ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ တူေသာေယာကၤ်ား အပိုင္း(၂) ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ထို႔ေနာက္ မဂၤလာေဆာင္ရန္အတြက္ ဖိတ္စာမ်ားပင္ ေပးလိုက္ၿပီ ျဖစ္၏။ တင္တင္သည္ ကိုအုန္းသာ၊ ကိုညိဳ၊ ကိုပါလစ္၊ ကိုေသာင္းေရ႔တို႔အား… “တင္တင္မဂၤလာေဆာင္ကို လာျဖစ္ေအာင္ လာရမယ္ေနာ” ဟု ေျပာ၍ ဖိတ္စာမ်ား ေပးလိုက္ၿပီျဖစ္၏။ ဖိတ္စာရေသာေန႔တြင္ အခါတိုင္း၌ ထမင္းႏွစ္ပန္းကန္ စားေလ့ရွိေသာ ကိုေသာင္းေရႊသည္ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ပင္ ကုန္ေအာင္ မစားနိုင္ဘဲ ျပန္သြားရွာေလ၏။ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္ကမူ တင္တင့္အား…“ဟိုေထာင့္က စားပြဲမွာ ေန႔တုိင္း ထမင္းစားတဲလူကို ဖိတ္စာမေပးဘူးလား” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ေပးရမွာေပါ့ ကိုပါလစ္ရဲ႕ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္ကို တင္တင္မွ မသိ ဘဲနဲ႔” ဟု တင္တင္က ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ “ဒီလိုဆိုရင္ ဖိတ္စာအလြတ္တစ္ခု က်ဳပ္ကို ေပးထား၊ သူလာေတာ့

နာမည္ေမးၿပီး ဖိတ္စာ ေပၚမွာ ေရးၿပီး ေပးလုိက္မယ္” ဟု ကိုပါလစ္က ေျပာလိုက္ရာ တင္တင္က သေဘာတူသျဖင့္ ဖိတ္စာအလြတ္တစ္ခု ေပးလိုက္ေလ၏။

မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ ထိုသူသည္ ထမင္းဆိုင္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကိုပါလစ္က ထိုသူအား… “မိတ္ေဆြနာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္မလို႔တုန္း” ဟု ထိုသူက ျပန္၍ေမးေလ၏။ “မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္ခ်င္လို႔ပါ” ဟု ကိုပါလစ္က ျပန္၍ေျပာလွ်င္ ထိုသူက.. “ခင္ဗ်ားဟာ အသက္ႀကီးမွ မဂၤလာေဆာင္ဦးမလို႔လား” ဟု ျပန္၍ ေမးလိုက္ေလ၏။ “မဂၤလာေဆာင္မွာ က်ဳပ္မဟုတ္ပါဘူး၊ တင္တင္ေဆာင္မွာပါ” ဟု ကိုပါလစ္က ေျပာေလ၏။ “တင္တင္ဆိုတာ ဘယ္တူတုန္း၊ က်ဳပ္မွ မသိဘဲ” ဟု ထိုသူက ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ “ဒီဆိုင္ရွင္ မိန္းကေလးေလ၊ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတာေလ၊ ခင္ဗ်ားလဲ ဘာမွ မသိပါလား” ဟု ကိုပါလစ္က ျပန္၍ေျပာလိုုက္ေလ၏။

ထိုအခါ သူက.. “အဲဒီမိန္းကေလး လင္ယူတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ လင္ယူၿပီးရင္ ထမင္းဆိုင္မဖြင့္ေတာ့ဘူးလား၊ ထမင္းဆိုင္ပိတ္မယ္ဆိုရင္လဲ ေစာေစာေျပာ၊ ထမင္းဆိုင္ေျပာင္းရမယ္” ဟု ေျပာေလ၏။ “ဆိုင္မပိတ္ပါဘူး၊ ဆက္ၿပီး ေရာင္းမွာပါ၊ ခင္ဗ်ားကေတ့ာ တင္တင့္ မဂၤလာသတင္းကိုၾကားၿပီး မတုန္လႈပ္ဘူးလား၊ ကိုေသာင္းေရႊဆိုတဲ့ လူကေတာ့ ထမင္းေတာင္ မစားႏိုင္တာ့ဘဲ ျပန္သြားရွာတယ္” ဟု ကိုပါလစ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ “အဲဒီလူ ဘာျဖစ္လို႔ ထမင္းမစားႏိုင္တာလဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား၊ ေနမေကာင္းရင္ေတာ့ ထမင္းမစားဘဲ ေနတာ အေကာင္းဆံုးပဲ ေကာ္ဖီေလး ဘာေလး ေသာက္ေနဖို႔ အႀကံေပးလိုက္စမ္းပါ” ဟု ထိုသူက ေျပာလိုက္ရာ ကိုပါလစ္သည္ ေခါင္းကို ကုတ္လုိက္ေလ၏။ “မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ကိုေသာင္းေရႊကလဲ တင္တင့္ကို စိတ္ဝင္စားေနတာ” ဟု ကိုပါလစ္က ထိုသူနားကပ္၍ တီးတိုးေျပာလိုကေလ၏။

ထိုအခါက်မွပင္ ထိုသူက.. “ေၾသာ္.. ဒိလိုလား” ဟု ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပါလစ္က…“အမွန္ကေတာ့ ကိုေသာင္းေရႊ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဒီဆိုင္မွာ ထမင္းလခ ေပးစားတဲ့သူတိုင္း တင္တင့္ကို စိတ္ဝင္စားၾကတာပဲ၊ မိတ္ေဆြႀကီး ခင္ဗ်ားေကာ စိတ္မဝင္စားဘူးလား” ဟု ေျပာ၍ အကဲစမ္းလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ထိုသူက ေခါင္းကို ရမး္လိုက္၏။ “က်ဳပ္ ဒီေကာင္မေလးကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး၊ က်ဳပ္ဒီဆိုင္မွာ စိတ္အဝင္စားဆံုးကေတာ့ ဝက္သားဟင္းခ်က္တဲ့သူပဲ” ဟု ထိုသူကေျပာလိုက္ရာ ကိုပါလစ္က ရယ္ေလေတာ့၏။ “ဝက္သားဟင္းခ်က္တာ တင္တင့္အေဒၚ အဘြားႀကီးဗ်၊ အဲဒီမိန္းမႀကီးကို ခင္ဗ်ားက လို္ခ်င္လို႔လား” ဟု ကိုပါလစ္က ေမးလိုက္ေလ၏။ “က်ဳပ္ေျပာတဲ့ စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတာ ယူဖို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ဝင္စားလို႔ စိတ္ဝင္စားတယ္လို႔ ေျပာတာ၊ မလြဲသာလို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္မေလးကို ယူၿပီး သူ႔အေဒၚကို ဝက္သားဟင္း ခ်က္ခိုင္းရမွာေပါ့၊ ဒါမွလဲ သဘာဝက်ေတာ့မွာေပါ့၊ ေကာင္မေလးကို မယူဘဲ ဒီဆိုင္မွာ ထမင္းစားလို႔ ျဖစ္ေသးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ပိုက္ဆံေပးစားတာ ေကာင္းပါတယ္” ဟု ထိုသူက ေျပာလိုက္ေလ၏။

“ေကာင္းမေလးကို မယူဘဲနဲ႔လဲ ဒီဆိုင္မ်ာ ထမင္းစားႏိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္၊ ေကာင္မေလးကို မယူခ်င္လဲ မယူပါနဲ႔” ဟု ကိုပါလစ္က ခပ္ေငါ့ေငါ့ ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဒီလိုဆိုလဲ ၿပီးေရာေပါ့၊ ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား သြားေတာ့” ဟု ထိုသူက ေျပာလိုက္ေလ၏။ ကိုပါလစ္လည္း ထိုေနရာမွ ေရႊ႕မည္လုပ္ၿပီးမွ.. “ေနဦးေလး၊ မိတ္ေဆြနာမည္ ေျပာဦးေလ” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “က်ဳပ္နာမည္ ေမာင္ေမာင္လို႔ ေခၚတယ္” ဟု ထိုသူကျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ကိုေမာင္ေမာင္ ဘာလုပ္ငန္းလုပ္ပါသလဲ” ဟု ကိုပါလစ္က ထပ္၍ေမးလိုုက္ေလ၏။ “က်ဳပ္က လက္မႈပညာေက်ာင္းမွာ လက္သမား ပညာသင္တဲ့ ဆရာလဲလုပ္တယ္၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လဲ ေရႊတီဂံုဘက္မွာ ပရိေဘာဂ ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္” ဟု ထိုသူက ေျဖလိုက္လ၏။ ထိုအခါၾကမွပင္ ကိုပါလစ္လဲ တင္တင္ေပးထားေသာ ဖိတ္စာေပၚတြင္ ကိုေမာင္ေမာင္ ပရိေဘာဆိုင္ပိုင္ရွင္ဟု ေရးလိုက္ေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကိုေမာင္ေမာင္လည္း ဖိတ္စာကိုယူ၍ ေဘးသို႔ ခ်ထားလိုက္ၿပီးလွ်င္ ကိုပါလစ္အား..“သတို႔သမီးေလာင္းကို ေျပာလိုက္ပါ၊ မဂၤလာေဆာင္ကိုေတာ့ က်ဳပ္ မလာႏိုင္ဘူး၊ ေတာ္ၾကာက်ရင္ ခုတင္တစ္လံုးေတ့ လက္ဖြဲ႕အျဖစ္ ပို႔လုိက္မယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

“သတို႔သားဘယ္သူလဲဆိုတာ သိရေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ဦးေလ” ဟု ကိုပါလစ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ “သတိုးသားက ခင္ဗ်ား မဟုတ္လား” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ျပန္၍ ေမးလိုက္ေလ၏။ “ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္နဲ႔ခ်ည္း ေပးစားေနရတာတုန္း ဆန္နီဆိုတဲ့လူနဲ႔ယူမွာဗ်” ဟု ကိုပါလစ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ဆန္နိီကို က်ုဳပ္မသိဘူး” ဟု ေမာင္ေမာင္က ျပန္၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဒီဆိုင္ကို ေဘာ္းဘီဝတ္နဲ႔ အၿမဲလာေနတဲ့သူဟာေလ၊ ခင္ဗ်ား မသိဘူးလား” ဟု ကိုပါလစ္က ေမးလိုက္ေလ၏။ “ေၾသာ္.. ဟုတ္ၿပီ..ဟုတ္ၿပီ၊ က်ဳပ္ သတိထားမိၿပီ” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာလွ်င္ ကိုပါလစ္က.. “ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ သတိထားေဖာ္ ရေသးတာကိုး” ဟု ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေလသံျဖင့္ ေျပာလုိက္ေလ၏။ “က်ဳပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားမိပါတယ္၊ သူလဲ က်ဳပ္တို႔လိုပဲ ဒီမွာ ထမင္းလခ ေပးစားတဲ့လူ မဟုတ္လား၊ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္နဲ႔ မိန္းမလွ်ာေလးပဲေလ၊ သူ႔မ်က္ႏွာကလဲ အဂၤလိပ္လိုလို ျမန္မာလိုလိုနဲ႔ သိပ္ၿပီး မ်ိဳးစစ္ပံုမရဘူး၊ အဲဒီလို မ်ိဳးမစစ္တဲ့ မိန္းမရွာလို ေကာင္ေလးကို ဒီမိန္းကေလးက ဘာျဖစ္လို႔ ယူရတာတုန္း၊ ဒီဆိုင္မွာ ေယာက္်ားေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ၊ တကယ္ဆို ခင္ဗ်ားကို ယူတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဟုတ္ေသးတယ္” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာလိုက္ရာ ကိုပါလစ္ႀကီးက.. “အလို မိတ္ေဆြရဲ႕ မ်က္စိထဲမ်ာ တင္တင္နဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ထိုက္တန္ေနတယ္ေပါ့” ဟု ျပန္၍ ေမးလိုက္ေလ၏။

“ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ မထိုက္တန္ရမွာတုန္း၊ ခင္ဗ်ားဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔တူတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာစစ္စစ္တစ္ေယာက္နဲ႔လဲ တူတယ္၊ က်ဳပ္ဟာ အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူဆိုရင္ ဟိုမိ္န္းမရွာေကာင္နဲ႔ မေပးစားဘူး၊ ခင္ဗ်ားနဲဲ႕ ေပးစားလိုက္မယ္” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာလိုက္ရာ ကိုပါလစ္က.. “မိတ္ေဆြ ဝက္သားဟင္းတစ္ပြဲ ထပ္စားပါဦး၊ က်ဳပ္ေကြ်းပါရေစ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ ျပန္သြားေလ၏။ မ်ားမၾကာမီ၌ ခ်ယ္ကာရီကားႀကီး တစ္စီးျဖင့္ တင္တင္၏ ဆိုင္သို႔ ခုတင္ႀကီ းတစ္လံုး ေရာက္လာေလေတာ့၏။ ထိုခုတင္မွာ တင္တင္တို႔ မဂၤလာေဆာင္အတြက္ ကိုေမာင္ေမာင္ လက္ဖြဲ႕လိုက္ေသာ ခုတင္ျဖစ္ေလသည္။ တင္တင္လည္း ကိုေမာင္ေမာင္အား လြန္စြာေက်းဇူးတင္ေလ၏။ ထို႔ျပင္ ကိုေမာင္ေမာင္ဆိုသူအား စကားေျပာရာ၌ ႂကြတ္ ဆတ္ဆတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း စိတ္သေဘာထားမွာ မဆိုးဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေလ၏။

ေနာက္တစ္ေန႔ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ကိုေမာင္ေမာင္ေရာက္ ရွိလာေသာအခါ၌ တင္တင္သည္ ငိုယို၍ အလုပ္႐ႈပ္ေန၏။ ဆိုင္တြင္းမွ ထမင္းစားေနသူမ်ားမွာလည္း ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္ေန၏။ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ ထံုးစံအတို္င္း ေထာင့္ဆံုးစားပြဲသို႔ သြားကာ ဝက္သားဟင္းႏွင့္ ထမင္းကို မွာလိုက္ေလ၏။ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္သည္ ကိုေမာင္ေမာင္စားပြဲသို႔ ေရာက္လာၿပီးလွ်င္.. “ခက္ေတာ့ကုန္ၿပီဗ်ိဳ႕” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဘာေတြခက္ေနတာလဲ” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ျပန္၍ေမးလိုက္ရာ ကိုပါလစ္က.. “တင္တင့္အတြက္ ခက္တယ္ေျပာတာ” ဟု ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ “တင္တင္က လင္ယူမွာ မဟုတ္လား၊ လင္ယူတာ မခက္ပါဘူး၊ က်ဳပ္ မေန႔က ခုတင္တစ္လံုး ပို႔လိုက္တယ္” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္သည္ မိမိေျပာလိုေသာ စကားကို ဆက္တိုက္ ေျပာျပလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ကိုပါလစ္က.. “ခင္ဗ်ား ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ ျဖစ္တာက ဒီလိုဗ်၊ ဆန္နီတစ္ေယာက္ မေန႔ကပဲ ပဲခူးကို ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တာ မဂၤလာဒံုမ်ာ ကားေမွာက္လို႔တဲ့ ဒဏ္ရာက ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္၊ ေသဖို႔ဘက္ မ်ားတယ္ဆိုပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုေမာင္ေမာင္က..“ ဟာ.. သနားစရာပဲ၊ ဖိတ္စာေတြလဲ ႐ိုက္ၿပီးကုန္ၿပီ၊ ဟိုေကာင္ေလးမ်ား ေသသြားရင္ေတာ့ ေကာင္မေလးခမ်ာမွာ အပ်ိဳစစ္စစ္ကေန မုဆိုးမ ျဖစ္ဦးမယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ တင္တင္သည္ ေဆး႐ုံးသို႔ တစ္ေခါက္ ထပ္၍ လိုက္သြား၏။ မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ ဆိုင္အလုပ္သမားေလး တစ္ဦး ေဆး႐ုံကျပန္လာၿပီး ေဒၚပုႀကီးအား… “ႀကီးေဒါပု၊ ကိုဆန္နီေတာ့ ေသၿပီဗ်” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအသံကို တစ္ဆိုင္လံုး ၾကားလိုက္ရ၏။

ထိုအခ်ိန္၌ ကိုေသာင္းေရႊသည္ ထမင္းစားေနသည္ျဖစ္ရာ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ ကုန္သြားသျဖင့္ ေနာက္တစ္ပန္းကန္ ထပ္ထည့္လိုက္ေလ၏။ ထိုသို႔ ထမင္းထပ္၍ထည့္သည္ကို ကိုပါလစ္က ျမင္၍ သြားေလ၏။ “ဟိုမွာ ျမင္လား၊ ကိုေသာင္းေရႊႀကီး ထမင္းေတြ ထပ္ထည့္ေနတာ” ဟု ကိုပါလစ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ မ်ားမၾကာမီ၌ တင္တင္လည္း ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြး၍ ဆိုင္သို႔ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာ၏။ ထိုေၾကာင့္ ေရႊညာသူ တင္တင္ႏွင့္ ဆန္နီဘတူတို႔၏ မဂၤလာေဆာင္သည္ ကံတရား၏ ဖ်က္ဆီးျခင္းကို ခံလိုက္ရေလေတာ့၏။

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပြားၿပီး ေျခာက္လခန္႔ ၾကာေသာအခါ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္သည္ ကိုေမာင္ေမာင္ ထမင္းစားေနေသာ ေနရာသို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီးလွ်င္.. “ကိုေမာင္ေမာင္ေရ အခက္ႀကံဳျပန္ၿပီဗ်ိဳ႕” ဟု ေျပာေလ၏။ “ဘာေတြ ခက္ေနတာလဲ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္ရဲ႕ ခင္ဗ်ား လက္ေပၚကို ရာဟုစီးေနၿပီလား” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ျပန္၍ေမးလုိက္ေလ၏။ “မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ကိုေသာင္းေရႊဆိုတဲ့ေကာင္က တင္တင့္ကို အတင္းကပ္ေနတယ္၊ နက္ျဖန္ခါကို ေမွာ္ဘီဘက္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ဖို႔ေတာင္ စီစဥ္ေနတယ္၊ တင္တင္ကလဲ လိုက္မလို႔” ဟု ကိုပါလစ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ခင္ဗ်ား အခုေျပာတဲ့အထိေတာ့ ခက္တာတစ္ခုမွမပါဘူး” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ျပန္၍ ေျပာလိုက္ရာ ကိုပါလစ္သည္ ေခါင္းကို ကုတ္လ်က္.. “ေသာင္းေရႊက ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္မယ္လို႔ ညာၿပီးေခၚတာဗ်၊ ဘယ္သူမွာ မပါဘူး၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္” ဟု ေျပာလိုုက္ေလ၏။

“ႀကံပါေစဗ်ာ၊ အဲဒီလို ႀကံလို႔မ်ား ရသြားရင္ေတာ့ က်ဳပ္က သူတို႔ မဂၤလာေဆာင္ အတြက္ ဗီ႐ိုႀကီးတစ္လံုး လက္ဖြဲ႕လိုက္ဦးမယ္” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ျပန္၍ ေျပာေလ၏။ “က်ဳပ္ကေတာ့ အဲဒီလို မျဖစ္ေစခ်င္ူဘး ကိုေမာင္ေမာင္ရဲ႕၊ ေသာင္းေရႊဆိုတဲ့ေကာင္ လူပ်ိဳမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မိန္းမက မအူပင္မွာရွိတယ္၊ နာမည္နဲ႔တကြ သိတယ္၊ ဒီေကာင္က တင္တင့္ကို လူပ်ိဳဆိုၿပီး လွိမ့္ထားတာ၊ ၿပီးေတာ့ နက္ျဖန္သြားမယ့္ ေမွာ္ဘီဆိုတာကလဲ ဟိုးၿမိဳ႕ အစြန္ ေပၚေတာ္မူဘုရားနားမွာဗ်၊ ဘယ္အိမ္ကို သြားမယ္ဆိုတာ က်ဳပ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္၊ ေကာင္မေလးကေတာ့ ေရတိမ္နစ္ပါၿပီဗ်ာ၊ အဲဒီအိမ္က စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ဗ်၊ အဲဒီစာေရးဆရာက အသက္ ငါးဆယ္ျပည့္ရင္ ရေသ့ဝတ္ၿပီး ရေသ့ေက်ာင္းအျဖစ္ အသံုးျပဳဖို႔ ဝယ္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးဗ်၊ ဒီလူကလဲ တစ္ႏွစ္ေနလို႔ အဲဒီအိမ္ကို တစ္ေခါက္ေရာက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ သူက ရန္ကုန္မွာ ေနတာ၊သူနဲ႔သိတဲ့လူတိုင္းက ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္မယ္ဆိုၿပီး ေသာ့သြားေတာင္ရင္ သူက ေပးလိုက္တာပဲ၊ အဲဒီမွာ တခ်ိဳ႕က သူ႔ဆီက ေသာ့ယူၿပီး ေမွာ္ဘီက သူ႔အိမ္ကေလးမွာ ခ်ိန္းၿပီ ဖဲ႐ိုက္တာရွိတယ္၊ သမီးရည္းစား ခ်ိန္းေတြ႕တာရွိတယ္၊ လင္မယားနဲ႔ ေနာက္မီးလင္းတဲ့ ေကာင္ေတြလဲ ပါတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ကိုေမာင္ေမာင္က.. “ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ စာေရးဆရာက ဘယ္သူတုန္း” ဟု ေမးလိုက္ရာ ကိုပါလစ္က ကိုေမာင္ေမာင္၏ နားအနီးသို႔ ကပ္ကာ စာေရးဆရာဘယ္သူဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ က “ေၾသာ္.. သိတယ္၊ သိတယ္၊ သူ႔စာေတြ က်ဳပ္ အမ်ားႀကီး ဖတ္ဖူးတယ္၊ က်ဳပ္နဲ႔လည္း နည္းနည္းပါးပါး ရင္းႏွီးပါတယ္၊ က်ဳပ္ဆီမွာ ဘုရားစင္တစ္ခု အပ္ဖူးတယ္ဗ်” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ ကိုပါလစ္အား လက္ဖက္ရည္တိုက္ဦးမည္ဟု ဆိုကာ ေရႊဂံုတိုင္ဘက္သို႔ ေခၚသြားေလေတာ့၏။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ရွစ္နာရီထိုးေလာက္တြင္ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အထြက္ ေပၚေတာ္မူဘုရားသို႔ သြားေသာ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚတြင္ ကားအနက္ကေလး တစ္စီး ေမာင္းႏွင္၍ ေနေလ၏။ ထိုကားေပၚတြင္ကား ေယာက်္ားတစ္ဦး၊ ၎၏ ေဘးတြင္ မိန္းကေလးတစ္ဦး လိုက္ပါလာေလ၏။

ထိုေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမမွာ ကိုေသာင္းေရႊႏွင့္ တင္တင္ျဖစ္သည္ဟု ေဖာ္ျပရန္ လိုမည္မထင္ေတာ့ပါ။ “ကိုေသာင္းေရႊ ေခ်ာင္က်လွခ်ည္လား တင္တင္ေတာ့ မလိုက္ရဲဘူး” ဟု တင္တင္က ေျပာလိုုက္လ၏။ “ဟိုမွာ အေဖာ္ေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနပါၿပီ ဘာမွ မေၾကာက္ပါနဲ႔” ဟု ဆိုကာ ကိုေသာင္းေရႊသည္ ကားကို ဆက္လက္ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ရာ ၿခံနံပါတ္(….) သို႔ေရာက္လွ်င္ ၿခံတြင္းသို႔ ကားကိုေမာင္းဝင္လိုက္ေလ၏။ ၿခံမွာ ဝါးပင္မ်ား၊ သရက္ပင္မ်ားရွိ၏။ ၿခံလယ္တြင္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ကေလးတစ္လံုး ေဆာက္ထားကာ ၿခံ၏ ေနာက္ဘက္တြင္ ဝါးေမာင္းတံကို အသံုးျပဳရေသာ အုတ္ေရတြင္းတစ္ခု ရွိ၏။ ၿခံတြင္း၌ လူသူတစ္ စံုတစ္ေယာက္ကိုမွ် မေတြ႕ရသျဖင့္ တင္တင္က.. “ဘယ္မွာလဲလူေတြ၊ တစ္ေယာက္မွလဲ မေတြ႕ပါလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုေသာင္းေရႊက.. “သူတို႔ေနာက္က် ေနၾကတယ္ထင္တယ္၊ ကိုယ္မလိမ္ပါဘူး တင္တင္ရယ္၊ လာပါ။ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ေစာင့္ရေအာင္ လူျမင္လို႔ မေတာ္ပါဘူး” ဟု ဆိုကာ အိမ္တံခါးကို ဖြင့္၍ တင္တင့္အား အိမ္ေပးသို႔ အတင္းေခၚေလ၏။

တင္တင္လည္း အိမ္ေပၚသို႔ လိုက္၍ တက္သြားရ၏။ ထိုအခါ ကိုေသာင္းေရႊက အိမ္တံခါးကို ပိတ္လိုက္ေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ တင္တင္အား အတင္းသိုင္းဖက္ေလေတာ့၏။ တင္တင္က ႐ုန္း၏။ ကိုေသာင္းေရႊက တင္တင္အား ေျခခ်င္းခ်ိတိ္၍ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္၏။ တင္တင္က ေအာ္၏။ ကိုေသာင္းေရႊက ပါးစပ္ကို ပိတ္ထား၏။ တင္တင္က လံုခ်ည္ကို ကိုင္ရင္း.. “ေခြးမ်ိဳး၊လူယုတ္မာ” ဟုဆဲ၏။ ကိုေသားေရႊက တင္တင့္ကိုယ္ေဘးသို႔ ကို႔႐ိုးကားယားႀကီး အိပ္လိုက္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ ကိုေသာင္းေရႊ၏ ေနာက္ေက်ာဆီမွ…“ေဟ့ေကာင္ ဒီမွာၾကည့္စမ္း” ဟူေသာ အသံတစ္သံ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ တင္တင္၏ ေရႊညာသူ ထမင္းဆိုင္ေထာင့္ကေလးတြင္ မည္သူႏွင့္မွ် အေ၇ာတဝင္ မလုပ္ဘဲ မႈန္ေတေတ ျဖင့္ ထမင္းစားေနေလ ့ရွိေသာသူ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကိုေသာင္းေရႊ ေကာင္းစြာမွတ္မိသြားေလ၏။ ထိုသူ၏ လက္ထဲတြင္ ၃၈ ဗို႕ ေျခာက္လံုးျပဴးတစ္လက္ ကိုင္ထားသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရေလ၏။

ကိုေသာင္းေရႊသည္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ျဖင့္.. “ခင္ဗ်ား..ခင္ဗ်ား” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ တင္တင္မွာမူ ရွက္လြန္းသျဖင့္ ငိုေႂကြးေနေလ၏။ ထိုအခါ မႈန္ေတေတ လူက.. “မင္းဟာ လူယုတ္မာပဲ၊ မင္းမွာ သားႀကီး မယားႀကီး ရွိရဲ႕သားနဲ႔ ဒီမိန္းကေလးကို ဘာျဖစ္လို႔ ႀကံစည္ရတာတုန္း” ဟု ေျပာလိုက္စဥ္မွာပင္ အိမ္ေပၚသို႔ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ေနာက္တစ္ေယာက္တက္လာျပန္၏။ ထိုသူမွာ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္ျဖစ္၏။ ကိုပါလစ္ကို ျမင္လွ်င္ တင္တင္က..“ ဟင္…ကိုပါလစ္ႀကီး တင္တင့္ကို ကယ္ပါဦး” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ကိုပါလစ္က.. “နင့္ကိုကယ္ဖို႔ ေဟာဒီ ကိုေဟာဒီ ကိုေမာင္ေမာင္ကို ငါက သတင္းေပးလိုက္တာ၊ ငါ့အလုပ္က ကယ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုေကာင့္ကို ကန္ဖို႔ အလုပ္ပဲရွိတာ” ဟု ဆိုကာ ကိုေသာင္းေရႊ၏ ရင္ဝကို ေျခေထာင္ျဖင့္ ေဆာင့္ကန္လိုက္ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ကိုေမာင္ေေမာင္သည္ ေသာင္းေရႊထံမွ ေမာ္ေတာ္ကားေသာ့ကို ယူ၍.. “တင္တင္ လာ၊ ဘာမွ ရွက္လဲ မရွက္နဲ႔၊ ေၾကာက္လဲ မေၾကာက္နဲ႔၊ ကားေပၚတက္” ဟု ဆိုကာ၎က ေမာ္ေတာ္ကားကို ေမာင္းေလ၏။ ကိုပါလစ္ႀကီးလည္း အိမ္ေပၚမွ ေျပးဆင္းလာၿပီးလွ်င္ ေနာက္မွ တက္ေလ၏။ ေမာ္ေတာ္ကားေလးသည္ လာလမ္းအတိုင္းျပန္၍ ေမာင္းထြက္သြားေလ၏။ “အခ်ိန္မီ အစ္ကိုႀကီး ေရာက္လာေပလုိ႔ပဲ” ဟု တင္တင္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ “အခ်ိန္မီ ေရာက္လာတာ မဟုတ္ဘူး၊ မေန႔ညကတည္းက က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ေရာက္ႏွင့္တာ၊ ကိုေသာင္းေရႊဆိုတာ ဘယ္လိုလူစားဆိုတာ တင္တင္ကိုယ္တိုင္ သိရေအာင္ ခဏေလး ေစာင့္တာ၊ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အတြင္းခန္းထဲမွာ ရွိတယ္” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ကိုပါလစ္ႀကီးက …“သူ႔မိန္းမကိုလဲ မေန႔က သံႀကိဳး႐ိုက္လိုက္ၿပီ ညသေဘၤာနဲ႔ လိုက္လာရင္ ရန္ကုန္ကို ေရာကေနေလာက္ၿပီ၊လိုက္လာဖို႔လိပ္စာကိုလဲ တင့္တင့္ဆိုင္လိပ္စာပဲ က်ဳပ္က ေပးလိုက္တယ္” ဟု ေျပာလိုုက္ေလ၏။ “ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး ကိုပါလစ္ႀကီးရဲ႕ ေသာင္းေရႊကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ထားပစ္ခဲ့သလဲ” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ေမးလိုကု္ရာ.. “ခင္ဗ်ားတို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားေရာ က်ုဳပ္လဲ သူ႔ကို ေျခေထာက္နဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ဆက္ၿပီး ကန္ေသးတယ္၊ အဲဒီမွာ သူက ကုန္းၿပီး ထလာမယ္အလုပ္မွာ ပါးခ်ိတ္ကို လက္သီးနဲ႔ တစ္ခ်က္ထိုးလိုက္တာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်ၿပီး ၿငိမ္သြားေလရဲ႕” ဟု ကိုပါလစ္ႀကီးက ေျပာေလ၏။ “ကားစက္ႏႈိးတုနး္ ဝုးန္ခနဲ႔ ၾကားတဲ့အသံဟာ ဒီေကာင္လဲက်သြားတဲ့အသံ ကိုး” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာေလ၏။

“ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္အသည္းငယ္တဲ့ေကာင္ပဲ၊ တစ္ခါတည္းေမ့သားေတာ့တာပဲ၊ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လဲ သူ႔အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏိႈက္လာခဲ့တယ္၊ ဒီေကာင္မွာ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီပိုက္ဆံက ေတာ့ ယၾယာဖိုးအျဖစ္ က်ဳပ္ ယူလိုက္ၿပီ” ဟု ကိုပါလစ္ႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုေမာင္ေမာင္က မရယ္စဖူး အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္..“ခင္ဗ်ားက လူကိုလဲ လက္သီးနဲ႔ထိုး၊ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုလဲ ႏႈိက္လာခဲ့ေသးတာ ကိုး” ဟု ေျပာလုိက္ေလ၏။ “ဒီေကာင့္ကိုေတာ့ ဒီလိုလုပ္မွ တန္တာက်မွာ” ဟု ကိုပါလစ္က ျပန္၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ကိုေမာင္ေမာင္က.. “ဒီေကာင္လုပ္တဲ့ဌာနက စက္ပစၥည္းေတြ သံထည္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္တယ္ဗ်၊ အဲဒါ ဒီေကာင္က ၾကက္တန္းက ကုလားပြဲစားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ထားတယ္၊ အဲဒီကိစၥက က်ဳပ္မွာ သက္ေသ အေထာက္အထား ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရွိတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ မေန႔က က်ဳပ္လဲ သက္ဆိုင္ရာကို သတင္းေပးလိုုက္ၿပီ သက္ဆိုက္ရာက ဒီေန႔ ဒီေကာင့္ကို ဖမ္းမယ့္ေန႔ပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ၎တို႔၏ ကားကေလးသည္ ေမွာ္ဘီမွ ေထာက္ႀကံ႕၊ ေထာက္ၾကံ႕မွ မဂၤလာဒံု၊ မဂၤလာဒံုမွ ရန္ကုန္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ေရာက္ရွိလာေလေတာ့၏။ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ ေရႊတိဂံုဘက္သို႔ မေမာင္းဘဲ ဘားလမ္းဘက္သို႔ ေမာင္းလာသျဖင့္ တင္တင္က… “အစ္ကိုႀကီး၊ ဘယ္ကိုေမာင္းမလို႔တုန္း” ဟု ေမးလိုက္၏။ “႐ုံးကို ေမာင္းမလို႔” ဟု ကိုေမာင္ေမာင္က ျပန္၍ ေျဖလိုက္ေလ၏။ “႐ုံးမွာ ဘာကိစၥရွိလိုတုန္း” ဟု တင္တင္က ေမးလိုုက္ရာ ကိုေမာင္ေမာင္က.. “တင္တင့္ကို ဒီလိုထားလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ အႏၱရာယ္ရွိတယ္၊ မၾကာခဏဆိုသလို ဒုုကၡေပးမယ့္ ေကာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႕လိမ့္မယ္၊ အဲဒီေတာ့ တင္တင့္ကို က်ဳပ္ယူလိုက္မွ ျဖစ္မယ္၊ ေဟာဒီမွာ စာခ်ဳပ္ႏွစ္ေစာင္၊ က်ဳပ္ အသင့္ေရးလာခဲ့တာ၊ ေက်နပ္ရဲ႕လား” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ တင္တင္က ၿငိမ္၍ ေနေလ၏။ ထိုသုိ႔ ၿငိမ္ေနျခင္းမွာ ကိုေမာင္ေမာင္၏ စကားကို ျငင္းပယ္ျခင္း မရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

ထို႔ေနာက္တြင္ကား ကိုပါလစ္အား သက္ေသအရာထား၍ တင္တင္ႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္သည္ လက္ထပ္လိိုက္ၾကေလေတာ့၏။ လက္ထပ္ၿပီး၍ ျပန္လာေသာအခါ၌ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္က.. “ကိုေမာင္ေမာင္တို႔ လုပ္လိုက္ပံုကေတာ့ ပိုင္တယ္ဗ်ာ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုေမာင္ေမာင္က… “က်ဳပ္က မပိုင္ေသးရင္ ျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္ေနတဲ့ ျခင္ကိုေတာင္ထၿပီး ႐ိုက္တဲ့လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ပိုင္မွ လုပ္ေလ့ရွိတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ တင္တင္က ကိုေမာင္ေေမာင္၏ ဗိုက္ေခါက္ကို သူ၏ လက္ကေလးျဖင့္ ဆြဲလိမ္လိုက္ေလ၏။ ဆိုင္သို႔ ျပန္၍ ေရာက္လာေသာအခါ ေဒၚပုက… “ဟယ္.. သြားတုန္းက တစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္လာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ပါလား၊ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မိတင္တင္ရယ္” ဟု ေမးလိုက္ရာ တင္တင္က ၎၏ အျဖစ္အပ်က္အလံုးစံုကို ေဒၚပုအား ေျပာျပေလ၏။ ေဒၚပုလည္း ၿငိမ္၍ နားေထာင္ေန၏။

တင္တင္၏ စကားဆံုးသြားေသာအခါ… “ငါေျပာတယ္မဟုတ္လား၊ ဒီေကာင္က တစ္ထုပ္မွာမွ ေျခာက္တိုင္တည္းပါတဲ့ ေက်ာက္ဖေယာင္းတိုင္လိုဟာမ်ိဳး၊ ေက်ာက္ဖေယာင္းတိုင္မ်ား တျခားဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ မတူဘူး၊ သိပ္ၿပီး သပ္ရပ္ပါလား၊ ဟိုမွာထိုင္ေနတာ ေသာင္းေရႊမယားေပါ့” ဟု ေဒၚပုက ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုေန႔မွစ၍ ေက်ာက္ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ တူေသာ ကိုေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ေရႊညာသူ တင္တင္တို႔သည္ အၾကင္လင္မယားျဖစ္၍ သြားသည္ျဖစ္ရာ ကိုေမာင္ေမာင္ လက္ဖြဲ႕ခဲ့ေသာ ခုတင္ႀကီးမွာလည္း ကိုေမာင္ေမာင္ႏွင့္ တင္တင္အဖို႔ မဂၤလာခန္းဝင္ပစၥည္းျဖစ္၍သြားေလေတာ့၏။ ထိုေၾကာင့္ ကိုပါလစ္က “ကိုေမာင္ေမာင္တိုအား ပိုင္တယ္ဗ်ာ၊ သူ႔မဂၤလာေဆာင္အတြက္ သူကိုယ္တိုင္ ခုတင္ႀကီးတစ္လံုး ႀကိဳၿပီး လက္ဖြဲ႕ထားတယ္” ဟု မၾကာခဏ ေနာက္ေျပာင္ေလ့ရွိသည္ဟူ၏။ တင္တင္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ ကိုေသာင္းေရႊ ေထာင္က်သြားေလ၏။ ကိုေသာင္းေရႊ ေထာင္က်ၿပီး မ်ားမၾကာမီ၌ပင္ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္ႀကီးသည္ ဟင္းခ်က္ေကာင္းေသာ အေဒၚပုႀကီးအား ခိုးေျပးသြားသည္ျဖစ္ရာ တင္တင္၏ ေရႊညာသူ ထမင္းဆိုင္သည္ အၿပီးအပိုင္ ပိတ္လိုက္ရေလေတာ့သတည္း။

                                                                                                                 သေဗသတၱာကမၼသကာ
                                                                                                                          မင္းသိခၤ