“သံုးဘ၀သစၥာ” အခ်စ္နွင္႔ဘ၀ဂမၻီရ အခန္းဆက္၀တၳဳရွည္ၾကီး ေအာင္ေကာင္းမြန္(လားရွိဳး)

                                                  အခန္း(၁)-(၂)-(၃)-(၄)-(၅)ဆက္တိုက္ဖတ္ရွဴနိုင္ရန္
                                                        “ေဒၚေမသဥၥာခင္ေရာက္ရွိလာျခင္း”             

ႏွင္းမႈံရည္ရစ္ေဖြး ေျမာက္ေလေသြးလွ်က္ရွိေသာ ဒီဇင္ဘာလ ေဆာင္းသဘာ၀တို႔ လႊမ္းမိုးေနစဥ္ ျဖစ္သည့္ ေန႔တစ္ေန႔မွာပင္ျဖစ္ေလေတာ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လား႐ိႈးၿမိဳ႕၏ ၿမိိဳ႕လယ္နမ့္ဟူးေတာင္ေခၚ သာသနာ (၂၅၀၀)ျပည္လံုးခ်မ္းသာေစတီေတာ္ရွိ ကၽြႏ္ုပ္ေဗဒင္ေဟာခန္းတြင္ လြန္စြာမွကံၾကမၼာဆိုး၀ါးမႈမ်ား ႀကံဳေတြ႕ ေနရသူသံုးဦးအား ဆက္တိုက္ပင္ ေဗဒင္ေဟာၿပီး ယၾတာမ်ားေပးေနရေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အသက္ အရြယ္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ (၃၀)ေက်ာ္႐ံုမွ်ေလးပင္ေက်ာ္သည္ဟုယူဆရေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ေဗဒင္ေဟာေပးေနေသာ သူမ်ားကိုဦးစားေပး၍ ေစာင့္ဆိုင္းေနသကဲ့သို႔ပင္ ဘုရားေဂါပက႐ံုးတြင္ ကိန္း၀ပ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ဦးခ်ကန္ေတာ့၍ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ရွိေသာ ဆက္တီ ခံုတစ္ခုတြင္ ထိုင္ေနေလ၏။ သာမန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ တျခားသာေဗဒင္ေမးသူ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေစ၊ အမ်ိဳးသားျဖစ္ေစ ၎တို႔ေရွ႕တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ေဟာေျပာေနသူမ်ားရွိေနလွ်င္ ဘုရားကိုဦးခ်ၿပီးလွ်င္ ေကာ္ေဇာ ေပၚတြင္ဘဲ ထိုင္ေစာင့္ရင္ေစာင့္ဆိုင္းေနၿမဲျုဖစ္ေလ၏။ အမ်ိဳးသားအရာရွိႀကီးမ်ားသာ ဤကဲ့သို႔စက္တီခံုတြင္ ထိုင္ေလ့ရွိ၏။ ဒါကလည္းကၽြႏု္ပ္မွ လည္းေကာင္းတို႔ကို ထိုင္ရန္ခြင့္ျပဳျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေလ၏။ ယခုေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးမွာ တစ္မူထူးျခားေနေၾကာင္းထင္ရွား၍ ကၽြႏ္ုပ္မွာ မဟာေက်းဇူးရွင္ ပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ဆရာ သခင္ႀကီးျဖစ္ေသာ အဘေဒါက္တာမင္းသိခၤ သင္ၾကားဖူးေသာ ေဗဒင္ေမးသူမ်ား ေဗဒင္ဆရာေရွ႕သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေနပံုထိုင္ပံုေတြကို ျမန္မာ့ဆန္းဆရာႀကီးမ်ား အေနအထိုင္နမိတ္ယူပံုကို ျပန္လည္သတိရရင္း စဥ္းစားအေျဖရွာမိေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏အေတြးမွာ တစ္ဖက္မွအလုပ္လုပ္ေနသကဲ့သို႔ တစ္ဖက္မွလည္းယၾတာ မ်ားျပဳလုပ္ရန္ေျပာျပေနေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ေျပာေနေသာ ယၾတာမ်ားကိုလည္း ေဗဒင္ေမးေနသူအမ်ိဳးသမီးမွာ ေသခ်ာစြာ မွတ္မိႏိုင္ေစရန္၊ တိက်စြာေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ စာရြက္ျဖင့္ေရးမွတ္ေနေလ၏။ ဤသို႔ႏွင့္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္ဆက္လက္ေဟာၾကားမည့္သူမွာ စက္တီခံုတြင္ ဟန္ပါပါထိုင္ေနသူ အမ်ိဳးသမီးအလွည့္သို႔ ေရာက္လာ ၿပီျဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ”ကဲ ေရွ႕စက္တီခံုမွာထိုင္ေနတဲ့ အစ္မႀကီးေဗဒင္ေမးဖို႔လာတာဆိုရင္ ခင္ဗ်ားအလွည့္ ေရာက္ပါၿပီဟု“ ေျပာ၍ ၎အမ်ိဳးသမီးအားေခၚလိုက္ေတာ့၏။ တစ္ဖက္မွလည္း ေဟာေျပာၿပီးသူ အမ်ိဳးသမီး မွာ ကၽြႏ္ုပ္အား ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာ၍ ျပန္သြားေလ၏။ ဤကဲ့သို႔ ယင္းအမ်ိဳးသမီးမွ ကၽြႏ္ုပ္အားကန္ေတာ့ေနျခင္း ကၽြႏ္ုပ္ႏႈတ္မွ ျပန္လည္ၿပီးဆုေပးေနျခင္းကိုၾကည့္ရင္း ၎အေနျဖင့္ စက္တီခံု ေပၚတြင္ ထိုင္ေနခဲ့ျခင္းအား ျပန္လည္ၿပီးသတိ၀င္လာဟန္ျဖင့္ ၎ထိုင္ခဲ့ေသာ စက္တီခံုကိုျပန္ၾကည့္ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္ကိုျပန္ၾကည့္ကာ အားနာသြားပံုရေလ၏။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္
ယင္းျဖစ္စဥ္အေပၚတြင္ နိမိတ္ယူ၍ ေကာင္းျခင္း၊ ျမတ္ျခင္းသေဘာ၊ ဆိုးျခင္း၊ ႐ုတ္ျခင္းသေဘာကို ေကာက္ယူအမွတ္ေပးထားၿပီး ျဖစ္၏။

ေဗဒင္စားပြဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးထိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကၽြႏု္မွာဘာတစ္ခြန္းမွ်မေျပာေသးဘဲ ၎ထိုင္ပံု လက္တြင္ကိုင္လာေသာ ပခံုးလြယ္ပိုက္ဆံအိပ္ကို သူ၏ထိုင္ခံုေဘးတြင္ကပ္၍ ထားရွိပံုမ်ားအားနမိတ္ယူထားျပီျဖစ္၏။ ထို႔ေနာင္တြင္သူ၏အိတ္အတြင္း မွ ဖေယာင္းတိုင္အနီ၊ အျဖဴတစ္ထုပ္ႏွင့္
အေမႊးတိုင္အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္အား ႐ိုေသစြာေပးလွဴ ၿပီး ၎ႏွင့္ပတ္သက္သမွ်ကို ေျပာေလေတာ့၏။

“ကၽြန္မအမည္မွာ ေဒၚေမသဥၥာခင္ လို႔ေခၚပါတယ္ဆရာ၊ ကၽြန္မေဆးနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးပါၿပီ၊ အလုပ္သင္ လည္းဆင္းၿပီးပါၿပီဆရာ အခု postin ၀င္ဖို႔ေစာင့္ေနတာပါ။

ကၽြန္မေမြးသကၠရာဇ္က (၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၉)ရက္) ၾကာသပေတးသမီးပါ။ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ကေတာ့ ၁၃၄၄ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္(၉)ရက္ေန႔ပါဆရာဟု ေျပာေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ႏွစ္တစ္ ရာျပကၡဒိန္ကိုလွန္ယင္း ၎အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သူ ေဒၚေမသဥၥာခင္၏ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ေမြးသကၠရာဇ္မ်ား မွ်တ ညီညြတ္မႈရွိမရွိ စစ္ေဆးရာတြင္လည္း ဟုတ္မွန္ေနေသာေၾကာင့္ ၎အမ်ိဳးသမီးအား ေကာင္းျမတ္ျခင္း သေဘာကိုထပ္မွန္၍ အမွတ္ေပးရျပန္၏။ နာရီကိုလွမ္းၾကည့္ရာတြင္ ေန႔ခင္းမြန္းတက္(၁၁း၄၅)နာရီျဖစ္ေန ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ေဗဒင္စ၍ ေဟာေျပာသည့္အခ်ိန္ဟာ (၁၁း၀၀)တိတိတြင္ ေဗဒင္စားပြဲစထိုင္၍ ဘုရားကန္ေတာ့ပရိကန္ျပဳလုပ္ၿပီး သတၱ၀ါအေပါင္းႏွင့္တကြ အဘေဒါက္တာမင္းသိခၤ၏ တပည့္ပရိတ္သပ္မ်ားအားလံုး ကၽြႏ္ုပ္၏တပည့္ပရိတ္သပ္မ်ားအားလံုး တ႐ုတ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔တြင္ မိလိဖုေခၚ(အရိမိတၱယ်) ဘုရား ေလာင္းကို ကိုယ္းကြယ္သူ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးမ်ားအားလံုးကို အထူးေမတၱာပို႔၏။ ၿပီးလွ်င္ဆရာသခင္တို႔ထံ ခြင္ပန္၍ တစ္ေန႔တာ ေဗဒင္ေဟာေျပာျခင္း၊ ယၾတာေပးျခင္းအလုပ္ကို စတင္လုပ္ေလ၏။ ဒါဟာေန႔စဥ္ျဖစ္ ၏။ ယခုေဒၚေမသဥၥာခင္မွာ ကၽြႏ္ုပ္ထို႔ေန႔၏ ေဗဒင္စားပြဲထိုင္ၿပီး (၄၅)မိနစ္တိတိတြင္ ၎အားေဗဒင္စ၍ တြက္ေပးေနရျခင္းျဖစ္သလို ထိုေန႔သည္လည္း ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ (၂)ရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရက္လႏွစ္ တို႔ကို စာလံုးထဲေပါင္းလွ်င္ (၉)ဂဏာန္းရေနေၾကာင္းကို ကၽြႏ္ုပ္ေကာင္းစြာ သတိျပဳမိျပန္၏။ ဒီအမ်ိဳးသမီး ကေတာ့ ၉ ဂဏာန္းသမားဘဲ ၉ ဂဏာန္းဟာသူ႔ကို ေတာ္ေတာ္စိုးမိုးေနတာ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ၉ ဂဏာန္းအား စဥ္းစားလွ်င္အၿမဲလိုပင္ ၇ ဂဏာန္းသည္ ပါလာတတ္ေလ၏။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္းဟု တစ္စံုတစ္ ေယာက္မွ ေမးလာလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ ေဗဒင္တတ္တဲ့ ဂမီၻရပညာရွင္ဆရာႀကီး တစ္ဦးဦးမွ ေမးခဲ့သည္ရွိလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ ဘယ္လိုမွပင္ ေရေရရာရာျပန္္ၿပီးေျဖႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဤကမၻာေလာက ႀကီးတစ္ခုလံုးတြင္ (၉)ဂဏာန္းႏွင့္ (၇)ဂဏာန္းတို႔၏ အေၾကာင္းကိုထူးထူးျခားျခားရွိတာျမင္ရင္ေျပာျပစမ္းပါ ေအာင္ေကာင္းမြန္ရာဟုသာေျပာလာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္အေနႏွင့္ က်မ္းႀကီးစာေစာင္အထိေရးဖြဲ႕မွတ္သားထားလို႔ ရေလာက္ေအာင္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ အခ်ိန္ေပးၿပီးေျပာျဖစ္မည္မွာ မွန္ေသာသစၥာစကားပင္ျဖစ္၏။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ့အဘေဒါက္တာမင္းသိခၤမွ ကမၻာေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ကိန္းဂဏာန္းတို႔၏ စိုးမိုးပံုအစြမ္းထက္ျမတ္ပံု လူတို႔ကိုေကာင္းက်ိဳးျပဳပံု၊ ဆိုးက်ိဳးျပဳပံုတို႔ကို ႏုတ္မွ အဘအနီးကပ္တပည့္ႀကီးမ်ား (ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးမ်ား)ကိုသာေျပာျပထားေသာ စကားမ်ားကို အဘ၏အထူးအားထားရသူ အဘအနီးကပ္အဘတပည့္ႀကီး ဆရာႀကီးသိဒၵိိဆန္းလက္ေရးမူႏွင့္ မူရင္းစာ ရြက္ထုပ္ႀကီးမွာ ယခုအခ်ိန္ထိ ကၽြႏ္ုပ္မွာေကာင္းစြာ သိမ္းဆည္းထားရွိျခင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။ ၎စာရြက္ ထုပ္ႀကီးကို ေသခ်ာစြာခ်ဳပ္၍ အဘရဲ႕အေရးႀကီးပညာရပ္မ်ား (ထိပ္တန္း ဂမၻီရပညာဖိုင္) မဆိုင္သူမ်ား လွမ္း၍ မ်က္ေစာင္းမွ်ပင္မထိုးရဟု ေရး၍ေသျခာသိမ္းဆည္းထားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။

ဤသို႔ပင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဂဏန္းေဗဒင္နဲ႔ပတ္သက္လို႕ကေတာ့ကြာဆိုၿပီး ဘ၀င္အျမင့္ႀကီးျမင့္၍ ေနလာခဲ့သည္မွာ အေတာ္ပင္ ၾကာၿပီဟု ၀န္ခံမိပါသည္။ လက္ေတြ႕ေတာ့ ဂဏန္းေဗဒင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ထူးထူးျခားျခားပတ္သက္ဆက္ႏြယ္သူတို႔ကို ဘ၀မွာ လံုး၀ (လံုး၀)ကို မေတြ႕ခဲ့ဘူးသည့္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့၏။ ယခုေဗဒင္ေမးသူ ေဒၚေမသဥၥာခင္မွာ ဂဏန္းေဗဒင္မွျပေသာနိမိတ္ထူးမ်ားေပၚေနသကဲ႔သို႔က်ြန္ဳပ္တို႔၏ အဘဆရာၾကီးေဒါက္တာမင္းသိခၤေဗဒေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏မူရင္းပညာရပ္ျဖစ္ေသာစန္းေဗဒင္ကိန္းဂဏန္း မ်ားကို တြက္ခ်က္ရင္းမွာ ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာ ဒီအမ်ိဳးသမီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ထူးေနၿပီဟုကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ ေကာင္းစြာ သတိထားမိေတာ့၏။

၉-၁၂-၁၉၈၄၊ ၁၃၄၄ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (၉)ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔ နံနက္ (၉း၀၀)ေမြး၊ ေဒၚေမသဥၥာခင္၏ မဟာဘုတ္ႏွင့္ သက္ေရာက္တိုင္
မွတ္ခ်က္


ျမန္မာဆန္းေဗဒင္ပညာကို တတ္ကၽြမ္းနားလည္သူ ေဗဒင္ဆရာမ်ားေ၀ဖန္ႏုိင္ရန္ အားရည္ရြယ္ တင္ျပျခင္းျဖစ္သည္။
စာေရးသူ

ေဒၚေမသဥၥာ၏ လတ္တေလာ (၅၂)ရက္ကံဇာတာကိုလည္း အတိအက်ေျပာျပႏုိင္ရန္ တားေရာ့ခ်ိဳး ခုိင္းရာတြင္လည္း ပထမဆံုးက်ကပ္မွာ တားေရာ့နံပါတ္ (၁၁) မႏုစာရီကပ္ျဖစ္ၿပီး၊ (၁၀)တန္႔ကပ္မွာ တား ေရာ့နံပါတ္ (၉) ပုဏၰားဘကြန္းလာပ္ျဖစ္ေနျပန္၏။ (၇) တန္႔ကပ္ကို သတိထားၾကည့္ရာတြင္ တားေရာ့ နံပါတ္ (၁၉)ေနသူရိန္ကတ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ ဇာတာရွင္ ေဒၚေမသဥၥာခင္၏ လက္ရွိ ျဖစ္ေနေသာ အေျခအေနမ်ားကို ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္၍ စီးကရက္တစ္လိပ္အား မီးညွိၿပီး႐ိႈက္ဖြာရင္း ပင္ (၅၂)ရက္ ကံဇာတာကို ဆက္တိုက္ပင္ေဟာသြား၏။ ၿပီးလွ်င္တစ္ႏွစ္စာျဖစ္လာမည့္ ကံဇာတာကိုဆက္ ၍ေဟာေျပာကာ၊ ယၾတာမ်ားပါတစ္ပါတည္းထည့္၍ ေျပာရျပန္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ လူတို႔၏ဘ၀တြင္ အေရး ႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ၊ လူတာ၀န္တစ္ခုလို႔ပင္ေျပာလွ်င္ ေျပာ၍ရေသာ အိမ္ေထာင္ေရးဟုဆိုသည့္ အေရးႀကီးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ၎၏ဘ၀တြင္ အေရးႀကီးေနပံု၊ အေရြးမွန္ရင္၊ စိတ္ေဆာင္ရာသို႔ ဥာဏ္ရွင္ၿပီး အၿမဲတစ္ထပ္ တည္းလိုက္ေနဖို႔ သတိႀကီးစြာရွိရန္ ေဟာေျပာရေတာ့၏။ ေဒၚေမသဥၥာခင္မွာ ကၽြႏ္ုပ္ႏႈတ္မွ ေျပာသမွ်ကုိ ေသခ်ာစြာ ေရးမွတ္ထား၏။ ကၽြႏ္ုပ္ေဟာေျပာျခင္းတြင္ ဇာတာရွင္ေဒၚေမသဥၥာ၏ ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ ကံေကာင္းမႈမ်ားျဖစ္ထြန္းေထာက္ပံ့မႈရေစမည့္ကံဆိုးမႈတို႔ကို တားဆီးႏုိင္ရန္အတြက္ တစ္သက္တာ အေဆာင္ေက်ာက္အျဖစ္ ပတၱျမားတစ္လံုးကို အၿမဲတမ္း အသားႏွင့္ ထိေနေအာင္ ေဆာင္ထားရန္လို ေၾကာင္းကိုလည္း မွာၾကားရေလေတာ့၏။ ဤသို႔ေျပာလိုက္ျခင္းကို ေဒၚေမသဥၥာခင္မွာ အနညး္ငယ္ ျပန္လည္ေမးလိုေၾကာင္းကိုမူ ၎၏ မ်က္ႏွာ၊ မ်က္လံုးအစံုပံုပန္းသ႑ာန္မွ ျပေနေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္မွ စိတ္မေၾကမနပ္တာ မရွင္းတာ၊ ထပ္ၿပီးသိလိုတာေတြေမးဖို႕က်န္ရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေမးလို႔ေျပာလို႔ ရတယ္၊ ေဒၚေမသဥၥာင္ဟု ပင္ ေမးခြင့္ေပးလိုက္၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္၎မွ ဒီလိုပါဆရာ ပတၱျမားကို ကၽြန္မ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လို႕ ကၽြႏု္မၾကားဘူးတာ မိန္းကေလးေတြအေနနဲ႔ ပတၱျမားက မတည့္တာ ရွိတတ္ တယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘ၀တစ္သက္တာလံုးပတၱျမားေဆာင္ရင္ ကၽြန္မအေနနဲ႔ေပါ့ေလ၊ တကယ္ဘဲ သင့္ေတာ္သလားဆရာဟုပင္ ျပန္၍ ေမးေလ၏။

ခင္ဗ်ားအတြက္ ဘ၀တစ္သက္တာလံုးပတၱျမားေဆာင္လို႔ ရလို႔ သင့္ေတာ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ကေန အႀကံျပဳညႊန္ၾကားတာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာတြက္ခ်က္ၿပီး ေျပာတာ။ ခင္ဗ်ားဟာ အဂၤလိပ္လို (၉) ရက္ ေမြးသူ ျဖစ္တယ္။ အေနာက္တုိင္းဂဏန္းေဗဒင္ပညာအရ (၉)ဂဏန္းသမားလုိ႔ မွတ္ယူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား မဟာဘုတ္မွာလည္းသုညၾကြင္းတူျဖစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားဟာအထက္တန္းစား ဇာတာရွင္တစ္ဦးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မလို႔ အိမ္ေထာင္ေရးမမွားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာသတိေပးထားတာပါ။ သာမန္ေယာက်ာ္း မ်ိဳးနဲ႔အိမ္ေထာင္ျပဳမိရင္ေတာင္မွ ခင္ဗ်ားအိမ္ေထာင္ကၿမဲမယ္လို႔ တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ခင္ဗ်ားဟာ သိပ္ျမင့္ျမတ္ေနလို႔။ အဲဒါေၾကာင့္မလို႔ တစ္သက္တာအတြက္ အဆင့္တန္းျမင့္တဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္္ျဖစ္မွလက္ထက္သင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္လရဲ႕ဘယ္လဘဲျဖစ္ျဖစ္ (၉)ရက္ (၁၈)ရက္ (၂၇)ရက္ေန႔ေတြမွာ ေမြးသူေတြဟာ ဆန္႔က်င္ဖက္လိင္ေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္တတ္လို႔ သတိထားရတယ္။ အလားတူ ဆန္႔က်င္ဖက္လိင္ေၾကာင့္ဘဲ ဘ၀အေျခအေနဟာအျမင့္မားဆံုး၊ အျမတ္ဆံုးထိကိုလည္း မေမွ်ာ္ လင့္ဘဲေျပာင္းသြားႏိုင္ေသးတယ္။ အဲဒါဟာဘ၀အတြက္အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ပါဘဲ။

ေယာက္က်္ားဆိုရင ္မိန္းမအတြက္ဒုကၡေရာက္တတ္တယ္၊ မိန္းမေတြဆိုရင္လည္း ေယာက်္ားေတြ အတြက္ဒုကၡေရာက္တတ္တယ္။ ေဒၚေမသဥၥာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသမွ်နားေထာင္ရင္းပင္ ေခတၱေတြေ၀ သြား၏။ ၿပီးမွပင္ ျပန္၍သတိ၀င္ဟန္ျဖင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ဥာဏ္ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ ၍ျပန္သြားေလ၏။ ျပန္ခါနီးတြင္ကၽြန္ေတာ့္အား ကၽြန္မဆရာဆီမွာ ေဗဒင္ေမးဖို႔လာတာ ဒါနဲ႕ဆိုရင္ (၃)ေခါက္ရွိပါျပီ။ဆရာမရွိတဲ႔အခ်ိန္၊လူမ်ားေနတဲ႔အခ်ိန္ေတြနဲ႔ဘျၾကံုခဲ႔လို႔မေမးျဖစ္ခဲ႔တာပါ။အခု(၃)ေခါက္   ေျမာက္မွေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ရတာပါ။ ဆရာေဟာေျပာခ်က္ေတြအားလံုးလိုလိုဟာ ကၽြန္မအတြက္တိုက္ဆိုင္မႈရွိပါ တယ္။ တစ္ကယ့္ကိုမွန္ပါတယ္ဆရာ။ အခုဆရာေဟာသမွ် ကၽြန္မဒီညေသခ်ာျပန္ၿပီး ဖတ္ပါ့မယ္။ ၿပီးရင္ ကၽြန္မ မနက္ဖန္ဆရာ့ဆီျပန္လာေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ ထပ္ၿပီးေမးျခင္တာ ကၽြန္မဘ၀အတြက္ အေရးတႀကီး ဆံုးျဖတ္စရာေတြရွိလို႔ပါဆရာ ဟုေျပာရာ ကၽြႏ္ုမွေကာင္းပါၿပီ မနက္ဖန္ကာျပန္လာၿပီး မရွင္းတာ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေမးလို႔ရပါတယ္။ ေန႔ခင္း(၂)ခ်က္ထိုးေလာက္ဆို ေဟာခန္းမွာလူရွင္းပါၿပီ။ ေအးေအးေစးေစးေျပာ ခ်င္ရင္ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွလာပါ။ ဒါကကၽြန္မလိပ္စာကတ္ပါ ဆရာဟုေျပာင္၍ သူမ၏လိပ္စာအျပည့္အစံု ပါလိပ္စာကတ္ကိုမူ ေပးခဲ့ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ေဒၚေမသဥၥာခင္ဟူေသာ မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိ အသက္(၃၀)၀န္းက်င္ အသက္အရြယ္ႏွင့္ပင္ ေလးေလးစားစား လူႀကီးဆန္ဆန္ ေခၚေ၀ၚပဥာတ္တတ္သူမိန္းမပ်ိဳေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့ေဗဒင္ေဟာခန္းမွပင္ ထြက္ခြါ သြားေလေတာ့၏။ သူမထြက္ခြါသြားမွပင္ လိပ္စာကတ္ကို ကၽြႏ္ုပ္ေကာင္းစြာၾကည့္မိရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ လြန္စြာမွပင္ တံုလႈပ္၍သြားေလေတာ့၏။ ကၽြႏ္ုပ္မ်က္လံုးအစံုသည္ ျပဴး၍သြားသလိုခံစားရ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ပါးစပ္ မ်ားလည္း ပြင့္သြားသလားမသိေတာ့။

ဤကဲ့သို႔ ကၽြႏ္ုပ္အေနႏွင့္ လြန္စြာမွ အံၾသျခင္းတု႔ိ၏အျမင့္ဆံုးသို႔ ေရာက္သြားရျခင္း၏ ပိြဳင့္မွာေတာ့ သူမ၏အိမ္တြင္တြဲ၍ ျပဳလုပ္ထားေသာ လုပ္ငန္း၏နာမည္ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေတာ့၏။ “ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ကိုယ္ပိုင္အင္တာနက္ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္- သူ႔ဆိုင္နာမည္က “Platonic Love “ ဆိုပါလား။ ကၽြႏ္ုပ္၏နားတြင္ “Platonic Love “ ဆိုေသာအသံတို႔သည္ ပဲ့တင္ထပ္၍ပင္ၾကားေနမိေတာ့၏။ လႈပ္ရွားတုန္း လႈပ္ရွားမႈမ်ား လြန္စြာအားႀကီးေနေသာ ကၽြႏ္ုပ္စိတ္ႏွလံုးအား ထိန္းခ်ဳပ္၍ပင္ “တစ္ခုခုေတာ့ထူးေနၿပီ” ဟုဆံုးျဖတ္ ခ်က္ခ် မိလိုက္ေလေတာ့သတည္း။

                                                                    ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္

ေမတၱာအနႏၱျဖင့္
ေအာင္ေကာင္းမြန္(လားရွိဴး)


မွတ္ခ်က္။ ။

ယခုကၽြႏ္ုပ္ေရးသားေဖာ္ျပလွ်က္ရွိေသာ “သံုးဘ၀သစၥာ“ အခန္းဆက္၀တၳဳရွည္ႀကီးတြင္ ယခုအခန္း (၁)တြင္ ဤအခန္း(၁)တြင္ ဤအခန္းဆက္၀တၳဳဇာတ္လမ္းႀကီးတစ္ခုလံုး၏ အဓိကအမ်ိဳးသမီးဇာတ္ေဆာင္ ျဖစ္ေသာ ေဒၚေမသဥၹာခင္အား ေဗဒင္ေမးစဥ္တြင္ ေဗဒင္ဆရာျဖစ္သူမွ ၎ကိုေဟာေျပာလိုက္ေသာအခ်က္ အားလံုးကို ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ စာဖတ္ပရိတ္အားလံုးလည္း ယင္းဇာတ္ေကာင္၏ ဇာတာ ထူးျခားမႈတို႔ကို သိေစျခင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းအမ်ိဳးသမီးမွာ လက္ရွိဘ၀အေခ်အေန၊ ၎ ၏ပညာရာထူး၊ အရွိန္အ၀ါ အဆင့္အတန္းတို႔ႏွင့္ စပ္လွ်င္း၍ တစ္ခ်ိိဳ႕ေသာေဟာခ်က္မ်ားမွာ မသင့္ေတာ္မူ ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ လက္ရွိေခတ္အေျခအေနအရဆိုလွ်င္ သဘာ၀မက်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ထူးျခားမႈေဟာခ်က္တို႔ ပါေနျခင္းေၾကာင့္ပင္ ေဟာခ်က္တို႔အား အက်ဥ္းခ်ဳံးေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ဤထူးျခားလွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းက်ယ္မႈတို႔ႏွင့္ စုစည္းဖန္တည္းေသာ ဤအခ်စ္ဇာတ္ထုတ္ ႀကီးတစ္ခုလံုးသာဖတ္႐ႈခဲ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ား စိတ္၀င္စားသူရွိ၍ ျပန္လည္ေတာင္းဆို မႈရိွလွ်င္ ဤဇာတ္ေကာင္ ေဒၚေမသဥၨာခင္၏ေဟာခ်က္ကုိ ျမန္မာဆန္းပညာခြင္ေဟာၾကားမႈအား၎၊ အေနာက္တိုင္း ဂဏန္းေဗဒင္ႏွင့္ ျမန္မာဘုတ္ပညာတို႔မွရ ရွိလာသည္႔ ၎၏တစ္တဘ၀တာ ပင္ကိုမူလ စ႐ိုက္မ်ားအား၎၊ ၎ေမးစဥ္အခ်ိန္တားေရာ့ (၁၂)ခ်ပ္၏ (၁၂)ရာသီေဟာကိန္းကိုလည္းေကာင္း ျပန္လည္ေဖာ္ျပ ေပးမည္ျဖစ္ပါသည္။

ေလးစားစြာျဖင့္
စာေရးသူ

                                        “သံုးဘ၀သစၥာ”                      ေအာင္ေကာင္းမြန္(လားရွိဴး)

                                                      အခန္း(၂)
                                          ကၽြႏု္ပ္ဟူေသာသူ၏ ငယ္ဘ၀

ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ အသက္(၁၂)ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဓါတ္ပံုပညာသင္ၿပီး လား႐ိႈးၿမိဳ႕၊ နန္းေဟ၀န္ ဥယ်ာဥ္တြင္ ဓါတ္ပံုအကြက္စားျဖင့္႐ိုက္သည့္ကင္မရာမင္းဘ၀ႏွင့္ပင္ ေလာကဟူသည့္ပင္လယ္ႀကီးအား စတင္၍ လက္ပစ္ ကူးခဲ့ရေတာ့၏။ တကၠသိုလ္ပညာ၍မၾကားဖူး၊ အထက္တန္းပညာရပ္မ်ားအား နားမလည္မႈမ်ားႏွင့္ပင္ မိမိဘ၀အတြက္ အထူး အားကိုးအားထားခဲ့ရေသာ ဓါတ္ပံုဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ႀကီးႏွင့္ ဦးေက်ာ္သက္ (လား႐ိႈးဘဲေရာင္စံုဓါတ္ပံုတိုက္)တြင္ ပညာသင္ ရင္း ေငြရွာရင္းႏွင့္ပင္ လူပ်ဳိေပါက္ ေ၀လင္းဘ၀သို႔ ေရာက္မွန္းမသိေအာင္ ေရာက္ခဲ့ေလေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္၏ပညာသင္ဆရာႏွစ္ဦးျဖစ္သူမွာ လြန္စြာမွပင္ ကၽြႏု္ပ္အားခ်စ္ၾက၏။ သားရင္းတစ္ေယာက္ပမာလည္းဘဲ အားထားၾက၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ဆရာမ်ားခ်စ္ေအာင္ေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဆရာမ်ားေရွ႕တြင္ အၿမဲ႐ို႐ိုက်ဳိးက်ဳိးေန၏။ ေျပာစကားနားေထာင္၏။ ခိုင္းသမွ်ကိုလည္းဘဲ ခ်က္ခ်င္းပင္ထ၍ ေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ လုပ္ေပးၿမဲလုပ္ေပး၏။ ညည္းညဴျခင္း ဟူ၍မရွိ။ လြဲေခ်ာ္သြားသည္ဆိုသည္မွာလည္း လြန္စြာမွပင္ရွားပါးလွ၏။ ဆရာမ်ားတို႔၏ ေအာက္ေျခသိမ္းကိစၥမ်ားကအစ မညည္းမညဴလုပ္ေပးခဲ့၏။ ညေနဆိုင္သိမ္းလွ်င္ ဆရာတို႔၏အိမ္တြင္ရွိေသာ အမႈိက္ေတာင္းမွအမႈိက္မ်ားအား အမိႈက္ပံုတြင္ သြား၍ပံု၏။

ထိုစဥ္ကာလမွာ ကၽြႏု္ပ္၏အျဖစ္က ကၽြန္တစ္ဦးႏွင့္တူ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္အစစ္ေတာ့မဟုတ္။ ကၽြန္အစစ္ သည္ကၽြန္စရိတ္ရ၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာေတာ့

ကၽြန္စရိတ္မရ။ ဓါတ္ပံုပညာတစ္ခုတည္းကိုသာရ၏။ ဤသို႔ျပဳလုပ္ေနရျခင္းကိုပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာ လြန္စြာမွ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္လို႔ေန၏။ တစ္ခါက ကၽြႏု္ပ္သည္ နံနက္(၅း၀၀)နာရီေက်ာ္တြင္ ဆရာမ်ားေနအိမ္ သို႔ေရာက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ေရာက္တိုင္းပင္ ေန႔စဥ္ ဆရာႏွစ္ဦး၏ သားႀကီးမ်ား၊ သမီးႀကီးမ်ားမွာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ၄င္းတို႔၏ ဖခင္ မ်ားအား “ပါပါး ေ၀လင္းလြိဳင္”ဟု တ႐ုတ္ကြမ္းတံုစကားျဖင့္ သတင္းပို႔တတ္ၾကၿမဲျဖစ္၏။ ၄င္းကေလးမ်ားဟာ ကၽြႏု္ပ္ထက္ သံုးႏွစ္ေလးႏွစ္ခန႔္ ငယ္သူမ်ားျဖစ္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုေန႔သည္ ေစာေစာသြားရျခင္းက တ႐ုတ္႐ိုးရာသခ်ိဳင္းကေတာ့ပြဲ ရွိျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္၏။

ဆရာမ်ား၏ ကေလးမ်ားဟာ ကၽြႏု္ပ္ကိုျမင္လွ်င္ျမင္ျခင္းဘဲ ၄င္းတို႔ဖခင္မ်ားထံသို႔ ခါတိုင္းနံနက္ခင္းမ်ားကဲ့သို႔ ကၽြႏု္ပ္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သြားေရာက္သတင္းမပို႔ဘဲ ၄င္းတို႔၏အဖြားထံသို႔သာ သြားေရာက္ေျပာဆိုၾကေလ၏။

ေက်းဇူးရွင္ဆရာ(၂)ဦး၏ မိခင္ျဖစ္သူမွာလည္း ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္းပင္ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ “ေ၀လင္း၊ ဒီအမႈိက္ေတြသြားသြန္လိုက္ဦး”ဟုဆိုေလ၏။ “မေန႔ညက ေ၀လင္းသြားသြန္တာအဖြားေတြ႕တယ္၊ အခုဒါက အသစ္၊ သြားသြန္ေတာ့ ေ၀လင္း၊ ေတာ္ၾကာၾကြက္ေတြလာမွာစိုးလုိ႔”ဟု ခ်ဳိခ်ိဳသာသာႏွင့္ပင္ အာ႐ုဏ္ဦးအခါသမယမွာပင္ ကၽြႏု္ပ္အား အမိႈက္မ်ားသြန္ရန္ တာ၀န္ေပးေလေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း “ဟုတ္ကဲ့အဖြား . . . ကၽြန္ေတာ္အခုသြားပါမယ္” ဟုဆိုကာ အမိႈက္ေတာင္းရွိရာ အိမ္ေနာက္ေဖးသို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။

ထိုအခါ ဆရာျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္သက္ မွာ “ေ၀လင္း . . . အခုအေစာႀကီး . . . တစ္ေယာက္တည္းမသြားနဲ႔ . . . ခဏနင္ စံေမာင္လာမွသြား”ဟု သူ၏မိခင္အား တ႐ုတ္ကြမ္းတံုစကားမ်ားျဖင့္ မည္သည့္အဓိပၸါယ္ျဖစ္သည္ဟု နားမလည္ႏိုင္ေသာစကားမ်ားကို ဆက္တိုက္ေျပာေနၾက၏။ မိခင္ႀကီးျဖစ္သူမွာလည္း သူ၏သားျဖစ္သူအား ျပန္၍ေျပာျပန္၏။ ထိုသို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ နံနက္ခင္းမိုးမလင္းခင္တြင္ သူတျပန္ကိုယ္တျပန္ ေျပာေနေသာ တ႐ုတ္ကြမ္းတံုစကားမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္လို နားမလည္သူ တိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္အဖို႔ ေတာ့ စကားမ်ားေန၊ ရန္ျဖစ္ေနသည္လိုမ်ဳိး နားေထာင္ခံစားေနရသည္မွာမဟုတ္ဘဲ အေမတလွည့္ သားတလွည့္ တ႐ုတ္ တေယာ လက္စြမ္းျပေနသည္ဟုပင္ ခံစားနားေထာင္မိေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လြန္စြာမွ နားေထာင္ေကာင္းသလိုျဖစ္ေန၏။ အမွန္မွာေတာ့ ကၽြႏု္ပ္အားအေၾကာင္းျပဳ၍ ေစာေစာစီးစီး ဆရာသမား သားအမိမွာ စကားမ်ားေနၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ လည္း အသက္(၁၂)အရြယ္ကေလးျဖစ္သူက်ြန္ဳပ္မွာေတာ႔ နားမလည္ခဲ့ျခင္းမွာ ထိုစဥ္အခ်ိန္ကာလကျဖစ္ရပ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း တ႐ုတ္တေယာသံႏွင့္တူေသာ နံနက္ခင္း စကားမ်ားရန္ျဖစ္သည့္အသံမ်ား နားေထာင္၍၀သလိုျဖစ္သြားခ်ိန္ မွာပင္ စံေမာင္ဆိုသူ ပညာသင္ဘက္တစ္ဦးမွာ ေရာက္ရွိလို႔လာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္မွ ၄င္းအား “ေဟ့ . . . စံေမာင္ ၊ ဒီမွာအဖြားက . . . ဒီအမိႈက္အိတ္ေတြ သြားသြန္ဖို႔ေျပာထားတယ္ ငါတစ္ေယာက္တည္းသြားဖို႔ . . . ဆရာေက်ာ္သက္က မင္းလာမွ မင္းနဲ႔အတူသြားဆိုလို႔ေစာင့္ေနတာ . . . ကဲ ဒီအိတ္ေတြမ” ဟု ေျပာရင္းပင္ နံနက္ခင္း အာ႐ုဏ္ဦးအလွအပကိုခံစားရင္း အမိႈက္အိတ္မ်ားထမ္းကာ အမိႈက္ပံုရွိရာဆီသို႔ ပညာသင္ေဖာ္ သင္ဖက္ ခင္မင္ခဲ့ရေသာ စံေမာင္ဆိုသူႏွင့္အတူ အမိႈက္မ်ားသြန္ခဲ့ရပံုကို ထိုစဥ္အခ်ိန္ကာလတြင္ လြန္စြာမွ သြက္လက္ေပ့ါပါး ေနခဲ့ေလေတာ့၏ . . .။

ဤသို႔ႏွင့္ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္လွ်င္ အဖြားျဖစ္သူ ဆရာသမားတို႔၏မိခင္ႀကီးမွာ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္စံေမာင္အား ခုႏွစ္လႊာေပါက္စီႏွင့္အတူ ၄င္းကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ထားေသာ င႐ုတ္ဆီႏွင့္ေကၽြးေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာလည္း ထိုေန႔နံနက္စာ အျဖစ္ ၄င္းခုႏွစ္လႊြာေပါက္စီတစ္လံုးစီကို ႏွစ္ဦးသား ၿမိန္ရွက္စြာစားေသာက္ၾကေလ၏။ စားေသာက္အၿပီးတြင္ ေရေအး တစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီေသာက္၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ဦး ေရေသာက္ေနစဥ္မွာပင္ အဖြားျဖစ္သူမွာ ဤသို႔ပင္ ဗမာစကားမပီတပီ ျဖင့္ေျပာေလ၏။ “ေ၀လင္းႏွင့္စံေမာင္ေတာ္တယ္ . . . တကယ္ကိုေတာ္တယ္ . . . မီးဖိုေဆာင္တစ္ခုလံုးသန္႔ရွင္းသြားတာဘဲ” ဤသို႔ေျပာရင္းပင္ ကၽြႏု္ပ္၏မ်က္ႏွာအား အေသအခ်ာေစ့ေစ့ၾကည့္၍ တစ္ခ်က္မွ်ျပံဳးေလ၏။ “အဖြားေျပာမယ္ေ၀လင္း . . . မွတ္ထားေနာ္ . . . အဖြားတို႔ကြမ္းတံုစကားပံုရွိတယ္ . . . ေရွးပညာရွိတို႔ရဲ႕စကားက ဒီလိုကြဲ႕ . . . ေလာကႀကီးမွာ သခင္ျဖစ္ ခ်င္တဲ့သူေတြဟာ . . . ကၽြန္ခံဖူးၿပီလားဟု . . . ျပန္ေမးရတယ္ . . . ဆရာျဖစ္ခ်င္တဲ့လူလည္း . . . အဲ့ဒီလိုဘဲ တပည့္ခံဖူး ခဲ့လား . . . ကိုယ့္မွာဆရာရွိလားလို႔ . . ျပန္ေမးရတယ္တဲ႔”ဟုပင္ တ႐ုတ္ပညာရွိတို႔၏ စကားပံုအား သက္ႀကီးစကားသက္ငယ္ ၾကားဟူသကဲ့သို႔ပင္ ေျပာျပေလ၏။ ထိုစကားၾကားရျခင္းပင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ လြန္စြာမွပင္ မွတ္သားစရာပါလားဟု သတိျပဳ မိသည္။ ငါ့ဘ၀တစ္သက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ အဖြားရဲ႕စကားကို မေမ့စတမ္း မွတ္ထားမယ္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ထိုစကားလံုး တို႔သည္ အဖြား၏ႏႈတ္မွပင္ ကၽြႏု္ပ္၏နား၊ ထိုမွတဆင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ႏွလံုးအိမ္အတြင္းသို႔ နစ္၍နစ္၍ပင္ ၀င္ေရာက္သြားသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရေတာ့၏။

ဆရာသမားျဖစ္သူတို႔၏ မိခင္ႀကီးျဖစ္သူ တ႐ုတ္ကြမ္းတံုအဖြားႀကီးမွာ ကၽြႏု္ပ္၏မ်က္ႏွာအား ေသခ်ာစြာေစ့ေစ့ၾကည့္၍ ေန၏။ သူေက်နပ္ေအာင္ၾကည့္ေနသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ထင္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဤသို႔ျပန္လည္ေျပာေလ၏။ “ေ၀လင္းက. . . အခု တပည့္လည္းခံဖူးၿပီ . . . ဆရာရွိေနသည္ . . . ကၽြန္လည္းခံေနၿပီ . . . အဲ့ဒီေတာ့ . . . ေမာင္ေ၀လင္းႀကီးလာရင္ . . . ဆရာျဖစ္မွာ . . . သူတပါးရဲ႕အရွင္သခင္ျဖစ္လာဖို႔ရာက ေသခ်ာေနၿပီ . . . ပိုက္ဆံကိုအၿမဲေခၽြေခၽြတာတာသံုး . . . အက်ီ အေကာင္းမရွိရင္လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး . . . သန္႔ရွင္းရင္ရၿပီ . . . ပိုက္ဆံကိုဘဲစု . . . အစားေကာင္းမစားရလည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး . . . ေရာဂါမျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အာဟာရျပည့္၀ရင္ၿပီးတာဘဲ . . . ပိုက္ဆံကိုေကာင္းေကာင္းဆုေတာ့ေနာ္ . . . ေ၀လင္းကို . . . ဒီေန႔ကစၿပီး . . . ဓါတ္ပံုတစ္ပံု႐ိုက္တိုင္း႐ိုက္တုိင္း ႐ိုက္ခအကြက္စား ငါးမူးေပးဖို႔ အဖြား မင္းတို႔ဆရာကို …. ေျပာလိုက္မယ္”ဟုဆိုေလ၏။ ဤသို႔ေသာစကားကိုၾကားရလွ်င္ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ စိတ္ႏွလံုးမွာ မည္သို႔မွ် ထူးျခားစြာ ေျပာင္းလဲမႈမရွိေသာ္လည္း ငါ ဒီေန႔ကစၿပီး အကြက္စား ငါးမူးရၿပီဟူသည့္အေတြးသည္ ကၽြႏု္ပ္၏အသိစိတ္အာ႐ံုတြင္ ေျဖးေျဖးျခင္းႏွင့္ သိသိသာသာႀကီးကိုပင္ ဖံုးလႊမ္းသြားေလေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေပ်ာ္လာသလိုခံစားရ၏။ ကိုယ့္ကုိယ္ကို လည္း အခေၾကးေငြကို ငါ့ပညာနဲ႔ရင္းပင္ ရွာႏိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီဟူသည္ စိတ္ႀကီးမွာလည္း တၿပိဳင္တည္းဆိုသလိုပင္ ၀င္လာေလေတာ့၏။

တစ္ရက္လွ်င္ ဖလင္တစ္လိပ္စာ ဓါတ္ပံု ပံု(၄၀)႐ိုက္လွ်င္ ေငြ(၂၀)ရၿပီ။ ဒါဆို ပံု(၈၀)႐ိုက္လွ်င္ ေငြ(၄၀)ရၿပီဟူေသာ သခ်ၤာဉာဏ္မ်ားလည္း ထြက္လာေလေတာ့၏။ ပံု(၁၀၀)တစ္ေန႔ မရရေအာင္႐ိုက္မယ္ကြာဟုဆိုသည့္စိတ္ဓါတ္မွာလည္း တၿပိဳင္တည္းဆိုသမွာလည္း ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္အာ႐ံုတြင္ ေရာက္ရွိလာေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိေန႔မွစ၍ လား႐ိႈးၿမိဳ႕ နန္းေဟ၀န္ ဥယ်ာဥ္တြင္ တစ္ေန႔လံုး ဥယ်ာဥ္ႀကီးတစ္ခုလံုး အထက္ႏွင့္ေအာက္ ေျပးရင္းလႊားရင္းႏွင့္ပင္ တစ္ေန႔ပံု(၁၀၀)မရရေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ႐ိုက္ေလေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ တစ္ေန႔လွ်င္ ေငြက်ပ္(၅၀)ရ၏။ ထိုစဥ္ကာလတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးသည္ တစ္ေန႔ ထက္တစ္ေန႔ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈတည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႕မွ တည္ေဆာက္ျပဳျပင္မႈမ်ားကို ႏိုင္ငံႏွင့္အ၀န္းကိုပင္ ႀကီးက်ယ္စြာျပဳလုပ္လွ်က္ရွိေနေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုပင္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံသားမ်ားလည္း ယခင္ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ တဆတဆေခတ္မွီ၍လာေတာ့၏။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေပၚတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ စိတ္၀င္စား မႈေၾကာင့္ ႏိုင္ငံျခားသတင္းမ်ားကို တ႐ုတ္ေရဒီယိုမ်ားကိုင္ေဆာင္၍ အမ်ိဳးသားအမ်ားစုတို႔သည္ နားေထာင္ၾကေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ ဗဟုသုတမ်ားလည္း ျဖည္းျဖည္းျခင္းႏွင့္ပင္ တိုးတက္လာၾကေလေတာ့၏။

အမ်ဳိးသမီးမ်ား . . . အထူးအားျဖင့္ . . . မိန္းမပ်ဳိမ်ားလည္း သိသိသာသာပင္ ေခတ္ဆန္လာၾကေလေတာ့၏။ ျမန္မာျပည္၏ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္လည္း စင္တင္ေတးဂီတမ်ား၊ ကာရာအိုေအဆိုင္မ်ား၊ စားေတာ္ဆက္ႀကီးမ်ားလည္း အၿပိဳင္အဆိုင္ပင္ ေပၚထြက္၍လာေနၿပီျဖစ္၏။ ျမန္မာျပည္ႀကီးသည္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစီမံကိန္းဟုအမည္တပ္၍ စီးပြားေရး တံခါးဖြင့္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ဆက္ဆံၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္စီးပြားေရးေရာ၊ ပုဂၢလိကစီးပြားေရးမ်ားပါ ျပဳလုပ္ေနၾကၿပီျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ကၽြႏု္ပ္ထံတြင္ လြန္စြာမွ ေခတ္မီသေယာင္ေဆာင္ေနၾကေသာ မိန္းမပ်ဳိအမ်ားအျပားမွာ ဟိုအ၀တ္အစားႏွင့္ တမ်ိဳး ဒီအ၀တ္အစားႏွင့္တဖံု ဆိုသလိုပင္ ထပ္ကာထပ္ကာလာ၍ အလွဓါတ္ပံုမ်ား ႐ိုက္ကူးၾကေလ၏။

ကၽြႏု္ပ္၏ဆရာျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္သက္မွာ ကၽြႏု္ပ္အား ဓါတ္ပံုပညာႏွင့္ပတ္သက္၍ မွတ္သားဖြယ္ရာစကားတစ္ခြန္းကို ဤသို႔ဆိုေလ၏။ “ေ၀လင္း … မင္းဓါတ္ပံုကင္မရာမင္းေလာကမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ဓါတ္ပံုဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွေနေျပာင္းျပန္မ႐ိုက္နဲ႔”ဟု ဓါတ္ပံုဆရာတုိင္းအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာစကားအား ဆိုေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုစကား အၿမဲမွတ္ထား၏။ အကယ္၍မ်ား ဓါတ္ပံုအ႐ိုက္ခံမည့္သူက ေနေျပာင္းျပန္တြင္ရွိေသာ ႐ႈခင္းတစ္ခုကို ေနာက္ခံထားၿပီး႐ိုက္ခ်င္တယ္၊ ႐ိုက္ေပးပါ ဟုေျပာလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ်မ႐ိုက္ေပး . . . သို႔ေသာ္လည္း စကားကိုနားေထာင္ေကာင္းေအာင္ ေျပလည္ရာ ေျပလည္ေၾကာင္းေျပာေလ၏။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေနကေျပာင္းျပန္ႀကီးျဖစ္ေနေတာ့ ဒီ႐ႈခင္းကို ေနာက္ခံထားၿပီး ႐ိုက္လိုက္လွ်င္ ပံုထြက္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး . . . လက္ရွိအခ်ိန္ Lighting ႏွင့္ လိုက္ေလွ်ာညီေထြမႈရွိေသာ ႐ႈခင္းႏွင့္႐ိုက္ထားေသာပံုမ်ားကို ထုတ္ျပၿပီးလွ်င္ ေနႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ ႐ႈခင္းမ်ားကိုေရွာင္၍ပင္ အၿမဲပင္႐ိုက္ကူးခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္႐ိုက္ခဲ့ေသာပံုမွန္သမွ် မေကာင္းဟူ၍ ဘယ္ေတာ့မွ်မရွိ . . .။ ပန္းျခံထဲက ခ်ာတိတ္ကေလး ဓါတ္ပံု႐ိုက္တာ တကယ္ေကာင္းတယ္ . . . ဟူသည့္ သတင္းမွာလည္း မေတာ္ပင္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ အကြက္စားရၿပီး တစ္လခန္႔အၾကာမွာပင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ တစ္ေန႔ ဖလင္သံုးလိပ္ ပံု(၁၂၀)အနည္းဆံုးထား၍ပင္ ႐ိုက္ခဲ႕ရေလေတာ့၏။ ပြဲေတာ္ရက္မ်ား၊ ႐ံုးပိတ္ရက္မ်ားဆို ဖလင္(၅)လိပ္မွ(၆) လိပ္အထိ ႐ိုက္ရေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ ကၽြႏု္ပ္၏ဘ၀ပညာ ၊ အတတ္ပညာ၊ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာ ဆရာသခင္မ်ားျဖစ္သည့္ ဦးေက်ာ္ႀကီးႏွင့္ ဦးေက်ာ္သက္တို႔မွ ကၽြႏု္ပ္အား အကြက္စား ငါးမူးမွ (၁)က်ပ္တို႔ တိုး၍ေပးလိုက္ ေလေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုစဥ္ကာလမွာ ကၽြႏု္ပ္၏တစ္ေန႔၀င္ေငြလွ်င္ ပွ်မ္းမွ်(၂၀၀ိ/)ရၿပီး တစ္လလွ်င္ (၆၀၀၀ိ/)၀င္ေငြရွိသူ တစ္ဦး၊ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ၀င္ေငြ(၇၂၀၀၀ိ/)ရွာႏိုင္သူတစ္ဦး ျဖစ္သြားေလေတာ့၏။

ထိုစဥ္ကာလမွ အစိုးရဌာနမွ အရာရွိႀကီးတစ္ဦး၏ လစာမွာပင္ တစ္လလွ်င္ (၇၀၀ိ/)မွ်သာ ရ၏။ တစ္ႏွစ္လွ်င္ အရာရွိ တစ္ဦး၀င္ေငြမွာ (၁၄၀၀၀ိ/)ပင္ရွိ၏။ ထိုအတြက္ေၾကာင့္ ထိုစဥ္အခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္၀င္ေငြအားေျပာျပလွ်င္ မည္သူမွ်မယံုႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကေလေတာ့၏။ အသက္အရြယ္သည္ အလြန္အမင္း ငယ္ရြယ္လြန္းလွေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဘ၀ အေတြ႕အၾကံဳရင့္က်က္မႈမရွိျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မိဘမ်ား၏ မ်က္ကြယ္တြင္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေနရေသာအခ်ိန္သည္ မ်ားျပားလြန္းလွေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကၽြႏု္ပ္၏ ဘ၀သည္ မသိမသာႏွင့္ပင္ တဆတဆ ပ်က္စီးစျပဳ၍လာေတာ့၏။

ညေနေန၀င္ခ်ိန္သို႔ေရာက္လွ်င္ ဗူးဘီယာ(၁)ဗူးခန႔္ ေသာက္တတ္လာ၏။ စီးကရက္ကိုလည္း ထိုစဥ္ကာလက အေကာင္းဆံု၊ ေစ်းအႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ International 555 ကို ဗူးလိုက္၀ယ္၍ေသာက္ေလေတာ့၏။ အေပါင္းအသင္းမွာ လည္း လြန္စြာမွ မ်ားျပားလာေနၿပီျဖစ္၏။ ထိုအေပါင္းအသင္းမ်ားမွာလည္း ကၽြႏု္ပ္ထက္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္သူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကေလေတာ့၏။ ၄င္းတို႔အားလံုးသည္ ကၽြႏု္ပ္ကိုေခၚလွ်င္ ခ်ာတိတ္ဟုပင္ ကင္ပြန္းတပ္ေခၚေ၀ၚၾကေလ၏။ ဤသို႔ပင္ ေခၚေ၀ၚသူမ်ားျပားလာေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္၏အမည္ရင္းမွာ ကၽြႏု္ပ္ဆရာမ်ားနွင္႔မိဘမ်ားသာ ေခၚဖို႔အတြက္ပင္ မွည့္တြင္ထားသလိုသာ ျဖစ္ခဲ့ေလေတာ့သတည္း။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္ . . . ။


ေမတၱာအနႏၱျဖင့္
ေအာင္ေကာင္းမြန္(လား႐ိႈး)

“သံုးဘ၀သစၥာ” အခ်စ္နွင္႔ဘ၀ဂမၻီရအခန္းဆက္၀တၳဳရွည္ၾကီး   ေအာင္ေကာင္းမြန္(လားရွိဳး)

                                                            အခန္း(၃)
                                             “မေမ႔နိုင္ေသာဘ၀၏မွတ္စု”

လား႐ိႈးနန္းေဟ၀န္ပန္းျခံထဲက ဓါတ္ပံုဆရာခ်ာတိတ္ဆိုလွ်င္ မသိသူမရွိေအာင္ပင္ လူငယ္တို႔၏ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ ျဖစ္ေန ေလေတာ့၏။ စီးကရက္ေသာက္ျခင္း၊ ညေနတြင္ ဘီယာေသာက္ျခင္းမ်ား ျပဳေနေသာ္လည္း အလုပ္ကိုေတာ့ အပ်က္အစီး လံုး၀မခံေပ။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ႏႈန္းသည္ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္ အေရအတြက္က်သည္ဟူ၍မရွိ . . . တိုး၍တိုး၍သာေနေလေတာ့ ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္၏ဆရာမ်ားျဖစ္ၾကသူမ်ားလည္း ကၽြႏု္ပ္အေပၚတြင္ စိတ္ခ်ၿမဲခ်ေနၾက၏။ ေန႔စဥ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ နံနက္ (၅း၃၀)နာရီအခ်ိန္တြင္ ဆရာမ်ားအိမ္သို႔အေရာက္သြားၿပီးလွ်င္ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားလုပ္၍ လား႐ိႈးေစ်းႀကီး အတြင္းတြင္ရွိေသာ ဓါတ္ပံုဆိုင္အားဖြင့္ေပးရ၏။ ဆိုင္ဖြင့္ၿပီးလွ်င္ ယခင္ေန႔က ကၽြႏု္ပ္႐ိုက္ခဲ့ေသာဓါတ္ပံုမ်ားကိုစီရ၏။ ဖလင္ႏွင့္ဓါတ္ပံုတြဲ၍ ပလပ္ စတစ္အိတ္အတြင္းသို႔ထည့္ရ၏။ ထိုအိတ္၏ေနာက္ေၾကာတြင္ ေဆာ့ပင္ႏွင့္ ေဘာက္ခ်ာ စာအုပ္တြင္းမွ ဓါတ္ပံုစာရင္းအတုိင္း စရံေငြ၊ က်န္ေငြမ်ားေရးရ၏။

ဤသို႔ ေန႔စဥ္ပံုမ်ားစီၿပီးခ်ိန္သည္ နံနက္ (၇း၃၀)နာရီအခ်ိန္ခန္႔ပင္သာျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေခတၱမွ်နားၿပီး ဆရာမ်ားထံခြင့္ေတာင္းကာ နံနက္စာကို ထြက္၍စားတတ္ ၏။ ကၽြႏု္ပ္ နံနက္စာစားၿပီး ဆိုင္သို႔ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္မွာေတာ့ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္အတူ ပန္းျခံတြင္းတြင္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္သူ ကင္မရာမင္း ႏွစ္ဦးမွာ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ေရာက္လာၾကတတ္ၿမဲျဖစ္၏။ ၄င္းတို႔ႏွစ္ဦးမွာ ကပ်ာကယ်ာႏွင့္ပင္ ဓါတ္ပံုစီၾက၏။ ဆရာႀကီးျဖစ္သူမွာ ၄င္းတို႔ႏွစ္ဦးအား မၾကာမၾကာပင္

“မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ . . . မနက္ခပ္ေစာေစာေလးလည္း လာၾကဦးေလ ကြာ . . . အခုဟာက မင္းတို႔က . . . တစ္ရက္လည္းမဟုတ္ . . . ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္ . . . ေန႔တိုင္း ဒီလိုဘဲ . . . ေနာက္က်လာၿပီးရင္ ပ်ာပ်ာ . . ပ်ာပ်ာနဲ႔လုပ္ၾက . . . မင္းတို႔အိမ္မွာ ဘာေတြမ်ားလုပ္စရာရွိလို႔လဲကြာ . . . မင္းတို႔ေတြက … မင္းတို႔ထက္ အသက္အရြယ္အမ်ားႀကီးငယ္တဲ႔သူေတြအလုပ္လုပ္ေနၾကတာကိုၾကည္႔ျပီးအားနာၾကပါဦး”ဟုေျပာကာ ၄င္းတို႔ႏွစ္ဦးအား ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ပင္ အစဥ္ခုိင္းႏႈိင္း၍ေျပာေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ၄င္းတို႔ႏွစ္ဦးမွာ ကၽြႏု္ပ္အား လြန္စာမွမုန္းၾက၏။ ကၽြႏု္ပ္မေကာင္းေၾကာင္းမ်ားအား ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ . . . မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ အစဥ္ပိုပိုသာသာႏွင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္မရွိခ်ိန္၌ ဆရာသမားမ်ားျဖစ္သူတို႔ထံ တိုင္ၾကားတတ္ၾကေလ၏။ ဤသို႔ တိုင္ၾကားေနျခင္းကို ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ပညာသင္ဘက္ စံေမာင္ဆိုသူမွ ကၽြႏု္ပ္အား အစဥ္ျပန္၍ ေျပာျပေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ ေကာင္းစြာသိရေလ၏။ မည္သူက ကၽြႏု္ပ္၏အေၾကာင္း မည္သို႔ပင္ေျပာသည္ျဖစ္ေစ ကၽြႏု္ပ္ဆရာသမားမ်ား မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို အစဥ္ ၾကည့္႐ႈ သတိျပဳတတ္သူ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ေတာ့ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို မွန္မွန္လုပ္ၿမဲအတိုင္းသာ လုပ္ေန ေလေတာ့၏။

တစ္ေန႔တြင္ . . . ကၽြႏု္ပ္သည္ ပန္းျခံသို႔ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရန္သြား၏။ တခါတရံတြင္ သံုးဦး အတူသြား၏။ ထိုေန႔သည္ တစ္ဦးတည္း သြားသည့္ေန႔ျဖစ္၏။ ပန္းျခံႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ လံုျခံဳေရးစစ္သားမ်ားႏွင့္ ကာရံထားသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္သည္မသိ အ့ံအားသင့္၍သြားမိ၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကၽြႏု္ပ္မွာ ကင္မရာ လည္းလြယ္ထားသလို ပန္းျခံအတြင္း တာ၀န္ရွိသူျဖစ္၍ အ၀င္ဂိတ္တြင္ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာ၍၀င္မည္ဟုဆံုးျဖတ္ၿပီး တစ္ဦးတည္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ဂိတ္၀အေရာက္တြင္ စည္ပင္၀န္ထမ္းတစ္ဦးႏွင့္ေတြ႕၍ ၄င္းမွာ “ဟာ . . . ခ်ာတိတ္ … မင္းတစ္ေယာက္တည္းလာတာလား . . . ဒီေန႔”ဟု ေျပာဆိုကာ ကၽြႏု္ပ္အား ဂိတ္၀မွ အတြင္းသို႔ေခၚေဆာင္သြား၏။

ပန္းျခံတြင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ၄င္းစည္ပင္၀န္ထမ္းျဖစ္သူ ကိုရင္ထြန္းအား ကၽြႏု္ပ္မွ မည္သို႔ျဖစ္တာလည္းဟု မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲခတ္၍ ေမးၾကည့္လိုက္၏။ “ခ်ာတိတ္ရာ . . . မင္းမသိဘူးလား . . . ဒီေန႔ ပန္းျခံေအာက္က နန္းေဟ၀န္ ေရကူးကန္ဖြင့္ပြဲေလကြာ . . . အဲ့ဒါ တိုင္းမွဴးလာမယ္ေလ . . . ဒီေန႔ေတာ့ မင္းပန္းျခံထဲမွာ . . . တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းသာေလွ်ာက္ေနေတာ့ . . . ဓါတ္ပံုလည္း ဘယ္သူမွ႐ိုက္မွာမဟုတ္ဘူး . . . တိုင္းမွဴး ေရကူးကန္မွာ ရွိေနသ၍ ဒီပန္းျခံထဲကိုလည္း ဘယ္သူမွလည္း လံုျခံဳေရးအရ ၀င္ရမွာမဟုတ္ဘူး”ဟုပင္ အားေပးစကားေျပာ၍ စည္ပင္႐ံုး ဘက္သို႔ ထြက္သြားေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္၍ ကင္မရာလြယ္ရင္းႏွင့္ပင္ ပန္းျခံတြင္း တစ္ဦးတည္း ေျခဦးတည့္ရာေလွ်ာက္သြားေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ထိုေန႔ဖြင့္ပြဲျပဳလုပ္မည့္ ေရကူးကန္ရွိရာႏွင့္အနီးတြင္ရွိေလေသာ ေရပန္းအလွကန္နံေဘးတြင္ တစ္ဦးတည္းထုိင္ရင္းပင္ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနမိေတာ့၏။

မ်ားမၾကာမီမွာပင္ အေရွ႕ေျမာက္တုိင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္းမွဴးႀကီးသည္ နန္းေဟ၀န္ဥယ်ာဥ္ ေရကူးကန္ဖြင့္ပြဲအခမ္း အနားသို႔ ေရာက္ရွိလို႔လာေလ၏။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပင္ နန္းေဟ၀န္ဥယ်ာဥ္ ေရကူးကန္အဖြင့္ဆိုင္းဘုတ္ေရွ႕တြင္ မိုးပ်ံ ဗူေဖာင္းမ်ားျဖင့္ ဖဲႀကိဳးကိုျဖတ္၍ ဖြင့္လွစ္ေပးၿပီး ေရကူးကန္အတြင္း ဟုိဟုိဒီဒီလမ္းေလွ်ာက္၍ၾကည့္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ပန္းျခံတြင္းရွိ ေရပန္းတည္ရွိရာႏွင့္ဆိုလွ်င္ ျခံစည္း႐ိုးသာျခားထားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခမ္းအနားဖြင့္လွစ္မႈမ်ားကို အေသးစိတ္ေတြ႕ရွိေနရ၏။ ၄င္းေရကူးကန္အား ကန္ထ႐ိုက္ယူ၍ ေဆာက္လုပ္သူလည္းျဖစ္၊ ထိုအခ်ိန္ကာလတြင္ ၄င္းေရကူး ကန္ကိုဘဲ တစ္ႏွစ္ကန္ထ႐ိုက္ယူသူလည္းျဖစ္သူ လား႐ိႈးၿမိဳ႕၏ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး ဦး၀င္းေဟာင္ဆိုသူမွာ ၄င္းေရကူးကန္ ျခံစည္း႐ိုးနားသို႔လာ၍ ကၽြႏု္ပ္ဘက္သို႔လွည့္ကာ လက္ယက္ေခၚေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္လည္း မည္သူ႔ကိုေခၚေနတာလည္း မည္သူမွမရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ကိုသာေခၚေနေၾကာင္းကိုမူ သတိထားမိေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္မွ လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္ကိုေခၚတာလားဟုေမးရာတြင္ ၄င္းကန္ထ႐ိုက္ႀကီးမွ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး အျမန္လာဆိုသကဲ့သို႔ေသာ အမူအရာႏွင့္ ထပ္မွန္လက္ယက္ေခၚေနျပန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္၍ ပန္းျခံမွထြက္ၿပီး၊ တဖက္ ေရကူးကန္ ဖက္တံခါးမွ၀င္မည္အျပဳတြင္ ၄င္းကန္ထ႐ိုက္ႀကီးမွာ စိတ္မရွည္ေသာအမူအရာျဖင့္ပင္ေအာ္၍ေျပာေလေတာ့၏။ “ဟာ . . . ေကာင္ေလး . . . ဒီျခံစည္း႐ိုးႏွစ္ခုၾကားက မင္းရေအာင္၀င္လာခဲ့ . . . အခ်ိန္မရွိဘူး”ဟုဆို၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ျခံစည္း႐ိုးေခြးတိုးေပါက္္မွပင္ အေျပး၀င္သြားရေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္အား ဓါတ္ပံုမွတ္တမ္း႐ိုက္ခိုင္းေတာ့မည္ဆိုသည္ကိုလည္း ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ၿပီျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္လည္း တိုင္းမွဴးအား ႐ိုက္ခိုင္းမည္ဟုေတာ့မထင္မိေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြႏု္ပ္၏အသက္အရြယ္မွာ ထိုစဥ္က (၁၂)ႏွစ္ေက်ာ္မွ်သာရွိသာ ကေလးတစ္ေယာက္္ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္က တိုင္းမွဴးအား ဓါတ္ပံု႐ုိက္ေပးရဲလို႔ ႐ိုက္ေပးသည္ဘဲထားဦး၊ တိုင္းမွဴးႀကီးႏွင့္အတူပါ၀င္ေနေသာလူႀကီးမ်ားမွာ မည္သည့္နည္း ႏွင့္မွ်လက္ခံမည္မဟုတ္ဟု ကၽြႏု္ပ္ထင္မွတ္ထား၏။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္အထင္မွာ ထိုစဥ္က အလြဲႀကီးလြဲသြားေတာ့၏။ ကန္ထ႐ိုက္ႀကီး ဦး၀င္းေဟာင္မွာ ကၽြႏု္ပ္အား “တိုင္းမွဴးကို မင္း႐ိုက္ေပးရဲလား . . . ဓါတ္ပံုေျပာတာ”ဟု ႐ႈတုတု ေနာက္ ေတာက္ေတာက္ေမး၏။ ကၽြႏု္ပ္မွ “ဦးေလးကလည္း . . . မေနာက္ပါနဲ႔ . . . တိုင္းမွဴးကလက္ခံမယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္႐ိုက္မယ္” ဟုပင္ေျပာလိုက္၏။ ထိုအခါ ကန္ထ႐ိုက္ႀကီးဦး၀င္းေဟာင္မွာ မည္သည့္စကားမွမေျပာေတာ့ဘဲ ကၽြႏု္ပ္လက္ကိုဆြဲသြားၿပီး ေရကူးကန္နံေဘးရွိ တိုင္းမွဴးႀကီးႏွင့္ အထူးဧည့္သည္မ်ားရွိရာသို႔ေခၚသြားေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာ ဆရာသမားမ်ား၏ ဆံုးမစကား ကို သတိထား၍ ဂ႐ုျပဳေတာ့၏။ ေနေျပာင္းျပန္မ႐ိုက္ရ၊ ႐ိုက္ခါနီးတြင္ အာပါခ်ာႏွင့္ စပစ္(Speed)ကို စစ္ရမယ္။ တစ္ပံု႐ိုက္ၿပီးလို႔ ေမာင္းတင္တိုင္း ဖလင္တက္မတက္စစ္ရမယ္။ ဖိုးကတ္(Focus)ကို ေအးေဆးစြာႏွင့္ျပတ္သားေအာင္ခ်ိန္၊ ဟူသည့္ အခ်က္အား ဆင္ျခင္၍ ႐ိုက္ရန္ျပင္ေတာ့၏။

ထိုအခ်ိန္ Lighting ေန အေျခအေနကိုၾကည့္ရ၏။ ေနရာေရြးရျပန္၏။ ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ ဦး၀င္းေဟာင္မွာ တိုင္းမွဴးႀကီးအား အမွတ္တရဓါတ္ပံု ႐ိုက္ရန္သြား၍ေခၚေလ၏။ တိုင္းမွဴးမွာ ကၽြႏု္ပ္အား ျမင္လွ်င္ “ဦး၀င္းေဟာင္ . . . ခင္ဗ်ားဓါတ္ပံုဆရာက ႀကီးလွေခ်လား”ဟုေျပာ၏။ ထိုစကားၾကားၾကရသူအေပါင္းမွာ ၀ါးကနဲပင္ ၿပိဳင္တူရယ္ေမာၾကေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာေတာ့ အနည္းငယ္ ရွက္သြားမိ၏။ ဦး၀င္းေဟာင္မွာ ကၽြႏု္ပ္ဘက္မွ ရပ္တည္၍ ေထာက္ခံ စကားေျပာေလ၏။ “ဒီေကာင္ေလး ဓါတ္ပံု႐ိုက္တာ သိပ္ေတာ္တယ္ . . . ကၽြန္ေတာ့အိမ္မွာ ဘာလုပ္လုပ္ သူ႔ကိုဘဲ႐ိုက္ခိုင္း တာ”ဟု ၀င္၍ေျပာေလ၏။

ကၽြႏု္ပ္လည္း အနည္းငယ္ ေနသာထိုင္သာရွိ၍သြားေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ စုေပါင္းပံု (Group Photo)႐ိုက္ရန္ေနရာစီ ေပး၏။ ၿပီးလွ်င္ ခ်ိန္ၾကည့္ရာတြင္ လူအုပ္စုမ်ားေသာေၾကာင့္ ကင္မရာျဖင့္မဆန႔္ျဖစ္ေန၏။ အဲ့ဒီ နန္းေဟ၀န္ ေရကူးကန္နံေဘးမွာဘဲ အေရွ႕ေျမာက္တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္တိုင္းမွဴးႀကီးႏွင့္ ၾကြေရာက္လာေသာ ဌာနဆိုင္ရာအႀကီးအကဲ၊ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖတို႔ စုေပါင္းဓါတ္ပံု႐ိုက္ကူးေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဓါတ္ပံုတိုင္းေစ့ကို ကၽြန္ေတာ္ မ႐ိုက္ခင္တစ္ခါ၊ ႐ိုက္ၿပီးတစ္ခါ အေသအခ်ာစစ္ေဆးၿပီး သတိနဲ႔႐ိုက္ကူးခဲ့လို႔ ပံုထြက္ေကာင္းမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့လို႔ စုေပါင္းပံုထဲမွာ လူအမ်ားဆုံုးျဖစ္တဲ့ ပံုတစ္ပံုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္အနည္းငယ္ ဇႏိုးဇေနာက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ထိုစဥ္အခ်ိန္ကာလ ဓါတ္ပံုကင္မရာမွန္သမွ်ဟာ ဖလင္နဲ႔႐ိုက္ရတဲ့ ကင္မရာေတြႀကီးဘဲျဖစ္ပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္ကာလႀကီးလို Digital Camera မေပၚေသးပါ။ ယခုအခ်ိန္ ကင္မရာေတြလို wide နဲ႔ Zoom ကလည္း မပါေသးပါ။ ပံုတစ္ပံု ႐ိုက္ေတာ့မယ္ ဆို ႐ိုက္တဲ့ကင္မရာမင္းကျဖစ္ေစ၊ အ႐ိုက္ခံတဲ့သူကျဖစ္ေစ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျပဳၿပီး အကြာအေ၀း အေနေတာ္ျဖစ္ေအာင္ တိုင္းထြာ႐ိုက္ကူးရတဲ့ေခတ္ကာလျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ လူအုပ္စုသိပ္မ်ားေတာ့ ကင္မရာနဲ႔မဆန္႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အေနနဲ႔လည္း ေနာက္ကိုထပ္ဆုတ္လို႔မရေတာ့တဲ့အေျခအေနပါ။ ေနာက္မွာ အုတ္နံရံသာရွိပါေတာ့သည္ျဖစ္ၿပီး စုေပါင္းပံု႐ိုက္ခံေနေသာ တိုင္းမွဴးႀကီးႏွင့္ လူႀကီးမ်ားမွာလည္း ဘယ္လိုမွ ေနာက္ထပ္ဆုတ္လို႔မရေတာ့ပါ။ ေနာက္တြင္ ေရကူးကန္သာရွိပါေတာ့သည္။

ယခုေခတ္ကာလႀကီးလို ပံု(၂)ပံုျပန္ဆက္ႏိုင္သည့္ (Digital Photoshop Software) မ်ားလည္း ထိုစဥ္တြင္ ဘယ္နားေရာက္ ေနမွန္းကိုမသိရေသးပါ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္မွာ အလြန္အခက္အခဲ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႐ိုက္ေနဆဲ ကင္မရာျမင္ကြင္းႏွင့္ ပံုထြက္ဟာ အနည္းငယ္ကြာေၾကာင္းကို ကၽြႏု္ပ္စစ္ေဆး ထားသည္မ်ားရွိေၾကာင္း၊ ထိုစစ္ေဆးခ်က္မ်ား၏ကြာဟခ်က္ကိုလည္း ကၽြႏု္ပ္အနည္းစပ္ဆံုး မွတ္ထားေသာ ေၾကာင့္ ဒီပံု ဆန္႔ကိုဆန္႔ရမည္ဟု အရဲစြန္႔၍ ႐ိုက္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။

ထိုစဥ္အခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔႐ိုက္ကူးၿပီးဖလင္မ်ားကို ဆရာ ျဖစ္သူထံတြင္ ညေန(၄း၀၀)နာရီအေရာက္သြား၍ ပို႔ေပးရပါသည္။ သို႔မွသာ ထိုပံုမ်ား ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္အခ်ိန္တြင္ ပံုထြက္ မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ညေန(၄း၃၀)နာရီတိတိတြင္ ကၽြႏု္ပ္၏ဆရာသမားျဖစ္သူမွာ ဖလင္ေဆးသည့္အလုပ္ကိုျပဳလုပ္ပါ တယ္။ ထိုဖလင္မ်ားေဆးၿပီး အေျခာက္ခံ၍ ည(၇း၀၀)နာရီမွစ၍ ကူးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ အကြက္စား႐ိုက္ေနၾကေသာ ကင္မရာမင္းအားလံုးဟာ ေနာက္တေန႕ လာယူမည့္ပံုမ်ားရွိသည့္ ဖလင္လိတ္မွန္သမွ်ကို ထိုေန႔ ညေန(၄း၃၀)နာရီအေရာက္ ဆရာမ်ားထံသို႔ ပို႔ေပးရပါသည္။

ထိုေန႔တြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ တိုင္းမွဴးႀကီး အခမ္းအနားဖြင့္လွစ္မႈစုေပါင္းပံုပါ ဖလင္လိတ္ကို ပံုထြက္သည္အထိမေစာင့္၊ ဖလင္ေဆးၿပီး ဖလင္ေပၚတြင္ ႐ိုက္ကူးပံုေဖာ္မႈ အေျခအေနကိုသိရွိႏိုင္ေအာင္ကိုပင္ ဖလင္ေဆးၿပီးခ်ိန္အထိ အေမွာင္ခန္း အျပင္တြင္ေစာင့္ေနမည္ဟုဆံုးျဖတ္၍ တစ္ဦးတည္း အိမ္ေရွ႕ လိေမၼာ္ပင္ေအာက္ရွိ ဒါန္းကုလားထိုင္တြင္ထိုင္၍ေစာင့္ေနေတာ့ ၏။ တခဏမွ်ေစာင့္ေနၿပီးလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ဆရာသမားတစ္ဦးသည္ ထြက္၍လာ၏။ ကၽြႏု္ပ္ေစာင့္ေနသည္ကို ျမင္လွ်င္ “ေ၀လင္း… မင္းပန္းျခံျပန္မသြားဘဲ . . . ဒီမွာဘာလုပ္ေနလည္း”ဟုေမးေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္းဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိ၍ အဆင္ေျပသလို ေျပာမယ္ဟုဆံုးျဖတ္ၿပီး “ကၽြန္ေတာ္အခုေဆးတဲ့ပံုေတြထဲမွာ ထပ္ကူးပံုပါလို႔ . . . အဲ့ဒီထပ္ကူးပံုေတြလည္း မနက္ျဖန္ယူဖို႔ ခ်ိန္းထားၿပီးျဖစ္လို႔ ဖလင္မွတ္ဖို႔ေစာင့္ေနတာပါခင္ဗ်ား”ဟုပင္ လိမ္လိုက္မိ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာျဖစ္သူက ျပံဳး၍ “မင္း . . . လာလိမ္မေနနဲ႔ . . . တိုင္းမွဴးကို႐ိုက္ထားတဲ့ပံုေတြေကာင္းမေကာင္း မင္းသိခ်င္လို႔ ေစာင့္ေနတာမလား”ဟုေျပာေလ၏။ ထို႔ ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ဘာမွ်ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့၍ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေခါင္းသာညိမ့္ျပလုိက္ေတာ့၏။ ဆရာျဖစ္သူမွ “သြား မင္း . . . ပန္းျခံျပန္ေတာ့ . . . ငါဖလင္ေဆးၿပီးရင္ မင္းကုိလာေျပာမယ္”ဟု ကၽြႏု္ပ္အား ပန္းျခံသို႔အတင္းျပန္လႊတ္ေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္ပန္းျခံေရာက္ၿပီး ညသာေမွာင္သြား၏။ ကၽြႏု္ပ္ဆရာျဖစ္သူေရာ မည္သူမွ်ပါ ဆရာထံမွ သတင္းစကားလာေျပာ သည္ဟူ၍ မရွိခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း လြန္စြာပင္စိတ္ပူသြားေတာ့၏။ ည(၇း၃၀)နာရီအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ပန္းျခံမွ ဆရာ မ်ားအိမ္သို႔သြား၍ ကင္မရာအပ္၏။ ၿပီးလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ဆရာမ်ားအေမွာင္ခန္းမွ ကၽြႏု္ပ္ေရာက္ေနေၾကာင္းၾကားႏိုင္ရန္အသံေပး၏။ ေခၚ၀ံျခင္းမျပဳရဲေသာေၾကာင့္သာ ဤသို႔အသံေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တခဏတြင္ ကၽြႏု္ပ္ဆရာ ကိုေက်ာ္သက္ဆိုသူသည္ ထြက္၍လာေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ကိုျမင္လွ်င္ မ်က္ႏွာပ်က္သြား၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ အလြန္အမင္းစိတ္ပူ၍သြား၏။ ဒူးမ်ားပင္တုန္လာ ေတာ့၏။ အသံပင္မထြက္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈလြန္ကဲရေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ႀကိဳးစား၍ ဆရာသမားကို ေမးမည္အျပဳ တြင္ “ေ၀လင္း . . . မင္းဓါတ္ပံု႐ိုက္တာလည္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ . . . အခုထိ ပံုေတြက ႐ိုက္တာ အထူအပါးမညီဘူး”ဟု ဆို၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ တိုင္းမွဴးပံုေတြ ကူးလို႔ရလားဟုေမးမည္အျပဳတြင္ ဆရာျဖစ္သူမွ “တိုင္းမွဴးပံုေတြဆို လံုး၀ကူးလို႔မရဘူး”ဟု ေျပာေလေတာ႔၏။

ထိုစကားၾကားရလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္လည္း စိတ္ဓါတ္အႀကီးအက်ယ္ က်သြားေတာ့၏။ “ဟား . . . ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္မ လည္း . . . ဘယ္လိုေျပာရမလည္း . . . ထိန္းၿပီးကူးလို႔မရဘူးလား . . . ဆရာ”ဟု ျပန္၍ေမးမိ၏။ “မရဘူးကြာ . . . ဘယ္လို မွ မရဘူး”ဟု ဆိုေလ၏။ ဆရာျဖစ္သူသည္ ကၽြႏု္ပ္အားေသခ်ာၾကည့္၍ “ေ၀လင္း . . . မင္းေၾကာက္ေနတာလား . . . ဒူးေတြ တုန္ေနတယ္ ဟုတ္လား”ဟုဆို၍ ကၽြႏု္ပ္ဒူးမ်ားအား ကိုင္ၾကည့္၏။ အမွန္ပင္ ကၽြႏု္ပ္၏ဒူးမ်ားတုန္ေနေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္၏ဆရာမွ “မင္းမေၾကာက္ပါနဲ႔ . . .တာ၀န္ရွိသူကို ငါတို႔ဖုန္းဆက္ေျပာထားၿပီးၿပီ . . . သူတို႔ မင္းကို အျပစ္တင္မွာမဟုတ္ပါဘူး . . . မင္းက ကေလးဘဲ . . . ဓါတ္ပံု႐ိုက္လို႔ ဓါတ္ပံုပ်က္တယ္ဆိုတာက . . . လူႀကီးေတြေတာင္မွျဖစ္တတ္တာဘဲဥစၥာ . . . မင္း စိတ္မပူပါနဲ႔ကြာ . . . ကဲ . . . ျပန္ေတာ့ … ျပန္ေတာ့”ဟုဆို၍ ကၽြႏု္ပ္အား အိမ္သို႔ေခ်ာ့ေမာ့ကာ ျပန္လႊတ္လိုက္ေလေတာ့၏။

ထိုေန႔ညသည္ တစ္ညလံုး ဘယ္လိုမွအိပ္၍မရေတာ့ပါ . . .။ မိုးလင္း၍သြားေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္ဆုံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုအား လည္း အၿပီးခ်လိုက္မိေတာ့၏။ ငါဓါတ္ပံုမ႐ိုက္ေတာ့ဘူး . . . ငါ့အေပၚမွာ ေစတနာေမတၱာအျပည့္ထားၿပီး ပညာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ဆရာသမားေတြကို သြားကန္ေတာ့မယ္။ ၿပီးရင္ ငါအလုပ္ထြက္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မိလိုက္ေတာ့၏။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ခါတိုင္းနံနက္ခင္းမ်ားလို ၀ိရိယလည္း မရွိသကဲ့သို႔ စိတ္ႏွလံုးသည္လည္း ညႇိဳးႏြမ္း၍ ပင္ေနေလၿပီျဖစ္၏။ အလြန္ကိုပင္ တက္ၾကြလန္းဆန္းၿပီး ေအာင္ျမင္မႈမ်ား လႊမ္းျခံဳထားသည့္ ကၽြႏု္ပ္ႏွလံုးသားသည္ ညႇိဳးႏြမ္း ႐ံႈ႕တြေနေသာ ပန္းပြင့္ေျခာက္ပမာပင္ ျဖစ္ေနဟန္တူေတာ့၏။ ျဖည္းညင္းစြာပင္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဓါတ္ပံုဆိုင္သို႔လာခဲ့ ေတာ့၏။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္ . . . ။


ေမတၱာအနႏၱျဖင့္
ေအာင္ေကာင္းမြန္(လား႐ိွဴး)

“သံုးဘ၀သစၥာ” အခန္းဆက္အခ်စ္နွင္႔ဘ၀ဂမၻီရ၀တၳဳရွည္ၾကီး   ေအာင္ေကာင္းမြန္(လားရွိဳး)

အခန္း(၄)

“ပီတိိထံ တပည့္ခံသူ”

          ထိုေန႔သည္ နံနက္(၇း၀၀)နာရီအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ရွိလို႔ေနၿပီျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ႏြမ္းလ်မႈေျခလွမ္းတို႔ႏွင့္အတူ ဓါတ္ပံု ပညာသင္ေပးခဲ့သည့္ ဆရာမ်ားရွိရာ “ဘဲ”ဓါတ္ပံုတိုက္သို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ စိတ္အတြင္းတြင္လည္း ငါ့ဘ၀ကိုဘယ္လို ဆက္ၿပီးရပ္တည္ရမလည္းဟူေသာေမးခြန္းမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္ ကၽြႏု္ပ္အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ေမးေနသကဲ့သို႔ပင္ အေတြးအိမ္ သည္ စိတ္သက္တည္ၿငိမ္မႈတို႔ ကင္းမဲ့ခဲ့ရေလၿပီျဖစ္၏။

ရင္တြင္းတြင္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲလြန္း၍ ေအာင့္ေနသလိုလို နာေန သလိုလို ေ၀ဒနာတစ္မ်ိဳးသည္လည္းျဖစ္ေပၚ၍ေန၏။ ဤသို႔ လမ္းေလွ်ာက္၍သြားရင္းပင္ လမ္းတ၀က္သို႔အေရာက္ ဆိုင္တဆုိင္အတြင္းမွ တစံုတဦးမွ ကၽြႏု္ပ္အားေခၚသည့္ “ေဟ့ခ်ာတိတ္”ဆိုေသာအသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိရာ ကၽြႏု္ပ္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္သည့္ပန္းျခံတြင္းဥယ်ာဥ္အလုပ္သမားတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းသိရ၍ ဆိုင္တြင္းသို႔ ေခတၱ၀င္ထိုင္ဦးမယ္ကြာဟု ဆံုးျဖတ္ ကာထိုဆိုင္အတြင္းသို႔၀င္ခဲ့မိ၏။

ထိုဆိုင္သည္အရက္ပါေရာင္းေသာဆိုင္ျဖစ္၏။၄င္းဥယ်ာဥ္အလုပ္သမားျဖစ္သူမွာ နံနက္ေစာေစာမွာပင္အရက္မွာ၍အရက္ေသာက္ေနျခင္းျဖစ္၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္ထိုစဥ္အခ်ိန္တြင္ကေလးသာသာခန္႔သာရွိေသာေၾကာင့္ အရက္ေသာက္ဖို႔ကိုမေျပာႏွင့္အနံ႔ပင္ေကာင္းစြာမခံ၀ံ့သည့္ကာလပင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္လည္း ညေန ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ ဘူးဘီယာ တစ္ဘူးေတာ့ ေသာက္ တတ္ေနၿပီျဖစ္၏။

          ထိုဥယ်ာဥ္မွဴးမွာ ကၽြႏု္ပ္အားၾကည့္၍ “ခ်ာတိတ္ . . . မင္းၾကည့္ရတာ ဒီေန႔ မလန္းမဆန္းနဲ႔ . . . ဘယ္လိုျဖစ္တာ လည္းကြာဟု မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲခတ္၍ေမးေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္မွာ မည္သို႔မွ် ျပန္လည္ေျပာဆိုျခင္းမျပဳဘဲ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခု သာ ခ်ျဖစ္သြား၏။                                

ထိုအခါ ထိုဥယ်ာဥ္မွဴးမွာ ကၽြႏု္ပ္အား “ခ်ာတိတ္ . . . မင္းငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္ . . . သက္ျပင္းေတြ ဘာေတြ ခ်လို႔ပါလား . . . မင္းၾကည့္ရတာ အေတာ္စိတ္ညစ္ေနတဲ့ပံုဘဲ . . .

အရက္ေသာက္မလား”ဟုဆို၍ပင္ ဖန္ခြက္လြတ္ တစ္လံုးယူၿပီး ပုလင္းအတြင္းမွ အရက္မ်ားငွဲ႔၍ ထည့္ေပးေလေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္ အနည္းငယ္အံ့အားသင့္သြားမိ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နံနက္ခင္း ေစာေစာစီးစီးအခ်ိန္မွာပင္ ကၽြႏု္ပ္ကဲ့သို႔ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ပင္မရွိေသးသူတစ္ေယာက္ကို အတင္းအရက္တိုက္တာက ဘာသေဘာပါလိမ့္ဟုလည္း အေတြး၀င္လာျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။ “ဦးေလး တင္ေထြး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနတာကေတာ့ အမွန္ပါဘဲ . . . ဒါေပမဲ့လို႔ အရက္ေတာ့မေသာက္ပါရေစနဲ႔ဗ်ာ . . . ကၽြန္ေတာ္ အရက္ကိုဘယ္တုန္း ကမွလည္း ေသာက္ခဲ့ဖူးတာမဟုတ္ဘူး . . . ညေနခင္း ဘီယာေသာက္တာေတာင္မွ အျမည္းေကာင္းေကာင္းမပါရင္ ကၽြန္ေတာ္မၿမိဳႏိုင္ဘူး . . . ဦးတင္ေထြးရဲ႕ . . . အခုလို မနက္အေစာႀကီး ဒီလိုအရက္ျပင္းသာေသာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့အူေတြ ျပတ္သြားမွာေၾကာက္တယ္”ဟုေျပာရင္းပင္ ေတာင္းပန္ၿပီး လက္ကာတားလိုက္မိ၏။

ထိုအခါ ဦးတင္ေထြးဆိုသူ ဥယ်ာဥ္မွဴး အလုပ္သမားမွာ “မင္းကလည္းကြာ . . . ဒီမွာဆိုဒါလည္းရွိတယ္ . . . လစ္ပိုလည္းပါတယ္ . . . မင္းအတြက္ အရက္ေသာက္ ရတယ္ . . . အရက္၀င္သြားတယ္လို႔ေတာင္မွ သိလိုက္မွာမဟုတ္ဘူး . . . အရက္အရသာအ၀င္ဆိုးတယ္ . . . မေကာင္းဘူး ဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္ . . . အရက္သမားမွန္သမွ် အရက္လွ်ာေပၚေရာက္တဲ့အရသာကိုႀကိဳက္လားလို႔ေမးရင္ ဘယ္သူမွ ႀကိဳက္တယ္လို႔ေျဖမွာမဟုတ္ဘူး . . .  ဒါေပမဲ့လို႔ ဗိုက္ထဲေရာက္ၿပီး တေျဖးေျဖး အရက္အရွိန္တက္လို႔ မူးယစ္ယစ္ေလး မူးလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတဲ့ အရက္ျပင္းျဖစ္ေစ ေသာက္ႏိုင္သြားတာဘဲကြ . . .

ဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ စိတ္ညစ္မႈမွန္သမွ်ကို ေမ့ေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္တဲ့အရာဟာ အရက္တစ္မ်ိဳးဘဲရွိတယ္ . . . အဲ့ဒါေၾကာင့္မလို႔ တစ္ေန႔ေပ်ာ္ခ်င္ အရက္ေသာက္ဆိုတဲ့စကားပံုဟာ ငါတို႔လူေတြရဲ႕ပါးစပ္ထဲမွာ အၿမဲရွိေနတာေပါ့ကြာ”ဟု ေျပာ၍ပင္ တဟားဟားႏွင့္ရယ္ေမာ ေလေတာ့၏။ ၄င္း၏ကိုယ္ခႏၶာမွာလည္း ထိုင္ရင္းပင္ ဟိုဒီယိမ္းေနေလေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၄င္းအေတာ္ေလးအရက္မူးေန သည္ကို ကၽြႏု္ပ္မွာ ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္သြား၏။ အလိုက္အထိုက္စကားေျပာႏႈတ္ဆက္ၿပီး ငါဒီေနရာက ခြာမွျဖစ္မယ္ဟု စိတ္ကူးလိုက္မိ၏။

          ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္အတူပညာသင္ဘက္ျဖစ္သူ စံေမာင္ဆိုသူ သည္ BMX စက္ဘီးအားစီး၍ ကၽြႏု္ပ္ရွိရာသို႔ ေရာက္ရွိလာေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္အားေတြ႕လွ်င္ စံေမာင္သည္ မ်က္လံုးမ်ားျပဴး၍ သြားေတာ့၏။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို မ်က္ရည္မ်ားလည္း၀ဲ၍လာကာ ကၽြႏု္ပ္အားပုခံုးႏွစ္ဖက္စြဲကိုင္၍ “မင္းဒီမွာ ေစာေစာစီးစီး အရက္ေသာက္ေနတယ္ဟုတ္လား”ဟုပင္ ႐ုတ္တရတ္ေဒါသထြက္ေသာဟန္ျဖင့္ပင္ေျပာေလေတာ့၏။

“မဟုတ္ပါဘူး . . .  ငါအရက္မေသာက္ပါဘူး . . . ဒီမွာ ဦးေလးတင္ေထြး ငါ့ကိုေခၚႏႈတ္ဆက္လို႔ ငါခဏစကား၀င္ေျပာတာပါ”ဟုေျပာ၍ ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕တြင္ခ်ထားေသာ အရက္ခြက္အား ဥယ်ာဥ္မွဴး ဦးတင္ေထြးေရွ႕သို႔ပင္ ျပန္လည္ခ်ေပးလိုက္၏။ 

ထိုအခါ ၄င္းအသက္(၅၀)နီးပါးခန္႔ရွိသူ အရက္သမားႀကီးဦးတင္ေထြးမွာ ကၽြႏု္ပ္သူငယ္ခ်င္း စံေမာင္ဆိုသူအား “အဲ့ဒါေျပာေနတာဘဲ ကြာ . . . မေသာက္ပါနဲ႔ မေသာက္ပါနဲ႔လို႔ ငါလည္းသူ႔ကို တားေနတာကြ . . . သူက စိတ္ညစ္တယ္ တကဲကဲလုပ္ၿပီး ေသာက္ မယ္ႀကီးလုပ္ေနလို႔”ဟုပင္ စကားကုိ ေျပာင္းတိေျပာင္းျပန္ေျပာေတာ့၏။

          ကၽြႏု္ပ္သည္ လြန္စြာမွပင္ အံ့ၾသမိေတာ့၏။ အသက္(၅၀)အရြယ္ရွိသူျဖစ္ၿပီး ယခုကဲ့သို႔ ကၽြႏု္ပ္အား အတင္းအၾကပ္ အရက္တိုက္ၿပီး ယခုေဘးအျမင္ေကာင္းရန္ ျပန္လည္၍ စကားကို ဗေလာင္းဗလဲျပဳလုပ္တတ္ျခင္းအား လြန္စြာမွပင္ ရြံ႕ရွာမိ သြားေတာ့၏။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ အရက္သမားေတြကို လူေတြက မေလးစား လူရာမသြင္းၾကေတာေတြက ဒါမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မွာဘဲဟုပင္ သတ္မွတ္မိေတာ့၏။

“စံေမာင္ မင္းငါ့ကိုလိုက္ေခၚတာ ဆရာတို႔ေခၚခိုင္းလိုက္တာလား”ဟုေမးၿပီး ဒီလူႀကီး မူးေနၿပီ ထားခဲ့ေတာ့ဟု မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲျပ၍ ထိုေနရာမွ ႏွစ္ဦးထြက္ခြာခဲ့ေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္မွ “ငါ . . . စိတ္ညစ္ လို႔ကြာ . . . အဲ့ဒါ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္လို႔ ညက တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ . . . ဒါေၾကာင့္ ငါဒီေန႔ ေျဖးေျဖးလာခဲ့တာပါ . . . အဲ့ဒါ ေစာေစာက အဖိုးႀကီးက ငါ့ကို အတင္းအရက္တိုက္ေနတာ . . . အခုမင္းေရွ႕မွာျပန္ေျပာေတာ့ တမ်ိဳး . . . မင္းၾကားသလိုဘဲကြာ”ဟုေျပာရာ စံေမာင္မွာ ကၽြႏု္ပ္အား အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး အနည္းငယ္ ျပံဳးေယာင္သန္း ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ပင္ “ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီစက္ဘီးနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ စီးသြားရေအာင္ကြာ . . . အခ်ိန္မရွိဘူး”ဟုဆိုၿပီး ကၽြႏု္ပ္အား BMXစက္ဘီးေရွ႕တန္းတြင္ထိုင္ခိုင္းၿပီး ၄င္းမွပင္စက္ဘီးကိုအျမန္နင္း၍ထြက္လာခဲ့ရာ ဓါတ္ပံုဆိုင္ရွိရာသို႔(၅)မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ မွာပင္ေရာက္ရွိသြားေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္ ဆိုင္အတြင္းသို႔၀င္၀င္ျခင္းပင္ ကၽြႏု္ပ္၏ဆရာ ညီအစ္ကိုမွ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ႀကီးမွာ ကၽြႏု္ပ္အား ခပ္တည္တည္သာစိုက္၍ၾကည့္ေနေသာ္လည္း ဆရာဦးေက်ာ္သက္မွာေတာ့ ျပံဳး၍သာ အသာၾကည့္ေန၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ မည္သည့္စကားကိုမွ်မေျပာေသးဘဲ ထိုင္ခံုလြတ္တစ္ခုတြင္၀င္ထိုက္လိုက္၏။ ဆရာ ဦးေက်ာ္သက္မွာ ကၽြႏု္ပ္နံေဘးသို႔ေလွ်ာက္လာၿပီး ပုခံုးအား အသာဖက္၍ပင္ ဤသို႔ဆိုေလ၏။

“ေ၀လင္း . . . မင္းအေတာ္ စိတ္ညစ္ေနတာလား . . . မင္း ဓါတ္ပံုမ႐ိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီလို႔ ငါတို႔ၾကားလို႔ . . . အဲ့ဒါ မင္းဘယ္လိုျဖစ္ တာလည္း . . . ဒီေန႔ မင္းငါတို႔ဆီက အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္မလား”ဟုပင္ေျပာေလ၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္ လြန္စြာမွ အံ့ၾသသြား၏။ မ်က္လံုးမ်ားပင္ျပဴးမိသြား၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြႏု္ပ္ဓါတ္ပံု မ႐ိုက္ေတာ့ဘူး ဓါတ္ပံုဆရာမလုပ္ေတာ့ဘူး အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုေသာစကားကို မည္သူ႔ကိုမွ မေျပာရေသး။ ထိုမၾကာေသးခင္အခ်ိန္ေလးကမွ် စံေမာင္ဆုိသူကို ေျပာ႐ံုေလးသာေျပာမိေသး။ စံေမာင္ဆိုသူမွာလည္း ယခု ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕မွာ အတူရွိေနတာ။ ကၽြႏု္ပ္ေျပာခဲ့သမွ်စကားေတြကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ် ျပန္လည္ေျပာဆိုမႈမျပဳေသးေၾကာင္းကို ကၽြႏု္ပ္သာ အျမင္ျဖစ္ေနေၾကာင္း။

သို႔ေသာ္လည္း ယခု ဆရာဦးေက်ာ္သက္မွ ကၽြႏု္ပ္ရင္တြင္းမွစိတ္ကူးဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အတိအက် ယခု ကၽြႏု္ပ္အားပင္ ျပန္လည္ေျပာဆိုေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားသိရလွ်င္ မအံ့ၾသ၍ပင္ မေနႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့မိေတာ့၏။

ဆရာဦးေက်ာ္သက္မွာ “မင္း တအားအံ့ၾသေနတာလား . . . ဘယ္သူက မင္းရဲ႕စိတ္ထဲကဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ငါတို႔ကို လာေျပာတယ္လို႔ထင္လည္း”ဟုေျပာ၍ပင္ ဆရာသမားႏွစ္ဦး တစ္ဦးမ်က္ႏွာတစ္ဦးၾကည့္၍ ၿပိဳင္တူပင္ ရယ္ျပံဳးမႈျပဳၾကေလ၏။

ထို႔ေနာက္တြင္  “ဟိုမွာ . . . မင္းစီရမဲ့ဓါတ္ပံုေတြ”ဟုေျပာ၍ ပံု(၇၀)ခန္႔ရွိေသာ ဓါတ္ပံုတထပ္အား သားေရကြင္းျဖင့္စီးထားၿပီး ကၽြႏု္ပ္အား ေပးေလေတာ့၏။ ထိုသို႔ေပးၿပီးး “ေ၀လင္း . . .  မင္းအလုပ္ထြက္မယ္ဆိုရင္လည္း  ဒီမင္းရဲ႕ လုပ္စရာရွိတဲ့ တာ၀န္ေတြၿပီးေအာင္လုပ္ၿပီးမွ ထြက္ခ်င္ရင္ထြက္ေပါ့”ဟုဆိုကာ ကၽြႏု္ပ္အား ႐ိုက္ၿပီးခဲ့သမွ်ဓါတ္ပံုမ်ားႏွင့္ဖလင္မ်ားစီ၍ စရံေငြ က်န္ေငြမ်ားတြက္ခ်က္စီစစ္ခိုင္းေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္ ၄င္းဓါတ္ပံုထပ္ႀကီးအားယူ၍ အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္မိလွ်င္ လြန္စြာမွ ပင္ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္ရေလေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္ခံစားမႈတို႔သည္  (၂၄)နာရီအတြင္းမွာပင္ စိတ္ဓါတ္ တက္ျခင္းက်ျခင္း၊ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ျပင္းထန္လြန္းမႈတို႔အား ခံစားရသည္ႏွင့္အမွ်ပင္ လြန္စြာမွ လွည့္ဖ်ား မာယာမ်ားလြန္းလွေသာလူတို႔ႏွင့္ ေလာကႀကီးအား နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပင္ျဖစ္ရေတာ့၏။

          တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္၏ရင္တြင္းတြင္ အထူးကိုပင္လည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာပင္ျဖစ္ေပၚလာေလ ေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္စီမည့္ ဓါတ္ပံုတို႔၏အေပၚဆံုးတြင္ေတြ႕ရေသာပံုမ်ားဟာ ယမန္ေန႔က တိုင္းမွဴးႀကီး အခမ္းအနားမွတ္တမ္း ဓါတ္ပံုမ်ားပင္ျဖစ္ၿပီး လြန္စြာမွပင္ အလင္းအေမွာင္ေဆးေရာင္တို႔ မွ်တေကာင္းမြန္မႈရွိလွသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရေလျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္၏။

ကၽြႏု္ပ္၏ႏွလံုးအိမ္သည္ ေအးခ်မ္းလြန္းၿပီး ေျပာမျပႏိုင္ေလာက္သည့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခု လက္၀ယ္ပိုင္ဆိုင္ေနၿပီ ဟူေသာ ခံစားမႈတစ္ခုအား ခံစားလိုက္ရေလၿပီျဖစ္၏။ ထိုခံစားမႈရသသည္ “ပီတိ”ဟု အမည္တပ္ရေၾကာင္းကိုေတာ့ ထိုစဥ္ အခ်ိန္မွာ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ လံုး၀ကိုမသိခဲ့ေသးပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုပီတိ၏အရသာကိုေတာ့ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ခံစားဖူးၿပီျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ပင္ လြန္စြာမွႏွစ္သက္သြားခဲ့မိေတာ့၏။

          ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ၄င္းပီတိအား အေၾကာင္းျပဳ၍ စြဲလန္းတပ္မက္မႈတဏွာ ဥပါဒါန္မွာလည္း ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ သတိလြတ္ကာ ထိုစဥ္အခ်ိန္မွာ စြဲမက္ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ရေလေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဘ၀မွာ ငါဟာ အခုလို ထူးျခားလွတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ရရွိပိုင္ဆိုင္ေအာင္လုပ္မယ္ . . . ရကိုလည္းရရမယ္ဆိုေသာစိတ္တို႔သည္လည္း ေနာက္ဆက္ တြဲပင္ မီးရထားစက္ေခါင္းႀကီးေနာက္မွ ရထားတြဲမ်ားလိုက္သကဲ့သို႔ ရထားလမ္းေပၚသို႔ တစ္တြဲၿပီးတစ္တြဲလိုက္ပါသြားသလိုပင္ျဖစ္ေလေတာ႔၏။

တခါတရံတြင္လည္း ႏြားလွည္းကဲ့သို႔ပင္ ႏြားဆြဲရာေနာက္သို႔ လုိက္ပါသြားရသလို ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့၏။ ႏြားမ်ားမွာ ေရထဲသို႔ဆင္းသြားလွ်င္ ႏြားလွည္းမွာ ေရထဲသို႔ဆင္းပါသြားသကဲ့သို႕ ႏြားတို႔သည္ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔တက္လွ်င္လည္းႏြားလွည္းျဖစ္သည္မွာေတာင္ကုန္းေပၚသို႔လိုက္တက္ဆြဲေဆာင္ျခင္းမွာခံခဲ့ရ ေလေတာ့၏။ တခါတရံတြင္လည္း ရြံ႕ႏြံမ်ားၾကား ကိုပင္ ႏြားဆြဲရာပါသကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္ရေလေတာ့၏။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုစဥ္အခ်ိန္မွစ၍ အထင္အရွားပင္ “ပီတိ”ထံ တပည့္ခံသူတစ္ဦးျဖစ္သြားခဲ့ေလေတာ့၏။

         

                                                          
                                           ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္ . . . ။


ေမတၱာအနႏၱျဖင့္
ေအာင္ေကာင္းမြန္(လားရွိဴး)

                  

 ဤအခန္းဆက္၀တၳဳရွည္ႀကီးအား ကၽြႏု္ပ္သည္ ခ်စ္ခင္ေလးစားရပါေသာ      သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြပရိတ္သတ္ အားလံုးအေပၚတြင္ ေကာင္းျမတ္ေသာ သေဘာမေနာႏွင့္ ေရးသားေဖာ္ျပေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြႏု္ပ္ဘ၀တြင္ ယခုလက္ရွိ အခ်ိန္ကာလအထိ ဘ၀ကံအေကာင္းဆံုးအခ်က္အားေျပာပါဟု တစံုတေယာက္မွသာေမးလာခဲ့လွ်င္ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ စဥ္းစား ေတြေ၀စရာမွာ လံုး၀ကိုမရွိဘဲ တိက်ျပတ္သားေသာအေျဖတစ္ခုကို ျပန္လည္ေျဖဆိုရန္မွာ အၿမဲပင္အထင္အရွားရွိေန ပါသည္။ ထိုအေျဖသည္ကား ကၽြႏု္ပ္ဟာ ဆရာ ကံေကာင္းသူတစ္ေယာက္ပါ . . . ဘ၀တြင္ ဆရာေကာင္းမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရခဲ့သူပါ ဟုပင္ ျပန္လည္အေျဖေပးပါမည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာဆရာမ်ား၏ ဆံုးမမႈမ်ား၊ ဘ၀အမွတ္ တရစကားမ်ား၊ ဘ၀ဒႆနေခၚ ဘ၀ပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ စာပညာႏွင့္ ေလာက ဓမၼ ဂမၻီရ တို႔ႏွင့္ ေလွ်ာ္ညီ၍ ငယ္ရြယ္သူတို႔၏ သေဘာ၊ ႀကီးရင့္သူတို႔၏ မေနာႏွင့္ ထပ္တူညီမွ်ေသာအခ်စ္ခံစားမႈရသတို႔ျဖင့္ပင္ ကၽြႏု္ပ္အထူးၾကိဳးစားေရးသားေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဖတ္သားအားေပးၾကကုန္ေသာ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ၊ ပရိတ္သတ္အားလံုးတို႔ကို အထူးပင္ေက်းဇူးတင္ရွိပါ ေၾကာင္းကုိ ဤေနရာတြင္ အလ်ဥ္းသင့္၍ ေလးနက္စြာ ေျပာၾကားလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဂမၻီရ Website ျဖစ္တဲ့ www.25aungkungmon.blogspot.com ကိုလည္း အခ်ိန္ရခဲ့ပါက ၀င္ေရာက္ၾကည့္႐ႈအားေပးၿပီး အၾကံျပဳစာလႊာမ်ား ေရးသားေပးၾကပါရန္လည္း ေလးစားစြာဖိတ္ေခၚလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား . . . ။

စာေရးသူ

“သံုးဘ၀သစၥာ” အခ်စ္နွင္႔ဘ၀ဂမၻီရအခန္းဆက္၀တၳဳရွည္ၾကီး   ေအာင္ေကာင္းမြန္(လားရွိဳး)

                                                                     အခန္း(၅)
                                          “ဆရာသမား၏အဖိုးတန္စကား(သို႔)စိတ္ေလ့က်င့္ခန္း”

ကၽြႏု္ပ္သည္ နန္းေဟ၀န္ေရကူးကန္ဖြင့္လွစ္ပြဲအခမ္းအနားဓါတ္ပံုမ်ားအား သက္ဆိုင္ရာ ကန္ထ႐ိုက္ႀကီးအားေပးရန္ အတြက္ မူရင္းဖလင္မ်ားတြဲေနခ်ိန္တြင္ ကၽြႏု္ပ္ဆရာ ဦးေက်ာ္သက္မွ စပရိန္ပလာယာႀကီးတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ေဖာင္းၾကြ စာလံုးပါတံဆိပ္အား ၄င္းအခမ္းအနားဓါတ္ပံုမ်ားကို ယူငင္႐ိုက္ႏွိပ္ေပးေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းကို ယခင္ တခါမွမျမင္ဖူးခဲ့သူျဖစ္၍ ဘာလုပ္တာပါလိမ့္ဟုပင္ စိတ္၀င္တစားျဖစ္၍ အေသအခ်ာၾကည့္မိေလ၏။ ထိုအခါ ဆရာ ဦးေက်ာ္သက္မွာ “ဒါက . . . ငါတို႔ဆိုင္ရဲ႕ေဖာင္းၾကြတံဆိပ္ေလ . . . ဒီလိုတံဆိပ္မ်ိဳး ငါတို႔ဆီမွာရွိတယ္လို႔ . . . မင္းအရင္ တစ္ခါမွ မေတြးမိခဲ့ဘူးမလား”ဟုေမးေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘာမွ်ျပန္၍မေျပာဘဲၿငိမ္၍္သာေန၏။ ဆရာဦးေက်ာ္သက္ျဖစ္သူမွာ ဆက္လက္၍ပင္ ဤသို႔ဆိုျပန္၏။ “ငါေမးေနတယ္ . . . မင္းေျဖေလကြာ . . . ေ၀လင္း မင္းမွတ္ထား . . . ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္မျမင္မေတြ႕ဘူးတိုင္း . . . အဲ့ဒီ မျမင္မေတြ႕ရေသာအရာေတြကို မရွိပါဘူးလို႔မထင္ရဘူး . . . ကိုယ္မသိ ကိုယ္မျမင္ေပ မဲ့လည္း သူ႔သေဘာနဲ႔သူ ဒီေလာကႀကီးမွာ အဲ့ဒီ မသိျခင္း၊ မျမင္ျခင္းဆိုတဲ့အရာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ နားလည္ထားရမယ္ … ၿပီးေတာ့ . . . ငါတို႔ရဲ႕ ဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ ထူးျခားေသာအရာေတြ

အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တီထြင္ဖန္တီးလုပ္ယူလို႔ရတာေတြ မဟုတ္ဘူး . . . စူးစမ္းရွာေဖြေဖာ္ထုတ္လို႔ရရွိတဲ့အရာေတြသာျဖစ္ေနတာ . . .အဲ႔လိုအလြန္ကိုထူးစမ္းမွူေတြကို ဒီေန႔ ငါတို႔ကမၻာႀကီးမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္တိုက္ဆိုင္ စြာကိုဘဲ ေတြ႕ရွိလာခဲ့ရတယ္”ဤသို႔ေျပာဆိုရင္းပင္ ဆရာသမားျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္သက္မွာ ကၽြႏု္ပ္၏မ်က္ႏွာအား ေစ့ေစ့ၾကည့္ ၍ပင္ ထပ္မွန္၍ တန္ဖိုးတရားလြန္စြာမွထိုက္တန္လွေသာစကားတို႔အား ဆိုျပန္ေလ၏။

“လူေတြက ေအာင္ျမင္ဖို႔ . . . ႏိုင္ငံ ေက်ာ္႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး၊ မင္းသမီးႀကီးျဖစ္ဖို႔ . . . ႏိုင္ငံေက်ာ္ပညာရွင္ႀကီးျဖစ္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး . . . ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြထည့္ . . . ခံယူခ်က္ေတြ အခိုင္အမာခ်ၾကတယ္ . . . ၿပီးေတာ့ မအားမနား ႀကိဳးစားၾကတယ္ကြာ . . . တအားကို ႀကိဳးစားၾကေတာ့တာဘဲ . . . အဲ့ဒီလူေတြဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္သြားသလားလို႔ေမးရင္ . . . မေအာင္ျမင္ၾကတာမ်ားတယ္ကြာ . . . အားကုန္ဖြင့္ၿပီး ႀကိဳးစားတဲ့နည္းက သိပ္ၿပီးေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ မႏွစ္သက္လွဘူး . . . လူဆိုတာ . . . ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အရာကို . . .

နံပါတ္(၁)အခ်က္ - ကိုယ္တကယ္ဘဲျဖစ္ခ်င္တာလား . . . ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ခ်င္ရတာလည္း … ကိုယ့္ကုိယ္ကို ျပန္စမ္းစစ္သင့္တယ္ . . . အဲ့ဒီမွာ ခိုင္လံုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြထြက္လာတယ္ . . . ငါဟာ ဒါ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ေပါ့ . . . ကဲ အဲ့ဒီေတာ့ . . . ေနာက္

နံပါတ္(၂) - အဲ့ဒီျဖစ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥဟာ ငါနဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈရွိရဲ႕လား . . .? လို႔လည္း ျပန္ၿပီးစမ္းစစ္ သင့္တယ္ . . .

နံပါတ္(၃)အခ်က္ - ငါလုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြေအာင္ျမင္သြားရင္ င့ါဘ၀အတြက္၊ ငါ့မိဘေမာင္ႏွမမိသားစုမ်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးျပဳႏိုင္မလား . . . ဒီကမၻာေလာကလူသားမ်ဳိးႏြယ္စုႀကီးတခုလံုးကိုေရာ ေကာင္းက်ဳိးျပဳႏိုင္မလား လို႔လည္း စဥ္းစားဆံုးျဖတ္သင့္တဲ့အခ်က္ဘဲ . . .

နံပါတ္(၄)အခ်က္ - ကိုယ္လုပ္မဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀ခံယူခ်က္ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြ အေထာက္အကူျပဳ ဖြယ္ရာအခ်က္အလက္ေတြေပါ့ . . . ဥပမာ ေငြ၊ ပညာ၊ ဗဟုသုတ၊ အက်င့္၊ သီလ၊ ဘာသာစကား၊ အေပါင္းအသင္း စတဲ့ အခ်က္ေတြေပါ့ . . . အဲ့ဒါေတြလည္း ျပည့္စံုမႈရွိရဲ႕လား . . . မျပည့္စံုေသးရင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ တဖက္က ျပည့္စံုေအာင္လုပ္မွာလည္း . . . စဥ္းစားအေျဖရွာထားရမယ္ . . .

နံပါတ္(၅)အခ်က္ - ကိုယ္လုပ္မဲ့အလုပ္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ေနထိုင္ရာ အမိတိုင္းႏိုင္ငံ၊ ျပည္နယ္ရဲ႕ တရားဥပေဒနဲ႔ကိုက္ညီမႈ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈေရာရွိရဲ႕လား . . . အဲ့ဒါလည္း အေတာ္ေလးကို အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ဘဲေနာ္ . . . ဒါသတိရွိရမယ္ . . .

နံပါတ္(၆)အခ်က္ - ငါတို႔ကမၻာႀကီးေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ စၾကာ၀ဋာ ၿဂိဳလ္နကၡတ္ေတြ လွည့္ပတ္ ေျပာင္းလဲမႈေတြအေပၚကိုမူတည္ၿပီး . . . ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေမြးဖြားလာတဲ့သူက ဘယ္လိုစ႐ိုက္မ်ိဳးရွိမယ္ … ဘယ္လိုကိစၥရပ္ေတြမွာ ထူးခၽြန္မယ္ . . . ဘယ္လိုကိစၥရပ္ေတြက သူ႔ကိုခ်မ္းသာေအာင္ေကာင္းက်ဳိးျပဳ အက်ိဳးေပး သလို . . .

ဘယ္လိုကိစၥရပ္ေတြကေတာ့ လုပ္မိတာနဲ႔ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္ . . . သူနဲ႔လံုး၀ကို မတည့္ဘူးေပါ့ . . . အဲ့ဒီလိုတြက္ခ်က္တဲ့ပညာရပ္ရွိတယ္ . . . အဲ့ဒီပညာဟာ ကမၻာေပၚမွာရွိၾကတဲ့ ေရွးက်တဲ့လူမ်ိဳးေတြဆီမွာရွိတာ . . . အဲ့ဒါေၾကာင့္မလို႔ ေရွးက်သက္တမ္းရွည္လူမ်ိဳးေတြမွာ သူ႔ဓေလ့ သူ႔ထံုးစံနဲ႔သူ သူတို႔တြက္ခ်က္တတ္တဲ့ ေဗဒင္ပညာ ဆိုတာ ရွိေနၾကတာဘဲ . . . တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမွာ အလြန္ကိုနက္႐ိႈင္းတဲ့ တ႐ုတ္ဂမၻီရပညာရပ္ေတြရွိတယ္ . . . ေဗဒင္လို႔ ေျပာရင္လည္းရတာေပါ့ကြာ . . . အခုေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ အဲ့လိုဘဲ အလြယ္မွတ္ထားပါ . . . ။

မွတ္ခ်က္။ ။

ယခု ဤအခန္းဆက္၀တၳဳရွည္ႀကီး၏ ဇာတ္လည္ပိုင္းသို႔အေရာက္တြင္ ၄င္းတ႐ုတ္႐ိုးရာဂမၻီရ ပညာရပ္မ်ားႏွင့္ ယေန႔တိုင္ ကမၻာအရပ္ရပ္တြင္ ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ား ယံုၾကည္ထားသည့္ ဘုန္းေရႊပညာရပ္အား၄င္း၊ ယီရွင္းပညာရပ္အား၄င္း၊ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပေပးသြားပါမည္။

စာေရးသူ

“ျမန္မာလူမ်ိဳးမွာလည္း ျမန္မာ့႐ိုးရာ လဂ္ဆန္းေဗဒင္ပညာရွိတယ္ . . . အေနာက္တိုင္းမွာလည္း astrology ဆိုတဲ့နကၡတ္ေဗဒင္ပညာရွိသလိုအိႏၵိရနိုင္ငံမွာလဲအလြန္ကိုျမင္႔မားနက္ရွိဴင္းတဲ႔နကၡတ္ဇာတာပညာ   ေရွးအီဂ်စ္ပညာေတြ၊ ဟီဗ႐ူး ဂ်ပ္စီ ဂဏန္းေဗဒင္ပညာေတြ၊ တားေရာ့လို႔ေခၚတဲ့ ကံၾကမၼာ ဖတ္ပညာေတြရွိတယ္ . . .

အဲ့ဒီပညာေတြဟာ ယခုအခ်ိန္မွာ အမွန္တကယ္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ပညာရွင္ဆရာႀကီးေတြ အလြန္ကိုနည္းသြားၿပီ . . . အယံုလြယ္တတ္ၾကတဲ့လူေတြကို အငိုက္ဖမ္းၿပီး လိမ္လည္ေနတဲ့သူေတြမ်ားေနၿပီ . . . ဒါေပမဲ့လို႔ အမွန္တကယ္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ နကၡတ္တေဗဒပညာရွင္ လဂ္႐ိုးနဲ႔ဘဲတြက္တြက္၊ လဂ္ဆန္းနဲ႔ဘဲတြက္တြက္ အဲ့ဒီလို တြက္တတ္တဲ့ဆရာႀကီးေတြဆီမွာလည္း ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ကိုယ္ေလွ်ာက္မဲ့ဘ၀ကိုယ္လုပ္မဲ့ အလုပ္္၊ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ဟာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေလာက္ေသာ . . . လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈဟာ ကိုယ္နဲ႔အမွန္ တကယ္ရွိရဲ႕လားလို႔ ေမးသင့္ပါတယ္ . . .။

လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဘ၀မွာ အၾကမ္းဖ်င္းဘဲေျပာေျပာ . . . အႏုစိပ္ဘဲေျပာေျပာ သံုးမ်ိဳးသံုးစားရွိတယ္။

ပထမတစ္ခုက - ကိုယ့္ရဲ႕ဘ၀ကို ႀကီးပြားခ်မ္းသာေအာင္ျမင္ႏိုင္ေသာ . . . ကိုယ့္ရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးျပဳမဲ့အလုပ္ ေတြ . . . အဲ့ဒီအလုပ္ေတြသာလုပ္ရင္ လုပ္သေလာက္လည္း အက်ိဳးရွိမယ္ . . . ကံကလည္း အေထာက္အကူျပဳ လိမ့္မယ္ . . .

ဒုတိယတစ္ခုက - ဘ၀မွာ ႀကိဳးစားသေလာက္သာ ေအာင္ျမင္မယ္ . . . ကံကေတာ့ အေထာက္အကူ မျပဳဘူး . . . ဒါကေတာ့ ဘ၀မွာမတတ္ႏိုင္မွ လုပ္ရမဲ့အလုပ္ . . . လက္ရွိအေျခအေနကိုအဆင္ေျပေအာင္ေပါ့ . . .

တတိယတစ္ခုက - ႀကိဳးစားသေလာက္လည္းမေအာင္ျမင္ဘူး . . . ကံကလည္း အေထာက္အကူမျပဳဘူး … ဒါကေတာ့ လံုး၀ကို မလုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ပါဘဲ . . . အဲ့ဒီလိုအလုပ္ေတြလုပ္မိရင္ေတာ့ လုပ္ေလ ဒုကၡေရာက္ေလ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ . . . ကံမရွိ ဉာဏ္ရွိတိုင္းမြဲဆိုတာမ်ိဳးေပါ့ . . . ဘယ္ေလာက္ဘဲ ဉာဏ္ရွိေနပါေစ

. . . သူနဲ႔ သူလုပ္တဲ့အလုပ္နဲ႔က လံုး၀ကို ကံဓါတ္သေဘာလိုက္ေလ်ာညီေထြမႈမရွိတာကုိေျပာတာဘဲ . . . တခ်ိဳ႕လူေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကသလိုေပါ့ . . . လုပ္တိုင္း ဒုကၡေရာက္တာဘဲ . . . ။ တခ်ိဳ႕ဘာမွကို ရည္ရြယ္ႀကိဳးစားၿပီးမလုပ္လိုက္ရဘူး ေအာင္ျမင္သြားၾကတယ္ . . . စစ္ဘက္ဆိုင္ရာေတြ မွာလည္း ဒီလိုကိစၥျဖစ္စဥ္မ်ိဳးေတြ အထင္အရွားရွိတယ္ . . . သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စစ္ထဲအတူ၀င္တယ္ . . . တစ္ေယာက္ကေတာ့ အရာရွိႀကီးျဖစ္ၿပီး ဘ၀မွာေအာင္ျမင္သြားတယ္ . . . တစ္ေယာက္ကေတာ့ ခဏခဏ ျပႆနာ ေတြတက္ေနတယ္ . . . ေနာက္ စစ္တပ္ကထြက္ၿပီး တျခားအလုပ္လုပ္မွ ေအာင္ျမင္သြားတယ္ . . . ဒါကေတာ့ ငါ… ဥပမာအေနနဲ႔ ရွိေန ျဖစ္ေနတတ္တဲ့သေဘာကို ေျပာျပတာပါ . . .

 အခုေျပာတဲ့ နံပါတ္(၆)အခ်က္ကိုလည္း အေသ အခ်ာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားလုပ္ကိုင္ရမွာဘဲ . . .။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ . . .

နံပါတ္(၇)အခ်က္ - ဒါကေတာ့ . . . စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာနဲ႔ ပတ္သက္တာပါ . . . သိပ္ကိုအေရးႀကီးေလးနက္တယ္ကြာ … လူေတြေျပာေနၾကတဲ့ တန္ခုိးဆိုတဲ့အရာလို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္ . . . စိတ္တန္ခိုးေပါ့ . . . အဲ့ဒီ စိတ္တန္ခိုးဟာ စိတ္စြမ္းအားကေနျဖစ္လာတယ္လို႔ နားလည္ထားရလိမ့္မယ္ . . . စိတ္ပညာနဲပတ္သက္လို႔ စိတ္စြမ္းအင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကမၻာေပၚမွာ စိတ္ပညာဆရာႀကီးေတြ . . .

အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ စိတ္ပညာက်မ္းေတြ အမ်ားႀကီး အခိုင္ အမာရွိေနပါတယ္ . . . အားလံုးလည္း လက္ခံႏိုင္တဲ့ စိတ္ပညာအခ်က္အလက္ေတြႀကီးပါဘဲ . . . အဲ့ဒီမွာ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္ . . . လူတကာထက္ကို ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္ . . . Popular ျဖစ္ခ်င္တယ္ေပါ့ကြာ . . . အဲ့ဒီလူ အတြက္ေတာ့ စိတ္ပညာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူနားလည္ရမဲ့အခ်က္ဟာ ႏွစ္ခ်က္ဘဲရွိတယ္ . . .

နံပါတ္(၁)အခ်က္ကေတာ့ … အာ႐ံုျပဳျခင္းျဖစ္သလို….

နံပါတ္(၂)အခ်က္ကေတာ့ … အတည္ျပဳျခင္းသာျဖစ္တယ္။

ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုလာကတည္းက ဆႏၵ(Hope)လို႔ အဂၤလိပ္လိုေခၚတယ္ . . . ရွိၿပီးျဖစ္ေနၿပီ . . . အဲ့ဒီ Hope ကို အာ႐ံုျပဳျခင္းအလုပ္ …. လုပ္ရမယ္ . . . ၿပီးရင္ ××အတည္ျပဳျခင္းအလုပ္လုပ္ရမွာေပါ့” ဤေနရာသို႔ အေရာက္တြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ အနည္းငယ္ မရွင္းမရွင္းျဖစ္လာသလို စာျဖင့္ပင္ေရးမွတ္မွ မွတ္မိေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ပင္ လုိက္ေရးမွတ္လိုက္ေတာ့၏။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေက်ာင္းစာပညာအရည္အခ်င္းမရွိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ English ကိုလည္း ၾကားညႇပ္ေျပာတတ္ျခင္းမရွိပါ။ အမ်ားသူငွာေျပာလာလွ်င္လည္း ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ လံုး၀ကိုနားမလည္ပါ။ ကၽြႏု္ပ္ဆရာ ဦးေက်ာ္သက္မွာ ဆက္လက္၍ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေလ ေတာ့၏။

“ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ကိစၥရပ္က လူတကာလိုမဟုတ္ဘဲ လူတကာထက္ျမင့္ခ်င္ေတာ့ လူတကာလို လုပ္႐ိုး လုပ္စဥ္အတုိင္း လုိက္ေန လိုက္လုပ္လို႔မရေတာ့ဘူး . . . စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စိတ္က်င့္စဥ္ေတြကိုလည္း က်င့္ရတယ္

… အဲ့ဒါကိုေတာ့ အဂၤလိပ္လို Auto Suggestion လို႔ေခၚတယ္” ေမာင္ေ၀လင္းေရဟု ဆိုေလေတာ့၏။ 

ကၽြႏု္ပ္သည္ ၄င္းအဂၤလိပ္စကားလံုးအား မေရးတတ္၍ ကြက္လပ္သာထားၿပီး ျမန္မာလိုသာေရးသြား လိုက္၏။ ဆရာသမားျဖစ္သူမွာ ဤသို႔ ဆက္လက္၍ စိတ္က်င့္စဥ္                                                                  Auto Suggestion ေကာင္းစြာလုပ္တတ္ေအာင္ ေျပာျပေလ၏။

“ပထမအခ်က္ကေတာ့ . . . မင္းရဲ႕ဆႏၵေပါ့ . . . Hope ဆိုတာကုိ အေသအခ်ာမ်က္လံုးထဲမွာျမင္ေအာင္ အဲ့ဒီေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသံေတြၾကားေအာင္ အဲ့ဒီေအာင္ျမင္မႈဘ၀ထဲကိုျမင္ ေရာက္ေနသလိုျဖစ္ေအာင္ကို မင္းရဲ႕စိတ္ကူးကိုလုပ္ယူရမယ္” ကၽြႏု္ပ္ဆရာသမားေျပာသည့္အခ်က္အား ကၽြႏု္ပ္နားလည္သလို ဟုတ္မဟုတ္ ဤသို႔ျပန္၍ေမးမိပါသည္။

“ဆရာေျပာတာက စိတ္ကူးယဥ္တာဘဲဟုတ္လားဆရာ”ဟုေမးရာ . . . ဆရာျဖစ္သူမွ . . . “ေအး ဟုတ္တယ္ကြ . . . အဲ့ဒီမွာ မင္းရဲ႕စိတ္ေတြေပ်ာ္လာေအာင္ တအားစိတ္ေတြခ်မ္းသာလာေအာင္ကို အာ႐ံုျပဳရမယ္ … အဲ့လို အာ႐ံုျပဳတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မွာရွိတဲ့ အေၾကာေတြကို အရင္ေလ်ာ့ထားရမယ္ . . . ပထမတင္းေနတဲ့အေၾကာေတြကို အရင္ေလ်ာ့ပစ္ရမယ္ . . . အဲ့ဒီလို ႐ုပ္ခႏၶာက အေၾကာေတြ တကယ္ေလ်ာ့သြားရင္ ပက္လက္ကုလားထိုင္လိုမ်ိဳး သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔လုပ္ရမယ္ . . . ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာထုိင္ၿပီးရင္ စိတ္နဲ႔မင္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မွာရွိသမွ်အေၾကာေတြကိုလိုက္ၿပီးေလ်ာ့ရမယ္ . . . အဲ့ဒီလိုေလ်ာ့တဲ့ေနရာမွာ တင္းနစ္ေဘာလံုးေလးအရြယ္ေလာက္ ေရႊေရာင္လက္ေနတဲ့ ဓါတ္လံုးေလးတစ္ခု မင္း ေျခေထာက္ေျခဖ၀ါးနားကို ျဖတ္သန္းေနတယ္ . . . သူျဖတ္သြားတဲ့ေနရာမွ ရွိသမွ် ငါ့႐ုပ္ခႏၶာအေၾကာေတြအားလံုး ေလ်ာ့သြားၿပီလို႔ မွတ္ယူယံုၾကည္ရမယ္ . . .

 ဒါဆို သိပ္လြယ္တယ္ကြာ . . . အဲ့ဒီေဘာလံုးေလးဟာ မင္းခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကိုလိုက္ၿပီး ျဖတ္သြားတယ္လို႔အာ႐ံုျပဳၿပီး သူျဖတ္သန္းသြားတဲ့ေနရာေတြမွာရွိတဲ့ အေၾကာေတြအားလံုး ေလ်ာ့သြားၿပီလို႔ ယံုၾကည္လုိက္ကြာ . . . ပါးစပ္ကပါလိုက္ၿပီး အာ႐ံုျပဳတာကိုေျပာလို႔ရတယ္ . . . ဒါေပမဲ့ အက်ယ္ႀကီး ေတာ့မေျပာနဲ႔ကြာ . . . ကိုယ္ေျပာတာကို ကိုယ္ကျပန္ၾကားတယ္ဆို႐ံုေလာက္အသံဆိုရင္ရပါၿပီ . . . အဲ့ဒါကိုေတာ့ ရီလိုက္ေဇးရွင္းRelizationလို႔ေခၚတယ္”ဟုပင္ဆိုေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ၄င္း Relizationရီလိုက္ေဇးရွင္းအား ျမန္မာလိုသာ ေရးမွတ္ လိုက္ေတာ့၏။

“အဲ့ဒီလိုလုပ္ၿပီး အိပ္လိုက္ရင္ ခါတိုင္း(၈)နာရီမွအိပ္ေရး၀တဲ့လူဟာ (၂)နာရီအိပ္လိုက္ . . . အိပ္ေရး၀သြား တာကို အ့ံၾသစြာေတြ႕ရတတ္တယ္ကြ . . .

 အခုမင္းကေတာ့ အိပ္ဖို႔လုပ္ရမွာမဟုတ္ဘူး . . . Auto Suggestion လုပ္ဖို႔အတြက္ Relizationရီလိုက္ေဇးရွင္း လုပ္တယ္လို႔မွတ္ပါ . . . တခ်ိဳ႕အလုပ္တာ၀န္ေတြသိပ္မ်ားတဲ့သူေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြသိပ္မ်ားတဲ့သူေတြဆိုရင္လည္း အခုလိုညတိုင္း Relizationရီလိုက္ေဇးရွင္းလုပ္ၿပီးအိပ္သင့္တယ္လို႔ နားလည္ထားရမယ္…။

အဲ့ဒီမွာ မင္းတစ္ကိုယ္လံုး အေၾကာေတြေလ်ာ့တဲ့Relization ရီလိုက္ေဇးရွင္းၿပီးၿပီ . . . မင္းဟာ ပက္လက္ကုလားထိုင္ ေပၚမွာ ေအးခ်မ္းစြာထိုင္ၿပီး မင္းျဖစ္ခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေတာ့မယ္ . . . ဘာနဲ႔လုပ္မွလည္း အခုစိတ္က်င့္စဥ္နဲ႔ လုပ္မွာ . . . အျပင္မွာ လူကိုယ္တိုင္လည္း တကယ္လုပ္မွာ . . . အဲ့ဒီလို စိတ္တန္ခိုးနဲ႔လည္း အျမန္ရဖို႔ ေသခ်ာေပါက္ရဖို႔လုပ္မွာျဖစ္တယ္ . . . မင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့အရာက ႐ုပ္ရွင္မင္းသားဆိုရင္လည္း မင္းသားေပါ့ . . . ႐ုပ္ရွင္ ဒါ႐ိုက္တာဆိုလည္း ဒါ႐ိုက္တာေပါ့ကြာ . . . ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း မင္းဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးကို ေကာင္းက်ိဳးျပဳတဲ့ ဆရာႀကီးတစ္ဦး၊ ပရဟိတၱလုပ္ငန္းေတြကို ကမၻာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္မဲ့ပုဂၢိဳလ္စသည္ျဖင့္ မင္းျဖစ္ခ်င္တာကို ႏႈတ္ကေျပာရေတာ့မယ္ . . . အဲ့ဒီမွာ မင္းရဲ႕ပါးစပ္က ငါဟာ ×××××××××× ျဖစ္ႏိုင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ဘဲ . . . ငါ့မွာ ×××××××××××××××× ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြရွိေနတာ . . . အခု ငါကိုယ္တိုင္ကို သိသိသာသာ သိျမင္ေနၿပီ . . . အဲဲ့ဒီေတာ့ . . . (ငါဟာ ××××××××××××× ျဖစ္မဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ) အဲ့ဒီလို ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္တာကို ဆက္တိုက္တိုးတိုးေလးေျပာရမယ္ . . . ဒါဟာ အာ႐ံုျပဳတဲ့အဆင့္(×××××××××××××××)သာ ရွိေနေသးတယ္ . . . ဒီအဆင့္ကို ပထမအေနနဲ႔ ( ၂-မိနစ္ခြဲဘဲ လုပ္ရမယ္) . . . ဒုတိယအေနနဲ႔ကေတာ့ အတည္ ျပဳတာ(×××××××××××××) (ငါဟာ ××××××××××××××× ျဖစ္သြားၿပီ)ဆိုၿပီး ဆက္တိုက္ ကိုယ္ၾကားတယ္ဆို႐ံုေလာက္ဘဲေျပာရမယ္ . . . အဲ့ဒါကိုလည္း ( ၂-မိနစ္ခြဲဘဲ ျပဳလုပ္ရမယ္) ၊ ႏွစ္ခုေပါင္း (၅)မိနစ္ ဆိုရင္ရပါၿပီ . . . ေရွ႕က ဲ့ဲ့Relizationရီလိုက္ေဇးရွင္းလုပ္ေနတာကေတာ့ စလုပ္ခါစမွာ အခ်ိန္အေတာ္ယူရင္ယူရမွာေပါ့ . . . ဒါေပမဲ့ တေျဖးေျဖးလုပ္ေနက်သြားရင္ အခ်ိန္သိပ္မယူရေတာ့ပါဘူး . . . ရီလိုက္ေဇးရွင္းဲ့ဲ့Relizationအဆင့္ဟာ ျပင္ဆင္တာလို႔ သေဘာထားမွတ္ယူၿပီး ( ××× အာ႐ံုျပဳျခင္း ××××××××××× ) နဲ႔( ×××××အတည္ျပဳျခင္း×××××××× )ကိုသာ Auto Suggestion လုပ္ခ်ိန္လို႔သတ္မွတ္ပါ . . .

အဲ့ဒီလို အေသအခ်ာ ယံုၾကည္စြာလုပ္မယ္ဆိုရင္ မင္း . . . တိုက္ႀကီးနဲ႔ေနတဲ့သူေ႒း ျဖစ္ခ်င္လား . . . ကားပိုင္ခ်င္လား . . . စသည္ျဖင့္ ဘ၀မွာအားလံုးရလိမ့္မယ္ . . . ကိုယ္က ဘာမွေတာင္မွလိုက္ၿပီး မလုပ္လိုက္ရဘူး . . . နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ Auto Suggestion လုပ္တတ္ရင္ Auto Suggestion ကသာ မင္းျဖစ္ခ်င္ တာ . . . မင္းရခ်င္တာကို ေပးသြားလိမ့္မယ္”ဟု ဆိုေလေတာ့၏။

ထိုအခါ ကၽြႏု္ပ္မွ “ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ (၅)မိနစ္မဟုတ္ဘူး . . . တစ္ရက္ကို နာရီ၀က္ တစ္နာရီလုပ္မယ္ . . . ခဏခဏ လုပ္မယ္ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးလားဆရာ”ဟုေမးရာ ဆရာသမားမွ “မရဘူး . . . လံုး၀ကိုအဲ့လိုမလုပ္ရဘူး… အႏၱရာယ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္ . . . ေအာင္လည္း ေအာင္ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး . . . တစ္ရက္ကုိ (၅)မိနစ္ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အခ်ိန္ . . . ကိုယ့္အတြက္ အဆင္ေျပမဲ့တခ်ိန္သာလုပ္ရမယ္ . . . မနက္ဆိုလည္း မနက္ . . . ညဆိုလည္း ည . . . ညအိပ္ခါနီးလုပ္တာဟာအေကာင္းဆံုးဘဲ…အခ်ိန္ကိုေတာ႔အေသအခ်ာ သတ္မွတ္ထားရမယ္ . . . အားတဲ့အခ်ိန္လုပ္မယ္ဆိုၿပီးေတာ့မရဘူး . . . (၅)မိနစ္နဲ႔ (၁)လျပည့္ၿပီဆိုမွ (၃)မိနစ္တိုးၿပီး (၈)မိနစ္လုပ္သြား . . . အဲ့လို (၁)လမွာ တစ္ႀကိမ္ အခ်ိန္နည္းနည္းတိုးသြားရမယ္ . . . ဒါကေတာ့ မင္းရဲ႕စိတ္က သိလာလိမ့္မယ္ . . . တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိတ္စြမ္းအင္ Wile Power ကမတူဘူး . . . အဲ့ဒီလို အခ်ိန္ေတြတိုးသြားတာကလည္း ေနာက္ဆံုးမိနစ္(၂၀)ျပည့္ရင္ေတာ့ ထပ္မတိုးသင့္ေတာ့ဘူး” ဟုဆိုေလေတာ့၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္ ေကာင္းစြာပင္ ေရးမွတ္ၿပီျဖစ္သလို Auto Suggestion လုပ္ရျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္သြားၿပီျဖစ္ေတာ့၏။ ထိုေရးမွတ္ထားခဲ့သည့္ မွတ္စုအား ဆရာသမား၏စကား(သို႔)စိတ္ေလ့က်င့္ခန္း ဟုပင္ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ေတာ့၏။ ၿပီးလွ်င္ စာအုပ္မ်ားသိမ္း၍ ကၽြႏု္ပ္ ကင္မရာအားယူလိုက္ၿပီး ဓါတ္ပံုမ်ားကိုယူ၍ ကၽြႏု္ပ္ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရာ နန္းေဟ၀န္ပန္းျခံဆီသို႔ ထြက္ခြာခဲ့ေလေတာ့၏။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္ . . . ။

ေမတၱာအနႏၱျဖင့္
ေအာင္ေကာင္းမြန္(လား႐ိႈး)