“ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ အမဲသားႀကိဳက္ေသာ ေမာင္ျမေဖ ” မင္းသိခၤ
တစ္ေန႔သ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကၽြႏု္ပ္၏မိတ္ေဆြ ေမာင္ျမေဖရွိရာ လွည္းကူးၿမိဳ႕ဆီသို႔ အလည္အပတ္ သြားေရာက္ခဲ့ေပ၏။ ၎ ေမာင္ျမေဖသည္ အပ်ိဳႀကီးညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့သျဖင့္ လြန္စြာမွ အတိဒုကၡေရာက္ေနေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ ႀကိဳတင္၍ သိထားရေလ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ ၎ေမာင္ျမေဖအား ကူညီႏိုင္သေရြ႕ ကူညီရန္အတြက္ သြားေရာက္ခဲ့ ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ လွည္းကူးသို႔ေရာက္သည့္အခါ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ေစ်းအတြင္းသို႔ ၀င္ကာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ား ၀ယ္ယူခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေနာက္မွ ေမာင္ျမေဖ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕၏အစြန္ပိုင္း ရပ္ကြက္ဆီသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ေလ၏။
ေမာင္ျမေဖ၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေရေျမာင္းေလးတစ္ခုရွိေလ၏။ ထိုေရေျမာင္းကေလးေပၚ၌ ခေနာ္ခနဲ႔ ႏိုင္လွသည့္ ၀ါးလံုးတံတားေလးတစ္ခု ထုိး၍ထားေလ၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ၀ါးတံတားေလးေပၚမွျဖတ္၍ ေမာင္ျမေဖ၏တဲဆီသို႔ ၀င္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္၀င္လာသည္ကို ေမာင္ျမေဖသာလွ်င္မဟုတ္၊ ၎၏ဇနီးႏွစ္ေယာက္ပင္ မေတြ႕ျမင္ၾကေပ။
လင္မယားသံုးေယာက္သည္ ထမင္းစားပြဲ၌၀ိုင္းကာ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားထုိင္လွ်က္ ထမင္းစားေန ၾကေလ၏။ စားပြဲ၏အလယ္တြင္ ဟင္းဇလံုႀကီးတစ္လံုး ခ်၍ထားေလ၏။ ထိုဇလံုထဲတြင္
ဟင္းမ်ားျပည့္ ေမာက္ေအာင္ထည့္၍ ထားေလ၏။ ထိုဟင္းမွာ အမဲသားဟင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို
ကၽြႏု္ပ္၏ ႏွာေခါင္းသည္ ၀ါးတံတားကေလးကို မေက်ာ္မီကပင္ သိႏွင့္ၿပီးျဖစ္၏။
ေမာင္ျမေဖ၏ လြန္စြာအသားမည္း၍၍ လြန္စြာပါးစပ္ၿပဲလွေသာ၍ ဇနီးႏွစ္ေယာက္မွာ ဆံပင္မ်ား ဖားလ်ားခ်လွ်က္ ဒူးမ်ားေထာင္ကာထုိင္ၿပီးလွ်င္ အမဲသားတံုးမ်ားကို အားရပါးရကိုက္၀ါး၍ စားေနၾကေလ၏။ ေမာင္ျမေဖလည္း ဟင္းဇလံုအတြင္းမွ အမဲလွ်ာႀကီးတစ္ခုကို ဆယ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ အားရပါးရ ၀ါးေနျပန္၏။
၎တို႔သည္ ဘီလူးသရဲမ်ားသဖြယ္ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ အူယားဖားယား စားေသာက္ေန ၾကေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ၎တို႔လင္မယားသံုေယာက္အားၾကည့္ကာ -
၎တို႔အနီးတြင္ရွိေသာ ေခြးတစ္ေကာင္မွာမူ အရြတ္တံုးတစ္ခုကို မေက်မခ်မ္း ၀ါး၍ေနေလ၏။ ေမာင္ျမေဖတို႔ လင္မယားသံုးေယာက္မွာမူ ကၽြႏု္ပ္အား လံုး၀ သတိျပဳမိျခင္း မရွိၾကေပ။
ေက်းဇူးကို မေမွ်ာ္
စိတ္အေခ်ာ္တိမ္းပါး
မိတ္မေတာ္ စိမ္းကားလွ်က္
တို႔အသား - တို႔အသည္း
တို႔အဆီရႊဲရႊဲကို
ထမင္းပြဲအလယ္
အနင့္သားတည္ၿပီး
ရယ္ကာ ၿပံဳးကာႏွင့္
အရသာခံစား၍
လင္မယားတေတြ
ၿမံဳ႕ေနၾကသည္အေနမွာ
ၿမိန္ႏိုင္ေပ့ သူတို႔ကိုယ္
မ်ိဳရက္ေပ့ သူ႕ခံတြင္း
တို႔လုပ္သည့္ ထမင္းကို
တို႔ဟင္းလ်ာ - အသားႏွင့္
စားၾကသည့္ ျဖစ္နဲကို
တို႔ အသည္း နာလိုက္တဲ့ .......
ဟူေသာ ႏြားေမတၱာစာကို သတိရမိေလေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေမာင္ျမေဖ၏ တဲျပတင္းေပါက္မွ ေန၍ လယ္ကြင္းဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ႏြးတစ္ရွဥ္းသည္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ႐ုန္းကန္၍ စက္တံုးခုတ္ေပးေန သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။
ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္၌ ေက်းဇူးႀကီးမားလွေသာ ႏြားသတၱ၀ါကို အဆီရႊဲရႊဲ ထမင္းပြဲအလယ္တည္ကာ ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ေနၾကေသာ လင္မယားသံုးေယာက္ကို အနည္းငယ္စက္ဆုပ္သကဲ့သို႔ပင္ ရွိလွ၏။ ထိုအသားကို မစားရလွ်င္မေနႏိုင္ဆိုေသာ စိတ္ဓါတ္ကိုသာ ဆိုလိုပါသည္။ ႐ိုး႐ိုးစားေသာက္႐ံု စားေသာက္ ျခင္းကိုမူ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ အျပစ္မတင္လိုပါ။ ကၽြႏု္ပ္က -
“ ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ျမေဖ စားလို႔ေသာက္လုိ႔ သိပ္မေကာင္းဘူးထင္တယ္ ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ေမာင္ျမေဖတို႔လင္မယားသံုးေယာက္သည္ ကၽြႏု္ပ္အား ၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ အားတံု႔အားနာ ျဖစ္ၾက ေလ၏။ ေမာင္ျမေဖ၏ မယားတစ္ဦးကမူ -
“ ဟင္းေကာင္းတာနဲ႔ စားေနလိုက္ၾကတာ ဧည့္သည္ေရာက္လာမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး၊ စားပါဦးလား ရွင့္၊ အမဲသားက လတ္လိုက္တာဆိုတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့ အသားကို ရဲေနတာပဲ ” ဟု ၎၏ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ ေသာ ပါးစပ္မဲမဲႀကီးကိုၿဖဲလွ်က္ ကၽြႏု္ပ္အား ဖိတ္မႏၱကျပဳေလ၏။
မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ ၎တို႔သည္ ထမင္းပြဲကို သိမ္းၾကေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္အား ေရေႏြးၾကမ္းျဖင့္ ဧည့္ခံေလ ၏။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား၌ပင္ အမဲသားနံ႔မ်ားကို ရေနသျဖင့္ ေရေႏြးၾကမ္းကိုပင္ မေသာက္ႏိုင္ပဲ ရွိေလ ၏။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေမာင္ျမေဖအား ေစ်းမွ၀ယ္ျခမ္းခဲ့ေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ားႏွင့္ ေငြ တစ္ရာကို ေပးေလ၏။ ထိုအခါ၌ ေမာင္ျမေဖက -
“ အစ္ကိုႀကီး လကၡဏာပညာ ေတာ္ေတာ္လိုက္စားထားၿပီလိုၾကားတယ္။ ႀကံဳတံုး ကၽြန္ေတာ့္ လကၡဏာကို ဖတ္ေပးခဲ့ပါဦး ” ဟု ဆိုသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေမာင္ျမေဖ၏လက္၀ါးကို ျဖန္႔ေစလွ်က္ လကၡဏာ ကို ဖတ္ေပးေလ၏။
ေမာင္ျမေဖ၏ လကၡဏာတြင္ လက္ညိဳး၏ေအာက္ဆံုးအဆစ္၌ လြန္စြာရွည္လ်ားလွေသာ ေဒါင္လိုက္ အစင္းေၾကာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုလမ္းေၾကာင္းကိုေတြ႕ရသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ လြန္စြာအံ့ၾသရေလ ေတာ့၏။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုအမွတ္အသားမ်ိဳးပါရွိသူသည္ ႏြားမ်ားကို အေျမာက္အျမား ပိုင္ဆိုင္၍ ႏြားမ်ားကိုလည္း ခ်စ္တတ္ေသာ စိတ္ဓါတ္ရွိၿပီးလွ်င္ ႏြားေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းႏွင့္ပင္ စီးပြားျဖစ္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ထို႔ျပင္ ၎၏ လက္၀ဲဘက္လက္ညိဳးထိပ္တြင္လည္း ေဒါင္လိုက္အစင္းေၾကာင္းတစ္ခု ပါေလ၏။ ထိုအစင္းေၾကာင္း၏ အဓိပၸါယ္မွာလည္း ႏြားမ်ားကို ခ်စ္ခင္သနားေသာစိတ္ဓါတ္ရွိျခင္းကို ေဖာ္ျပထားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ထုိေနာက္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဆက္လက္၍ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈျပန္ရာ ေမာင္ျမေဖ၏ လက္၀ဲဘက္လက္ညိဳး ၏ ေအာက္ဘက္တြင္ လက္၀ါးျပင္ အတြင္းဘက္ဆီသို႔ ေကြ႕၀င္၍သြားေသာ အမွတ္အသားတစ္ခုကို ေတြ႕ ျပန္၏။ ထိုအမွတ္အသား၏ အဓိပၸါယ္မွာလည္း ႏြားမ်ားကို ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ ႏြားႏို႔ကို လြန္စြာႀကိဳက္ႏွစ္သက္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္ ရေနျပန္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္က -
“ ေမာင္ျမေဖေရ၊ ေမာင့္ရဲ႕ လက္၀ါးျပင္မွာေတာ့ ႏြားသတၱ၀ါေတြကို သနားခ်စ္ခင္တဲ့လမ္းေၾကာင္း သံုးခုေတာင္ေတြ႕တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ရင္ကေတာ့လည္း ႏြားေတြကို မသနားပါလား။ လကၡဏာၾကမ္းဟာ အဲဒီေနရာမွာ မွားေနၿပီလား မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အေကာင္းဆံုးအႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့ ေမာင္ရင့္ရဲ႕လကၡဏာ ထဲမွာပါတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြအတိုင္း ေမာင္ရင္ဟာ ႏြားေတြကို သနားၿပီး အမဲသားမ်ား မစားဘဲ ေရွာင္ပစ္ လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္စံုတစ္ခု ထူးျခားလာမယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ ဘာေတြထူးျခားလာမယ္ဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း အတပ္မေျပာဘူး ” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ေမာင္ျမေဖမွာ ရယ္လွ်က္ -
“ အစ္ကိုႀကီး လကၡဏာေဟာတာ ဒါဘဲလား ” ဟု ေမးေလ၏။
“ ေအး ဟုတ္တယ္။ ငါေတြ႕တာေတာ့ ဒါပဲ ” ဟု ကၽြႏု္ပ္က ေျပာဆို၍ ေမာင္ျမေဖအား ႏႈတ္ဆက္ ကာ “ ျပန္မယ္ကြာ မိုးခ်ဳပ္ရင္ ျပန္ရခက္တယ္ကြယ့္၊ ကားေတြက က်ပ္လာေရာ ” ဟုဆိုကာ မယား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေမာင္ျမေဖအိမ္မွ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့၏။
ထို႔ေနာက္တြင္ကား ေမာင္ျမေဖႏွင့္ လံုး၀မေတြ႕ေတာ့ပါ။
+ + + + + + + + + +
ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေသာအခါ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း လကၡဏာဆရာတစ္ဦးျဖစ္၍ လာေလေတာ့ ၏။
တစ္ေန႔သ၌ ကၽြႏု္ပ္၏အိမ္ေရွ႕သို႔ လြန္စြာလွပေသာ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးတစ္စီး ဆိုက္ေရာက္လာၿပီး လွ်င္ ထိုကားေပၚမွ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမတစ္ဦး ဆင္း၍လာေလ၏။ ထိုမိန္းမက ကၽြႏု္ပ္အား ေတြ႕လွ်င္ ေတြ႕ခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုမိန္းမကို မသိပါ။
သို႔ရာတြင္ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ျပန္၍ႏႈတ္ဆက္ရေလ၏။ ထိုအခါ၌ ထိုမိန္းမက -
“ ဆရာ .. ကၽြန္မကို မသိဘူးထင္တယ္ ” ဟု ေမးေလ၏။
“ အင္း .. မသိပါဘူး ” ဟု ကၽြႏု္ပ္က ၀န္ခံလိုက္လွ်င္ ထိုမိန္းမက ခပ္ယဥ္ယဥ္ေလးၿပီးလွ်က္ -
“ ကၽြန္မေယာက်ၤားက ဆရာ့ရဲ႕မိတ္ေဆြပါ။ သူကေတာ့ ပါမလာဘူး။ သူ႕ရဲ႕စာေတာ့ ယူလာပါတယ္။ ေဟာဒီမွာရွင့္ ” ဟု ဆိုကာ ၎၏ လက္ေပြ႕အိတ္အတြင္းမွ စာတစ္ေစာင္ကို ထုတ္၍ ကၽြႏု္ပ္အား ႐ိုေသစြာ ေပးေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ၎ေပးေသာစာကိုထုတ္၍ ဖတ္လိုက္ရာ ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ရေလေတာ့၏။
အစ္ကိုႀကီးေရ -
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အလုပ္ေတြမ်ားေနတာနဲ႔ လိုက္မလာႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီးကိုပဲ အစ္ကိုႀကီး ဆီ ၀င္ခဲ့ဖို႔ မွာလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးရဲ႕ ဗမာနာမည္ကေတာ့ ျမႏွင္းရီတဲ့၊ ျမရတနာလိုလည္း ေအးျမ တယ္။ ႏွင္းရည္လိုလည္း ေအးျမတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ေအးျမေစတာေၾကာင့္ အဲဒီနာမည္ကေလး ေပးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ၿပီးကတည္းက အမဲသားကို လံုး၀ျဖတ္ပစ္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလို အမဲျဖတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဟိုညီအစ္မႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မသင့္မျမတ္ ျဖစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ဓါတ္ခ်င္းမတည့္ၾကေတာ့ဘူးပဲ ဆိုမလား အစ္ကိုႀကီးရယ္၊ အေၾကာင္းတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုနဲ႔ စကားမ်ားရေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔ ကြဲၾကေရာဆိုပါေတာ့။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္လာခဲ့တာ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္မွပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခရီးစဥ္ဟာ ဆံုးေတာ့တယ္။ အဲဒီ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏြားၿခံတစ္ၿခံမွာ၀င္ၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္။ အဲဒီႏြားၿခံကေတာ့ ျမႏွင္းရီတို႔ပိုင္တဲ့ ႏြားၿခံပါပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏြားေတြကိုထိန္းေက်ာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ေၾသာ္ .. ဒါနဲ႔ ေျပာရဦး မယ္၊ ျမႏွင္းရီတို႔ရဲ႕ ႏြားၿခံမွာ အလုပ္လုပ္ရတာကလည္း မလြယ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႔ လာေလွ်ာက္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းကို အလုပ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ စစ္ေဆးၿပီးေတာ့ မွ အလုပ္ေပးတာ။
စစ္ေဆးတဲ့သူကေတာ့ ျမႏွင္းရီ ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ ဘယ္လိုစစ္ေဆးသလဲဆိုေတာ့ ႏြားၿခံမွာ အလုပ္ လုပ္မယ့္သူကို လက္၀ါးျဖန္႔ခိုင္းၿပီး သူက လကၡဏာဖတ္တယ္။ ႏြားကိုခ်စ္တတ္တဲ့ လကၡဏာပါမွ အလုပ္ ခန္႔မယ္ဆိုပဲ။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ အလုပ္လာေလွ်ာက္တဲ့လူေတြ အလုပ္မရၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အစ္ကိုႀကီးတစ္ခါကေျပာခဲ့သလို ႏြားကိုခ်စ္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကေလးေတြ ပါေနတယ္ဆိုပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမႏွင္းရီက ႏြားၿခံမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အလုပ္ခန္႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ ႏြားေတြကို အစာေကၽြြး တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဟာ ေပ်ာ္လာတယ္။ ႏြားေတြ ေနမေကာင္း၊ ထုိင္မေကာင္းျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္ပူတတ္လာတယ္။
တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ႏြားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လာတယ္။ သနားလာတယ္။ ေမတၱာရွိလာတယ္။ အဲဒီလိုအေတာအတြင္းမွာပဲ ျမႏွင္းရီတို႔မိသားစုမွာ အသက္အႏၱရာယ္ကို ဒုကၡေပးႏိုင္ေလာက္တဲ့ ျပႆနာ မ်ိဳး ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ေလာက္ ႀကံဳလာတယ္။
အဲဒီလုိႀကံဳလာတဲ့အခါတိုင္းမွာလည္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို မဓာနမထားဘဲ ျမႏွင္းရီတို႔အတြက္ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမႏွင္းရီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္စစ ရင္းႏွီးလာခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႕ရဲ႕မိဘေတြ မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ အခုအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မယားေကာင္းတစ္ေယာက္ကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ပါၿပီ။ အလြန္ႏို႔ထြက္တဲ့ ႏြားမေတြ အမ်ားႀကီးကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တစ္ခါေလာက္ လာလည္ပါ။ ႏြားႏို႔ပ်စ္ပ်စ္ကေလး ေတြ ေသာက္ၿပီး ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကေလးေတြ ေျပာၾကရေအာင္ပါ အစ္ကိုႀကီး။
ႏြားမ်ားကိုခ်စ္တတ္သူ
ေမာင္ျမေဖ
ကၽြႏု္ပ္သည္ စာကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ျမႏွင္းရီမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္၏။ သူ၏ အသားေရာင္သည္ ၀ါ၏။ မ်က္ေမွာင္သည္ နက္၏။ မ်က္ေတာင္သည္ ေကာ့၏။ ႏွာတံသည္ ေပၚ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမႏွင္းရီသည္ ဗမာစကားကို ပီသေအာင္ေျပာတတ္သူမွန္ေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္ ဗမာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းေကာင္း သတိျပဳမိေလ၏။
ထိုအခါ၌ ျမႏွင္းရီက -
“ ကၽြန္မ ကိုကိုျမနဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔စဥ္းစားတဲ့အခ်က္ထဲမွာ သူ႕ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ခလယ္ေအာက္ဆံုး အဆစ္မွာပါတဲ့ ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ မတ္တတ္အစင္းကေလးဟာလည္း အဓိကပဲ။ အဲဒီအစင္းကေလးဟာ ဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုကိုေတာ့ ဆရာ့လိုလူမ်ိဳးကို ကၽြန္မက အထူးရွင္းျပဖို႔မလိုပါဘူး ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
“ ဟုတ္ပါတယ္ ျမႏွင္းရီ၊ အဲဒီအမွတ္အသားကေလးဟာ စိတ္ထား သေဘာထားေကာင္းတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာျပည့္စံုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ ေထာက္ထားညႇာတာတတ္တဲ့ ေယာက်ၤားေတြရဲ႕လက္မွာ မၾကာခဏ ေတြ႕ရေလ့ရွိပါတယ္ ” ဟု ကၽြႏု္ပ္က ေျပာလိုက္ရာ ျမႏွင္းရီက သူ၏ ညီညာေသာ သြားကေလး မ်ားကို ယဥ္ေက်းစြာေပၚေစလွ်က္ ၿပံဳးလိုက္ၿပီးလွ်င္ -
“ ဆရာကေတာ့ လကၡဏာလမ္းေၾကာင္းေတြအားလံုးကို အလြတ္ရေနတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုကိုျမက ဆရာ့အေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာရယ္ ကိုကိုျမေျပာသလိုပဲ ႏြားႏို႔ပ်စ္ပ်စ္ကေလးေသာက္ၿပီး အနားယူရေအာင္ ျမႏွင္းရီတို႔ ႏြားၿခံကို အလည္လိုက္ခဲ့ပါလား ” ဟူ၍ ဖိတ္ေခၚလိုက္ေလေတာ့သတည္း။
သေဗၺသတၱ ကမၼႆကာ
မင္းသိခၤ
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ ၎ေမာင္ျမေဖအား ကူညီႏိုင္သေရြ႕ ကူညီရန္အတြက္ သြားေရာက္ခဲ့ ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ လွည္းကူးသို႔ေရာက္သည့္အခါ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွဆင္းၿပီး ေစ်းအတြင္းသို႔ ၀င္ကာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ား ၀ယ္ယူခဲ့ေလ၏။ ထို႔ေနာက္မွ ေမာင္ျမေဖ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕၏အစြန္ပိုင္း ရပ္ကြက္ဆီသို႔ သြားေရာက္ခဲ့ေလ၏။
ေမာင္ျမေဖ၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေရေျမာင္းေလးတစ္ခုရွိေလ၏။ ထိုေရေျမာင္းကေလးေပၚ၌ ခေနာ္ခနဲ႔ ႏိုင္လွသည့္ ၀ါးလံုးတံတားေလးတစ္ခု ထုိး၍ထားေလ၏။
ကၽြႏု္ပ္သည္ ၀ါးတံတားေလးေပၚမွျဖတ္၍ ေမာင္ျမေဖ၏တဲဆီသို႔ ၀င္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္၀င္လာသည္ကို ေမာင္ျမေဖသာလွ်င္မဟုတ္၊ ၎၏ဇနီးႏွစ္ေယာက္ပင္ မေတြ႕ျမင္ၾကေပ။
လင္မယားသံုးေယာက္သည္ ထမင္းစားပြဲ၌၀ိုင္းကာ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားထုိင္လွ်က္ ထမင္းစားေန ၾကေလ၏။ စားပြဲ၏အလယ္တြင္ ဟင္းဇလံုႀကီးတစ္လံုး ခ်၍ထားေလ၏။ ထိုဇလံုထဲတြင္
ဟင္းမ်ားျပည့္ ေမာက္ေအာင္ထည့္၍ ထားေလ၏။ ထိုဟင္းမွာ အမဲသားဟင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို
ကၽြႏု္ပ္၏ ႏွာေခါင္းသည္ ၀ါးတံတားကေလးကို မေက်ာ္မီကပင္ သိႏွင့္ၿပီးျဖစ္၏။
ေမာင္ျမေဖ၏ လြန္စြာအသားမည္း၍၍ လြန္စြာပါးစပ္ၿပဲလွေသာ၍ ဇနီးႏွစ္ေယာက္မွာ ဆံပင္မ်ား ဖားလ်ားခ်လွ်က္ ဒူးမ်ားေထာင္ကာထုိင္ၿပီးလွ်င္ အမဲသားတံုးမ်ားကို အားရပါးရကိုက္၀ါး၍ စားေနၾကေလ၏။ ေမာင္ျမေဖလည္း ဟင္းဇလံုအတြင္းမွ အမဲလွ်ာႀကီးတစ္ခုကို ဆယ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ အားရပါးရ ၀ါးေနျပန္၏။
၎တို႔သည္ ဘီလူးသရဲမ်ားသဖြယ္ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ အူယားဖားယား စားေသာက္ေန ၾကေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ၎တို႔လင္မယားသံုေယာက္အားၾကည့္ကာ -
၎တို႔အနီးတြင္ရွိေသာ ေခြးတစ္ေကာင္မွာမူ အရြတ္တံုးတစ္ခုကို မေက်မခ်မ္း ၀ါး၍ေနေလ၏။ ေမာင္ျမေဖတို႔ လင္မယားသံုးေယာက္မွာမူ ကၽြႏု္ပ္အား လံုး၀ သတိျပဳမိျခင္း မရွိၾကေပ။
ေက်းဇူးကို မေမွ်ာ္
စိတ္အေခ်ာ္တိမ္းပါး
မိတ္မေတာ္ စိမ္းကားလွ်က္
တို႔အသား - တို႔အသည္း
တို႔အဆီရႊဲရႊဲကို
ထမင္းပြဲအလယ္
အနင့္သားတည္ၿပီး
ရယ္ကာ ၿပံဳးကာႏွင့္
အရသာခံစား၍
လင္မယားတေတြ
ၿမံဳ႕ေနၾကသည္အေနမွာ
ၿမိန္ႏိုင္ေပ့ သူတို႔ကိုယ္
မ်ိဳရက္ေပ့ သူ႕ခံတြင္း
တို႔လုပ္သည့္ ထမင္းကို
တို႔ဟင္းလ်ာ - အသားႏွင့္
စားၾကသည့္ ျဖစ္နဲကို
တို႔ အသည္း နာလိုက္တဲ့ .......
ဟူေသာ ႏြားေမတၱာစာကို သတိရမိေလေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေမာင္ျမေဖ၏ တဲျပတင္းေပါက္မွ ေန၍ လယ္ကြင္းဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ႏြးတစ္ရွဥ္းသည္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ႐ုန္းကန္၍ စက္တံုးခုတ္ေပးေန သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။
ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္၌ ေက်းဇူးႀကီးမားလွေသာ ႏြားသတၱ၀ါကို အဆီရႊဲရႊဲ ထမင္းပြဲအလယ္တည္ကာ ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ေနၾကေသာ လင္မယားသံုးေယာက္ကို အနည္းငယ္စက္ဆုပ္သကဲ့သို႔ပင္ ရွိလွ၏။ ထိုအသားကို မစားရလွ်င္မေနႏိုင္ဆိုေသာ စိတ္ဓါတ္ကိုသာ ဆိုလိုပါသည္။ ႐ိုး႐ိုးစားေသာက္႐ံု စားေသာက္ ျခင္းကိုမူ ကၽြႏု္ပ္အေနႏွင့္ အျပစ္မတင္လိုပါ။ ကၽြႏု္ပ္က -
“ ဘယ္လိုလဲ ေမာင္ျမေဖ စားလို႔ေသာက္လုိ႔ သိပ္မေကာင္းဘူးထင္တယ္ ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ေမာင္ျမေဖတို႔လင္မယားသံုးေယာက္သည္ ကၽြႏု္ပ္အား ၿပိဳင္တူလွည့္ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ အားတံု႔အားနာ ျဖစ္ၾက ေလ၏။ ေမာင္ျမေဖ၏ မယားတစ္ဦးကမူ -
“ ဟင္းေကာင္းတာနဲ႔ စားေနလိုက္ၾကတာ ဧည့္သည္ေရာက္လာမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး၊ စားပါဦးလား ရွင့္၊ အမဲသားက လတ္လိုက္တာဆိုတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့ အသားကို ရဲေနတာပဲ ” ဟု ၎၏ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ ေသာ ပါးစပ္မဲမဲႀကီးကိုၿဖဲလွ်က္ ကၽြႏု္ပ္အား ဖိတ္မႏၱကျပဳေလ၏။
မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ ၎တို႔သည္ ထမင္းပြဲကို သိမ္းၾကေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္အား ေရေႏြးၾကမ္းျဖင့္ ဧည့္ခံေလ ၏။ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား၌ပင္ အမဲသားနံ႔မ်ားကို ရေနသျဖင့္ ေရေႏြးၾကမ္းကိုပင္ မေသာက္ႏိုင္ပဲ ရွိေလ ၏။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေမာင္ျမေဖအား ေစ်းမွ၀ယ္ျခမ္းခဲ့ေသာ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ားႏွင့္ ေငြ တစ္ရာကို ေပးေလ၏။ ထိုအခါ၌ ေမာင္ျမေဖက -
“ အစ္ကိုႀကီး လကၡဏာပညာ ေတာ္ေတာ္လိုက္စားထားၿပီလိုၾကားတယ္။ ႀကံဳတံုး ကၽြန္ေတာ့္ လကၡဏာကို ဖတ္ေပးခဲ့ပါဦး ” ဟု ဆိုသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း ေမာင္ျမေဖ၏လက္၀ါးကို ျဖန္႔ေစလွ်က္ လကၡဏာ ကို ဖတ္ေပးေလ၏။
ေမာင္ျမေဖ၏ လကၡဏာတြင္ လက္ညိဳး၏ေအာက္ဆံုးအဆစ္၌ လြန္စြာရွည္လ်ားလွေသာ ေဒါင္လိုက္ အစင္းေၾကာင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုလမ္းေၾကာင္းကိုေတြ႕ရသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္သည္ လြန္စြာအံ့ၾသရေလ ေတာ့၏။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုအမွတ္အသားမ်ိဳးပါရွိသူသည္ ႏြားမ်ားကို အေျမာက္အျမား ပိုင္ဆိုင္၍ ႏြားမ်ားကိုလည္း ခ်စ္တတ္ေသာ စိတ္ဓါတ္ရွိၿပီးလွ်င္ ႏြားေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းႏွင့္ပင္ စီးပြားျဖစ္တတ္ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ထို႔ျပင္ ၎၏ လက္၀ဲဘက္လက္ညိဳးထိပ္တြင္လည္း ေဒါင္လိုက္အစင္းေၾကာင္းတစ္ခု ပါေလ၏။ ထိုအစင္းေၾကာင္း၏ အဓိပၸါယ္မွာလည္း ႏြားမ်ားကို ခ်စ္ခင္သနားေသာစိတ္ဓါတ္ရွိျခင္းကို ေဖာ္ျပထားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ထုိေနာက္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ဆက္လက္၍ စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈျပန္ရာ ေမာင္ျမေဖ၏ လက္၀ဲဘက္လက္ညိဳး ၏ ေအာက္ဘက္တြင္ လက္၀ါးျပင္ အတြင္းဘက္ဆီသို႔ ေကြ႕၀င္၍သြားေသာ အမွတ္အသားတစ္ခုကို ေတြ႕ ျပန္၏။ ထိုအမွတ္အသား၏ အဓိပၸါယ္မွာလည္း ႏြားမ်ားကို ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ ႏြားႏို႔ကို လြန္စြာႀကိဳက္ႏွစ္သက္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္ ရေနျပန္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္က -
“ ေမာင္ျမေဖေရ၊ ေမာင့္ရဲ႕ လက္၀ါးျပင္မွာေတာ့ ႏြားသတၱ၀ါေတြကို သနားခ်စ္ခင္တဲ့လမ္းေၾကာင္း သံုးခုေတာင္ေတြ႕တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ရင္ကေတာ့လည္း ႏြားေတြကို မသနားပါလား။ လကၡဏာၾကမ္းဟာ အဲဒီေနရာမွာ မွားေနၿပီလား မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အေကာင္းဆံုးအႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့ ေမာင္ရင့္ရဲ႕လကၡဏာ ထဲမွာပါတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြအတိုင္း ေမာင္ရင္ဟာ ႏြားေတြကို သနားၿပီး အမဲသားမ်ား မစားဘဲ ေရွာင္ပစ္ လိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္စံုတစ္ခု ထူးျခားလာမယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ ဘာေတြထူးျခားလာမယ္ဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း အတပ္မေျပာဘူး ” ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ ေမာင္ျမေဖမွာ ရယ္လွ်က္ -
“ အစ္ကိုႀကီး လကၡဏာေဟာတာ ဒါဘဲလား ” ဟု ေမးေလ၏။
“ ေအး ဟုတ္တယ္။ ငါေတြ႕တာေတာ့ ဒါပဲ ” ဟု ကၽြႏု္ပ္က ေျပာဆို၍ ေမာင္ျမေဖအား ႏႈတ္ဆက္ ကာ “ ျပန္မယ္ကြာ မိုးခ်ဳပ္ရင္ ျပန္ရခက္တယ္ကြယ့္၊ ကားေတြက က်ပ္လာေရာ ” ဟုဆိုကာ မယား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေမာင္ျမေဖအိမ္မွ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့၏။
ထို႔ေနာက္တြင္ကား ေမာင္ျမေဖႏွင့္ လံုး၀မေတြ႕ေတာ့ပါ။
+ + + + + + + + + +
ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေသာအခါ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း လကၡဏာဆရာတစ္ဦးျဖစ္၍ လာေလေတာ့ ၏။
တစ္ေန႔သ၌ ကၽြႏု္ပ္၏အိမ္ေရွ႕သို႔ လြန္စြာလွပေသာ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးတစ္စီး ဆိုက္ေရာက္လာၿပီး လွ်င္ ထိုကားေပၚမွ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမတစ္ဦး ဆင္း၍လာေလ၏။ ထိုမိန္းမက ကၽြႏု္ပ္အား ေတြ႕လွ်င္ ေတြ႕ခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုမိန္းမကို မသိပါ။
သို႔ရာတြင္ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ျပန္၍ႏႈတ္ဆက္ရေလ၏။ ထိုအခါ၌ ထိုမိန္းမက -
“ ဆရာ .. ကၽြန္မကို မသိဘူးထင္တယ္ ” ဟု ေမးေလ၏။
“ အင္း .. မသိပါဘူး ” ဟု ကၽြႏု္ပ္က ၀န္ခံလိုက္လွ်င္ ထိုမိန္းမက ခပ္ယဥ္ယဥ္ေလးၿပီးလွ်က္ -
“ ကၽြန္မေယာက်ၤားက ဆရာ့ရဲ႕မိတ္ေဆြပါ။ သူကေတာ့ ပါမလာဘူး။ သူ႕ရဲ႕စာေတာ့ ယူလာပါတယ္။ ေဟာဒီမွာရွင့္ ” ဟု ဆိုကာ ၎၏ လက္ေပြ႕အိတ္အတြင္းမွ စာတစ္ေစာင္ကို ထုတ္၍ ကၽြႏု္ပ္အား ႐ိုေသစြာ ေပးေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ၎ေပးေသာစာကိုထုတ္၍ ဖတ္လိုက္ရာ ေအာက္ပါအတိုင္း ေတြ႕ရေလေတာ့၏။
အစ္ကိုႀကီးေရ -
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အလုပ္ေတြမ်ားေနတာနဲ႔ လိုက္မလာႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီးကိုပဲ အစ္ကိုႀကီး ဆီ ၀င္ခဲ့ဖို႔ မွာလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးရဲ႕ ဗမာနာမည္ကေတာ့ ျမႏွင္းရီတဲ့၊ ျမရတနာလိုလည္း ေအးျမ တယ္။ ႏွင္းရည္လိုလည္း ေအးျမတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ေအးျမေစတာေၾကာင့္ အဲဒီနာမည္ကေလး ေပးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ၿပီးကတည္းက အမဲသားကို လံုး၀ျဖတ္ပစ္ လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလို အမဲျဖတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဟိုညီအစ္မႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မသင့္မျမတ္ ျဖစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ဓါတ္ခ်င္းမတည့္ၾကေတာ့ဘူးပဲ ဆိုမလား အစ္ကိုႀကီးရယ္၊ အေၾကာင္းတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုနဲ႔ စကားမ်ားရေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔ ကြဲၾကေရာဆိုပါေတာ့။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္လာခဲ့တာ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္မွပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ခရီးစဥ္ဟာ ဆံုးေတာ့တယ္။ အဲဒီ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏြားၿခံတစ္ၿခံမွာ၀င္ၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္။ အဲဒီႏြားၿခံကေတာ့ ျမႏွင္းရီတို႔ပိုင္တဲ့ ႏြားၿခံပါပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏြားေတြကိုထိန္းေက်ာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ေၾသာ္ .. ဒါနဲ႔ ေျပာရဦး မယ္၊ ျမႏွင္းရီတို႔ရဲ႕ ႏြားၿခံမွာ အလုပ္လုပ္ရတာကလည္း မလြယ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႔ လာေလွ်ာက္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းကို အလုပ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ စစ္ေဆးၿပီးေတာ့ မွ အလုပ္ေပးတာ။
စစ္ေဆးတဲ့သူကေတာ့ ျမႏွင္းရီ ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ ဘယ္လိုစစ္ေဆးသလဲဆိုေတာ့ ႏြားၿခံမွာ အလုပ္ လုပ္မယ့္သူကို လက္၀ါးျဖန္႔ခိုင္းၿပီး သူက လကၡဏာဖတ္တယ္။ ႏြားကိုခ်စ္တတ္တဲ့ လကၡဏာပါမွ အလုပ္ ခန္႔မယ္ဆိုပဲ။
အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ အလုပ္လာေလွ်ာက္တဲ့လူေတြ အလုပ္မရၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အစ္ကိုႀကီးတစ္ခါကေျပာခဲ့သလို ႏြားကိုခ်စ္တတ္တယ္ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကေလးေတြ ပါေနတယ္ဆိုပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမႏွင္းရီက ႏြားၿခံမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အလုပ္ခန္႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ ႏြားေတြကို အစာေကၽြြး တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဟာ ေပ်ာ္လာတယ္။ ႏြားေတြ ေနမေကာင္း၊ ထုိင္မေကာင္းျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စိတ္ပူတတ္လာတယ္။
တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ႏြားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လာတယ္။ သနားလာတယ္။ ေမတၱာရွိလာတယ္။ အဲဒီလိုအေတာအတြင္းမွာပဲ ျမႏွင္းရီတို႔မိသားစုမွာ အသက္အႏၱရာယ္ကို ဒုကၡေပးႏိုင္ေလာက္တဲ့ ျပႆနာ မ်ိဳး ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ေလာက္ ႀကံဳလာတယ္။
အဲဒီလုိႀကံဳလာတဲ့အခါတိုင္းမွာလည္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို မဓာနမထားဘဲ ျမႏွင္းရီတို႔အတြက္ ကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမႏွင္းရီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တစ္စစ ရင္းႏွီးလာခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႕ရဲ႕မိဘေတြ မရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ အခုအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မယားေကာင္းတစ္ေယာက္ကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ပါၿပီ။ အလြန္ႏို႔ထြက္တဲ့ ႏြားမေတြ အမ်ားႀကီးကိုလည္း ပိုင္ဆိုင္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တစ္ခါေလာက္ လာလည္ပါ။ ႏြားႏို႔ပ်စ္ပ်စ္ကေလး ေတြ ေသာက္ၿပီး ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကေလးေတြ ေျပာၾကရေအာင္ပါ အစ္ကိုႀကီး။
ႏြားမ်ားကိုခ်စ္တတ္သူ
ေမာင္ျမေဖ
ကၽြႏု္ပ္သည္ စာကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ျမႏွင္းရီမ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္၏။ သူ၏ အသားေရာင္သည္ ၀ါ၏။ မ်က္ေမွာင္သည္ နက္၏။ မ်က္ေတာင္သည္ ေကာ့၏။ ႏွာတံသည္ ေပၚ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ျမႏွင္းရီသည္ ဗမာစကားကို ပီသေအာင္ေျပာတတ္သူမွန္ေသာ္လည္း အမွန္စင္စစ္ ဗမာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးမဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြႏု္ပ္ေကာင္းေကာင္း သတိျပဳမိေလ၏။
ထိုအခါ၌ ျမႏွင္းရီက -
“ ကၽြန္မ ကိုကိုျမနဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔စဥ္းစားတဲ့အခ်က္ထဲမွာ သူ႕ရဲ႕ ဘယ္ဘက္လက္ခလယ္ေအာက္ဆံုး အဆစ္မွာပါတဲ့ ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ မတ္တတ္အစင္းကေလးဟာလည္း အဓိကပဲ။ အဲဒီအစင္းကေလးဟာ ဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုကိုေတာ့ ဆရာ့လိုလူမ်ိဳးကို ကၽြန္မက အထူးရွင္းျပဖို႔မလိုပါဘူး ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
“ ဟုတ္ပါတယ္ ျမႏွင္းရီ၊ အဲဒီအမွတ္အသားကေလးဟာ စိတ္ထား သေဘာထားေကာင္းတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာျပည့္စံုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚ ေထာက္ထားညႇာတာတတ္တဲ့ ေယာက်ၤားေတြရဲ႕လက္မွာ မၾကာခဏ ေတြ႕ရေလ့ရွိပါတယ္ ” ဟု ကၽြႏု္ပ္က ေျပာလိုက္ရာ ျမႏွင္းရီက သူ၏ ညီညာေသာ သြားကေလး မ်ားကို ယဥ္ေက်းစြာေပၚေစလွ်က္ ၿပံဳးလိုက္ၿပီးလွ်င္ -
“ ဆရာကေတာ့ လကၡဏာလမ္းေၾကာင္းေတြအားလံုးကို အလြတ္ရေနတာကိုး၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုကိုျမက ဆရာ့အေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာရယ္ ကိုကိုျမေျပာသလိုပဲ ႏြားႏို႔ပ်စ္ပ်စ္ကေလးေသာက္ၿပီး အနားယူရေအာင္ ျမႏွင္းရီတို႔ ႏြားၿခံကို အလည္လိုက္ခဲ့ပါလား ” ဟူ၍ ဖိတ္ေခၚလိုက္ေလေတာ့သတည္း။
သေဗၺသတၱ ကမၼႆကာ
မင္းသိခၤ
