ့ရွိေသာ ေဝဒနာသည္ႀကီးလည္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားက ၎အား အ႐ူးပီတာဟု ေခၚၾကေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္မွမူ ထိုသို႔မေခၚရက္ေသာေၾကာင့္ ကိုပီတာႀကိးဟုပင္ ေကာင္းေကာ္းမြန္မြန္ ေခၚခဲ့ရေလ၏။ ၎ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားရား၊ ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၎ကပင္ … “ၿပီးခဲ့တဲ့လဆန္းက ကိုယ့္လူ ေဆး႐ုံတက္ရေသးတယ္ဆို..” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ဟုတ္ပါ့

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ စိတ္ေကာင္းစြာမႏွံ႕ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြႀကီး ကိုပီတာ ဆိုသူ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ၎ကို ပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ဒ္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားရား ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ “ကိုပီတာႀကီးကို ဒီေန႔မနက္ ဘယ္လိုဟင္းမ်ိဳးနဲ႔ေကြ်းရမလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ပုစြန္ခ်ဥ္ေကာင္း ေကာင္းေလး မစားရတာ ၾကာပါၿပီ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ပဲခူးမနီ ပုစြန္ခ်ဥ္ကို ၾကက္သြန္နီဥႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆီစိမ္းဆမ္းၿပီးသုပ္မယ္၊၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေလးေတြလည္း လွီးၿပီးထည့္ရမွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ပဲနဲေလးဟင္းခ်ိဳခ်က္မယ္၊ အရည္ေသာက္အတြက္ေပါ့ ၿပီးေတာ့ ပ်ဥ္ပံုႀကီးက ငါးရံ႕ေျခာက္ ေကာင္းေကာင္းေလးကို မီးဖုတ္ၿပီး ေထာင္းၿပီးေတာ့ ဆီဆမ္းမယ္၊ ဆန္ကေတာ့ ေကာင္းပေစေဟ့၊ တို႔စရာကေတာ့ သခြားသီးေကာင္းတယ္၊ ငါးပိရည္မလုပ္နဲ႔ကြာ ငံျပာရည္ေကာင္းေကာင္းကို င႐ုပ္သီးမႈန္႔ခပ္မယ္၊ ထမင္းစားၿပီးရင္လည္း အခ်ိဳစားဖို႔အတြက္ တျခားဘာမွ မစီစဥ္ပါနဲ႔၊

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္႔မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရိွ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သိေဟာင္း ျဖစ္ေသာ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္ေဝဒါနရွင္တစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း…. “ေဟ့…မစၥတာမင္းသိခၤ၊ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း..ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလေတာ့၏။ “ ကဲပါဗ်ာ ကိုး႐ိုးကားယား ႏႈတ္ဆက္မေန စမ္းပါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ မနက္စာခ်က္မယ္ဗ်၊ ဘာဟင္းနဲ႔ စားမလဲ ေျပာစမ္းပါဦး..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးရာ..“ အရမ္းေျပာလို႔ ေတာ့မျဖစ္ဘူး ကိုယ့္လူရဲ႕၊ အစာလည္းေဆး၊ ေဆးလည္းအစာလို႔ ဆိုထားတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္စားတဲ့ အစား အေသာက္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေဆးျဖစ္ဖို႔ေတာ့လိုတာေပါ့” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္အား အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာေနေလ၏ “ကဲပါဗ်ာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေဆးျဖစ္မယ့္

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံ၏ ေရွ႕သို႔ ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးလာ၍ ရပ္ေလ၏။ လူတစ္ေယာက္သည္ ေနာက္မွီလြန္စြာျမင့္ေသာ ေရွးေဟာင္းကုလား ထိုင္အနက္ႀကီးတစ္လံုးကို ေက်ာတြင္ပိုးလ်က္ ၎ေထာ္လာဂ်ီေပၚမွ ဆင္းလာ၏။ လက္တစ္ဘက္တြင္လည္း အနက္ေရာက္လက္ကိုင္တုတ္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူအား မည္သူမည္ဝါျဖစ္ သည္ဟု မေျပာႏိုင္ပါ။ ထိုသူသည္ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ထမ္းလ်က္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီးလွ်င္ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ခ်လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထိုသူကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ေနမိေလ၏။ ထိုကုလားထိုင္ကိုခ် ၿပီးလွ်င္ ထိုသူသည္ ကုလားထိုင္ေပၚ၌ အက်အနထိုင္လိုက္ေလ၏။ ထိုလူ၏ အျပဳအမူမွာ အနည္းငယ္ဆန္ုး သကဲ့သို႔ျဖစ္ေန၍

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္း ေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္ မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုသူသည္ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူခန္႔ရွိ၏။ ျဗဳန္းကနဲ႔ ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူအား ေကာင္းစြာမမွတ္မိေပ။ သို႔ရာတြင္ထိုသူက ကြ်ႏ္ုပ္အား “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း . ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ ေမာင္ေအာင္ထြန္း”ဟု ကိုး႐ိုးကားယားႏိုင္လွေသာ ႏႈတ္ဆက္နည္းျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ “ အလို . . ဘယ္သူမ်ားလဲ မွတ္တယ္။ ကိုပီတာႀကီးကိုး ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေရရြတ္လိုက္မိေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား “ဟုတ္ပါ့ ကိုေအာင္ထြန္းေရ အခုလိုမွတ္မိတာ ကိုယ့္လူ အေတာ့္ကိုေတာ္ၿပီး အေတာ့္ကိုညံ့တာပဲ”ဟု ကိုး႐ိုးကားယားေျပာျပန္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရယ္ရျပန္၏။ “ကိုပီတာ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာျပန္ရာ ၎က. . “ အားလံုးေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ၊ မေျပာင္းလဲတာကေတာ့ ပီတာတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္၊ အရင္အတိုင္းပါပဲ၊ ဟဲ ဟဲ ကိုယ့္လူကို ႏွိမ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ မွတ္မိတာေလးေျပာျပတာ၊ ကိုယ့္လူကဟိုတုန္းက လြယ္အိတ္ေလး တစ္လံုးလြယ္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ေလးပါစပ္မွာခဲလို႔ အလုပ္လညး္မရွိဘူး၊ ဝင္ေငြလည္းမရွိဘူး၊ ဟိုအိမ္ ကပ္စားလိုက္၊ ဒီအိမ္ကပ္စားလိုက္နဲ႔၊ အခုေဆးေ

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္း ေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံသို႔ မိန္းမ ႀကီးတစ္ဥိး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုမိန္းမႀကီးမွာ ၎၏လင္ေယာက်ာ္းရွိစဥ္က အေျခႏွင့္အေနႏွင့္ အက်အန ေနထိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၎၏ေယာက်ာ္းဆံုးၿပီ တစ္ႏွစ္အတြင္း၌ပင္ စီးပြားဥစၥာမ်ား ပ်က္စီးသြားရ ရွာေလ၏။ ထိုမိန္းမႀကီးသည္ အသက္အားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ငယ္သည္။ သူ၏အမည္မွာ ေဒၚၾသဟူ၍ျဖစ္၏။ သူသည္ငယ္စဥ္က ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။ ၎ေဒၚၾသသည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္သည္ဟူ၍ မရွိေပ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ယံုေလ့ရွိေသာ နတ္မ်ား၊ ဘိုးေတာ္မ်ားကို သူမယံုေပ။ ထို႔အတူ ငယ္စဥ္အခါက ကေလးဘာဝ

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ သိေဟာင္း ကြ်မ္းေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုကိုပီတာႀကီးသည္ ေကာင္းစြာစိတ္မႏွံရွာေပ၊။ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ဆိုသလို စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ုံသို႔ ေရာက္သြားေလ့ရွိေသာ ေဝဒနာသည္ႀကီးလည္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားက ၎အား အ႐ူးပီတာဟု ေခၚၾကေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္မွမူ ထိုသို႔မေခၚရက္ေသာေၾကာင့္ ကိုပီတာႀကိးဟုပင္ ေကာင္းေကာ္းမြန္မြန္ ေခၚခဲ့ရေလ၏။ ၎ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားရား၊ ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၎ကပင္ … “ၿပီးခဲ့တဲ့လဆန္းက