“ေဒါသႀကီးေနရင္ စကားမေျပာနဲ႔”ေအာင္ေကာင္းမြန္(လား႐ိႈး)
တေန႔သ၌
လား႐ိႈးၿမိဳ႕စြန္ ရန္တိုင္းေအာင္ဆုေတာင္ျပည့္ဘုရားအနီး ေရႊလီရတနာရပ္ ကၽြႏု္ပ္၏ေနအိမ္သို႔
အသက္(၅၀)အရြယ္ခန္႔ရွိေသာ
အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦးသည္ အလည္အပတ္ေရာက္ရွိလာေလ၏။
၄င္း၏အမည္ကား“ေဒၚအုန္းျမင့္”ဟူ၍ပင္ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္က်ြန္ုပ္သည္က်ြန္ုပ္တပည့္တဦးအားအလုပ္တခုခိုင္းကာအလြွဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ပင္ထပ္ခါတလဲလဲျဖစ္ေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ပင္လြန္စြာမွပင္ေဒါသထြက္၍ထိုတပည့္ျဖစ္ သူအားၾကိမ္း၀ါးေျပာဆိုေနမိ၏။သို႕ပါေသာ္လည္းေဒၚအုန္းျမင့္
အားျမင္လွ်င္အနည္းငယ္စိတ္ထိန္းရေတာ့၏။ထို႕ေနာက္တြင္ဧည့္သည္ျဖစ္သူေဒၚအုန္းျမင့္အားဧည့္ခံ စကားဆို၏။
၄င္းေဒၚအုန္းျမင့္သည္ယခင္ကၽြႏု္ပ္ထံသို႔မၾကာခဏေရာက္ရွိေလ့ရွိေသာ ဧည့္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း
လတ္တေလာတြင္ မလာသည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာေလၿပီျဖစ္၏။
လတ္တေလာတြင္ မလာသည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာေလၿပီျဖစ္၏။
၎ကိုျမင္လွ်င္ကၽြႏု္ပ္သည္ကား
ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈအား
အေၾကာင္းျပဳ၍ လြန္ေလၿပီးေသာ အခ်ိန္ဆယ္စုႏွစ္မ်ားဆီသို႔
မသိမသာေတြးမိေလ၏။ ထိုိုသို႕ေတြးရင္းပင္ေစာေစာကထြက္ေနေသာေဒါသမ်ားလည္းေျပသြားေလေတာ့၏။
ေဒၚအုန္းျမင့္သည္ကၽြႏု္ပ္ငယ္စဥ္ရပ္ကြက္အတြင္းေနထိုင္စဥ္မွစ၍ပင္လြန္စြာရင္းနွီးခဲ႕
သူတဦးပင္ျဖစ္တာ့၏။
ေဒၚအုန္းျမင့္အားျမင္လွ်င္က်ြန္ုပ္ငယ္ဘ၀ျဖတ္သန္းခဲံမွုတို႕အားျပန္လည္ကာေတြးေတာသတိရမိေလ၏။
ကၽြႏု္ပ္၏အမွတ္တမဲ့ေတြးမိေလေသာ႐ုပ္သ႑ာန္အား
စူးစိုက္စြာၾကည့္ျမင္ေလေသာ ေဒၚအုန္းျမင့္မွာ -
“ေမာင္ေဝလင္း . . . မင္းဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ထိ
ေဒါသေတြထြက္ေနရတာလဲ….
. . ေအာင္ေကာင္းမြန္(လား႐ိႈး)
မဟုတ္ေတာ့လို႔လား . . . ဒါမွမဟုတ္ လင္းလင္း(လား႐ိႈး)
မဟုတ္ေတာ့လို႔လား”
ဟုဆိုေလ၏။
“ေဒၚအုန္းျမင့္ . . . ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေဝလင္းဦးပါ . . .
ကၽြန္ေတာ့္အေဖနဲ႔အေမ
မွည့္ထားတာလည္း ေဝလင္းဦးပါ . . .
ကၽြန္ေတာ့္မွတ္ပံုတင္မွာလည္း ေဝလင္းဦးပါ . . . ကၽြန္ေတာ္
ေဝလင္းဦးလိုဘဲ ေနေနပါတယ္ . . . ”
ဟု ဆိုေလ၏။
ကၽြႏု္ပ္စကားအား အားမရေသာဟန္ႏွင့္
ေဒၚအုန္းျမင့္က -
“မင္းဟာမင္း . . . ေဝလင္းဦးဘဲျဖစ္ျဖစ္ . . . ေဝလင္းဘဲျဖစ္ျဖစ္ လင္းလင္း(လား႐ိႈး)ဘဲျဖစ္ျဖစ္
. . . ေအာင္ေကာင္းမြန္(လား႐ိႈး)ဘဲျဖစ္ျဖစ္ . . . အဲ့ဒါေတြဟာ ပညတ္ေတြပါ . . . ငါသိတာကေတာ့
မင္းကိုဘဲ . . . ငါကေတာ့ေဟ့ ရွင္းရွင္းဘဲေျပာမယ္ . . . ပညတ္ကို အသနားခံေနတဲ့သူမဟုတ္ဘူး
. . . ”ဟုဆိုေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာမူ
-
“ေဒၚအုန္းျမင့္ေရ
. . . ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ ေန႔လည္စာခ်က္ေကၽြးရမွာေပါ့
. . . ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဘာမွ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာမရွိဘူး . . . ဒီေတာ့ကာ . . .
အိမ္နားကအိမ္ဆိုင္က
ဘဲဥေတြဝယ္ၿပီး . . . ျပဳတ္ေၾကာ္
ဆီျပန္ခ်က္ေပးမယ္ . . . ကၽြန္ေတာ့္ေရခဲေသတၱာေအာက္ထပ္မွာ
အနံ႔မထြက္ေအာင္ထုပ္ထားတဲ့ ပုစြန္အစိမ္းေတြရွိတယ္ . . .
အဲ့ဒါကို ေရွာက္ရည္ညစ္ၿပီး သုတ္ေပးမယ္
. . . .
ကုလားပဲကေတာ့ရွိၿပီးသားမို႔ အထူးေျပာစရာမလိုဘူး . . . ပဲဟင္းတစ္ခြက္ေပါ့ .
. . ငံျပာရည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ရခိုင္သြားတုန္းက ယူလာတဲ့ငါးငံျပာရည္အေကာင္းစား
တစ္ပုလင္းရွိတယ္ . . . အဲ့ဒါကိုခ်က္ရင္အဆင္ေျပမယ္
. . .
အတို႔အျမႇဴပ္ေတြကေတာ့ ဆလပ္ရြက္ေတြ
ေစ်းသည္ေတြေရာင္းတိုင္း . . . ကၽြန္ေတာ့္အေမဝယ္ထားတာ
. .
. ၿခံထဲမွာေတာ့ ျမင္းခြာရြက္ေတြရွိတယ္ . . .
အဲ့ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားေအးေအးေဆးေဆးသာေန
. . .
ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္လိုက္ျပဳတ္လိုက္အံုးမယ္ . . . ”
ဟုေျပာ၍ စတင္၍ခ်က္ျပဳတ္ရေတာ့၏။
ေဒၚအုန္းျမင့္မွာမူ
ကၽြႏု္ပ္မိခင္ႀကီးစိုက္ပ်ဳိးထားသည့္ပန္းၿခံအား
ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ရင္းႏွင့္ပင္ လက္တစ္ဖက္မွာ
ေရေႏြးၾကမ္းကိုေသာက္ေနေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာမီးဖိုခန္းသို႔ဝင္၍လည္း
ဟိုဟာလုပ္
ဒီဟာလုပ္ဟု ပါးစပ္ကေလးႏွင့္
ေျပာရွာေလ၏။
အလံုးစံုခ်က္ျပဳတ္ၿပီးစီး၍
ေန႔လည္စာအျဖစ္ပင္
ကၽြႏု္ပ္ဧည့္ေကာင္းေဆြေဖာ္ ေဒၚအုန္းျမင့္အား
ေကၽြးေမြးရာ ၿမိန္ရွက္စြာပင္စားေသာက္ေလေတာ့၏။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္ရေလ၏။ ေဒၚအုန္းျမင့္သည္ ထမင္းစားအၿပီး
လက္ေဆးရင္းႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္အား -
“ေမာင္ေဝလင္း
. . . မင္းကို အေဒၚအခုပံုျပင္ေလးတစ္ခုေတာ့ေျပာခ်င္တယ္ . . . တစ္ခါတုန္းကေလ … တ႐ုတ္ျပည္မွာ
ပညာရွိႀကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ . . .
သူ႔မွာေတာ့ တပည့္ေတြအမ်ားႀကီးေပါ့ . . . သူ႔ဆီလာတဲ့
တပည့္မွန္သမွ်ဟာ . . .
ပညာရွိႀကီးေတြ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားၾကတာဘဲ . . .
ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာသားတစ္ေယာက္
ရွိတယ္ . . . အဲ့ဒီသားက ေတာ္ေတာ့္ကို စကားေျပာၾကမ္းတာ . . . ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔လည္း
အဆင္မေျပဘူး . . .
သူ႔အေဖထံမွာ တပည့္ခံတဲ့သူေတြနဲ႔လည္း အဆင္ေျပတယ္ဆိုတာမရွိဘူး . . .
တစ္ေန႔မွာ . . . ဆရာႀကီးက တပည့္ေတြစာမသင္ဘဲ
သူ႔ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ သူ႔သားကိုေခၚသင္တယ္ . . .
အဲ့ဒီေတာ့ စာသင္တဲ့ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ
… သူ႔သားတစ္ေယာက္ထဲေပါ့ . . .
အဲဒီမွာ အေဖလုပ္သူက ဟိုဟာသင္မေယာင္၊
ဒီဟာသင္မေယာင္လုပ္ေတာ့
သားကအႀကီးအက်ယ္စိတ္ဆိုးတယ္ . . . ဘယ္ေလာက္ထိစိတ္ဆိုးလည္းဆိုေတာ့ . . . စာသင္ခံုကို
လက္သီးနဲ႔ပိတ္ထုိးၿပီး “ဘာလုပ္တာလည္းသူ႔ကို”ဟုေဒါပြၿပီး ထိုင္ခံုေတြကိုလည္း လက္သီးနဲ႔ထိုးေတာ့တယ္
. . . ဒီအခါမွာအေဖလုပ္သူက “ငါ့သား . . .
မင္းေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ေနလား”ဆိုၿပီး ဆရာခံုစားပြဲေအာက္ကတူနဲ႔
သံမ်ားစြာကိုေပးၿပီး “မင္းစိတ္ဆိုးရင္ အဲ့ဒီလိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔မထိုးဘဲ နံရံမွာသံေတြကို
တူနဲ႔႐ိုက္ပစ္လိုက္လို႔ေျပာတယ္ . . . အဲ့ဒီမွာဘဲ အင္မတိ အင္မတန္ စိတ္ဆုိးေနေတာ့ သားလုပ္သူက
နံရံကို သံေတြကို တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတစ္ေခ်ာင္းယူၿပီး နံရံကိုလႊဲ၍ ႐ိုက္ေလေတာ့တယ္ . .
. အဲ့ဒီမွာ အႀကီးအက်ယ္႐ိုက္တာေပါ့ကြယ္ . . . ေဒါသက သိပ္ထြက္ေနတာကိုး . . . သံေခ်ာင္းေတြလည္း
အားလံုးကုန္ေရာ သူ႔စိတ္ နည္းနည္းသက္သာရာ ရသြားတယ္ထင္တယ္ . . . ေမာၿပီးထိုင္ခ်လိုက္တယ္
. . .
အ့ဲဒီမွာဘဲ ဆရာႀကီးလုပ္သူက “ဟိတ္ေကာင္ . . . မထိုင္နဲ႔ . . . ေရမေသာက္နဲ႔ .
. . အ့ဲဒီသံေတြ အကုန္ျပန္ႏႈတ္”ဆိုၿပီးေျပာတယ္ . . . အဲ့ဒီမွာဘဲ သားလုပ္သူက သတိဝင္လာတယ္
. . . “ဟာ . . . ! ဒါဟာ င့ါအေဖ ပညာသင္တဲ့ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဘဲ . . . ငါ သံနဲ႔႐ုိက္မိၿပီ
… ငါျပန္ႏႈတ္မွျဖစ္မယ္ . . . ငါမွားၿပီ”ဆိုၿပီး သံေတြ တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတစ္ေခ်ာင္း ျပန္ႏႈတ္လိုက္တယ္
. . . ၿပီးေတာ့မွဘဲ သံေတြနဲ႔တူအပါအဝင္ကို သူ႔အေဖေရွ႕မွာဒူးေထာက္ၿပီး သြားအပ္တယ္ .
. .
ဒီေတာ့ ဆရာႀကီးလုပ္သူက “မင္းေဒါသေတြ ေျပသြားၿပီလား . . . ေရာ့ ေရာ့”ဆိုၿပီး ေရတိုက္တယ္
. . . သားကေတာ့ ေရမေသာက္ႏိုင္ပါဘူး . . . “အေဖ . . . သားမွားသြားၿပီ . . . ေတာ္ေတာ့ကိုမွားသြားၿပီ
. . .”လို႔ ငိုၿပီးေျပာတယ္ . . . ဒီေတာ့ အေဖျဖစ္သူဆရာႀကီးက . . . “င့ါသား မင္းမမွားပါဘူး
. . . မင္းမွန္တာပါ . . . မင္းစိတ္ကေဒါသထြက္တယ္ . . . ဒီသံေတြတစ္ေခ်ာင္းစီကို တူနဲ႔႐ိုက္တယ္
. . . အႀကီးအက်ယ္႐ိုက္ေတာ့ ေဒါသေတြေျပသြားတာေပါ့
. . . ၿပီးေတာ့ ငါကျပန္ႏႈတ္ခိုင္းတဲ့အခါမွာ သတိဝင္ၿပီး တစ္ေခ်ာင္းစီ ျပန္ႏႈတ္တယ္ .
.
. တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ငါေျပာလို႔ ႏႈတ္တာကနည္းနည္း . . . မင္းဘာသာမင္းႏႈတ္တာကမ်ားမ်ားပါ
. . . ခုေတာ့ သံေတြကိုေရာ . . . တူကိုပါ မင္းငါ့ကိုလာအပ္ၿပီ . . . ငါေျပာခ်င္တာက တျခားမဟုတ္ပါဘူး
. . . လူဆိုတာ ေဒါသထြက္တတ္တာဘဲ . . . စိတ္ဆိုးတတ္တာဘဲ . . . မင္းေဒါသထြက္ၿပီးစိတ္ဆိုးေတာ့
နံရံမွာ သံေတြကို အႀကီးအက်ယ္႐ိုက္သြားတယ္ . . . ေဒါသေျပေတာ့ သံေတြကိုျပန္ႏႈတ္ၿပီး မင္းငါ့ကို
ျပန္အပ္ႏိုင္တယ္ . . . ဒါေပမဲ့ကြာ နံရံေတြကိုၾကည့္စမ္း . . . ငါ့ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕နံရံေတြမွာအကုန္လံုး
အေပါက္ေတြျဖစ္ၿပီး အက်ည္းတန္သြားၿပီကြာ . .
. လူဆိုတာ စိတ္ဆိုးတတ္တယ္ . . . ေဒါသထြက္တတ္တယ္
. . . အဲ စိတ္ဆိုးတာ . . . ေဒါသထြက္တာက အျပစ္မဟုတ္ဘူးကြ . . . ေဒါသထြက္ၿပီး လူလူျခင္း
အဲ့ဒီေဒါသကိုအေၾကာင္းျပဳေျပာတဲ့စကားဟာ တစ္ဖက္လူရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ သံ႐ိုက္ခံရသလို နာက်င္သြားေစခဲ့တယ္
. . . အဲ့ဒီေတာ့ကာ ေဒါသထြက္ စိတ္မဆိုးနဲ႔လို႔ မေျပာဘူး . . . ေဒါသထြက္ စိတ္ဆိုးလာရင္
တတ္ႏိုင္သေလာက္ စကားမေျပာပါနဲ႔ . . .”လို႔ ဆရာႀကီးကေျပာတယ္ . . .
ဒီအခါမွာ ဆရာႀကီးရဲ႕တပည့္အေပါင္းဟာ
နံရံႀကီးရဲ႕နံေဘးမွာ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္နားေထာင္ေနၾကေတာ့ အားလံုးဘဲ ျဖစ္စဥ္မွန္သမွ်ကို
ၾကားသိၾကသတဲ့ . . . ဆရာႀကီးလုပ္သူကေတာ့ ဘာမွထူးထူးျခားျခားမေျပာဘဲ “ငါ့သားေရာ . .
. တပည့္အေပါင္းတို႔ကို ေဒါသျဖစ္လာရင္ စကားမေျပာၾကနဲ႔လို႔ . . .”ေျပာလိုက္သတဲ့”
“ေမာင္ေဝလင္းေရ . . .မင္း သတင္းေထာက္ျဖစ္ၿပီး ေဒါသႀကီးေနတာ အေဒၚေတြ႕ရတယ္
. . . မင္းေဒါသႀကီးေနရင္ … စကားမေျပာနဲ႔”ဟုဆိုေလ၏။
ထို႔ေနာက္ -
“ကဲ . . . (၃)နာရီထိုးၿပီ . . . အေဒၚျပန္မယ္”ဟုဆိုကာ . . . ကၽြႏု္ပ္ေနထိုင္ရာ ေရႊလီရတနာၿမိဳ႕သစ္ရွိ
ကၽြႏု္ပ္ေနေသာ အိမ္ဝင္းမွပင္ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္စြာ ထြက္ခြာသြားေလေတာ့သတည္း ။။
ေမတၱာအနႏၱျဖင့္
ေအာင္ေကာင္းမြန္(လား႐ိႈး)
