မိုးနဲ႔တူတဲ႔လူတေယာက္--မင္းသိခၤ

ျမန္မာျပည္၏ အထက္ပိုင္းတြင္ ေတာႀကီးတစ္ေတာသည္ ရွိ၏။ ထိုေတာ၌ ကြ်န္းပင္မ်ားကဲ့သို႔ ျမင့္မားေသာပင္ စည္ ပင္ေဆာက္ႀကီးမားသည့္ အပင္မ်ားသည္ ထူထပ္သိပ္သည္းစြာ ေပါက္ေရာက္လ်က္ရွိ၏။ ထိုေတာသည္ အမ်ိဳးေပါင္း အရာေထာင္ေသာ ေတာပန္းတို႔ျဖင့္ၿပီး၏။ ထို႔အတူ အမ်ိဳးေပါင္း အရာေထာင္ေသာ ပ်ားပိတုန္းလိပ္ျပာတို႔သည္ရွိ၏။ ထို႔အတူ ပ်ားအံုကို ဖဲ့၍ဖဲ၍ စားတတ္ေသာ ဝက္ဝံတို႔သည္လည္း အေျမာက္အမ်ားရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေတာကို “ဝက္ဝံေတာ”
ဟု ေခၚၾကကုန္၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ထိုဝက္ဝံေတာေၾကာင့္ ထိုေတာင္သည္ ဝက္ဝံေတာင္ျဖစ္သည္မဟုတ္၊ ထိုေတာင္ကိ အေဝးမွၾကည့္လွ်င္ ဝက္ဝံႀကီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ အလား သဏၭာန္တူေသာေၾကာင့္ မူလကပင္ ဝက္ဝံေတာင္ဟု ေခၚခဲ့ၾက၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုဝက္ဝံေတာင္ႏွင့္ နီးေသာေတာကိုလည္း “ဝက္ဝံေတာ” ဟု ေခၚခဲ့ၾကသည္ဟု ဆို၏။ အဆိုႏွစ္ခုသည္ ခိုင္မာလာေသာ အခါ၌ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ ျဖစ္ေတာ့၏။ မည္သို႔ဆိုေစ “ဝက္ဝံေတာင္” သည္ ေတာင္အျဖစ္ လွပေန၏။ ထိုအတူ “ဝက္ဝံေတာ” သည္လည္ ေတာအျဖစ္ လွပေန၏။

လွပေသာ ဝက္ဝံေတာင္ကို ေမာ္ေတာ္ကားလမ္း တစ္ခုသည္ ေကြ႕ပတ္၍ အရစ္ေဖာ္ထား၏။ ထို႔အတူ လွပေသာ ဝက္ဝံေတာကိုလည္း စမ္းေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုသည္ အလယ္တည့္တည့္မွ ျဖတ္၍ အစင္းေဖာ္ထား၏။ ထိုလွပေသာ ေတာႏွင့္ ထိုလွပေသာေတာင္တြင္ မေကာင္းေသာ အရာတစ္ခုသည္ရွိ၏ ထိုအရာမွာ ခရီးသည္ကို မၾကာခဏ ဓါးျပတိုက္ခံရျခင္းဟူေသာ နာမည္ပ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ေတာင္အလွႏွင့္ ေတာအလွကို ပ်က္စီးေစေလာက္ေအာင္ ထိုနာမည္ပ်က္ အမည္းကြက္ႀကီးက လႊမ္းအုပ္ထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခရီးသည္တို႔သည္ “ဝက္ဝံေတာင္” ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၾကကုန္၏။ ထို႔အတူ “ဝက္ဝံေတာ” ဟု ဆိုလိုက္လွ်င္လည္း လက္ကာၾကာကုန္၏။ ထိုခရီးသည္ အဆင္မသင့္လွ်င္ စည္းစိပ္ျပဳတ္၊ အသက္ဇီဝိန္ပင္ ေႂကြႏိုင္သည္ဟု ထင္မွတ္ၾကကုန္၏။

ထိုဝက္ဝံေတာႏွင့္ ဝက္ဝံေတာင္သည္ ခရီးသည္တို႔အား ဓါးျပတုိက္ေနသည္မွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ တည္းသာရွိ၏။ ထိုသူကား ေသနတ္သမား လူရမ္းကားျဖစ္၏။ ပုဒ္မ၊ ဂဏန္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ ဝရမ္းထုတ္ထားရေသာ ဝရမ္းေျပးတစ္ဦးလည္း ျဖစ္၏။ သူသည္ ထိုေတာႏွင့္ထိုေတာင္တြင္ ေသာင္းက်န္းေနေသာ္လည္း တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္၍ အရွာရခက္လွ၏။ သက္ဆိုင္ရာမွ ေတာနင္း၍ ရွာလွ်င္လည္း ထိုတစ္ေယာက္တည္း ဆိုးသြမ္းေနေသာ လူဆိုးကား ေတာႏွင့္ေတာင္ကိုစြန္႔၍ ႐ုပ္ဖ်က္ကာ အျခားေနရာသို႔ ေရွာင္တိမ္း ထြက္ခြာသြားတတ္၏။ သက္ဆိုင္ရာမွ ေထာင္၍ဖမ္းရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု စီစဥ္ခဲ့၏။ ခရီးသည္ ေယာင္ေဆာင္၍ ၎ဓါးျပတိုက္မည့္ ေနရာသို႔ သြားခဲ့ၾက၏။ သင္းက ထိုသူတို႔အား ဓါးျပတိုက္ဖို႕ေဝးစြ ေခ်ာင္း၍မွ်ပင္ မၾကည့္ခဲ့ေပ၊ ထိုအခါမ်ိဳး၌ ရွာသူတို႔သည္ ဖတ္ဖတ္ေမာၾကကုန္၏။ “မရွိေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕ကြာ” ဟု ထင္မွတ္ကာ စိတ္ခ်လက္ခ် ေနၿပီဆိုလွ်င္ ဓားျပမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာျပန္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးမ်ား သူခိုးပုလိိမ္ လုပ္တမ္းကစားသကဲ့သို႕၊ ထိုဝရမ္းေျပးလူဆိုးႏွင့္ ပုလိမ္တို႔သည္ ကစားေနၾကေလ၏။ ၎တို႔ကစားပြဲသည္ ၾကာေညာင္းလာေသာ အခါ၌ အသက္မရွိေသာ ေတာႏွင့္ေတာင္သည္ အေခ်ာင္ နာမည္ပ်က္ရရွာ ေလေတာ့သတည္း။ တစ္ေန႔သ၌ အထက္ကဆိုခဲ့ေသာ ဝက္ဝံေတာင္ကို မုတ္ဆိတ္ျဖဴ အဘိုးအိုတစ္ဦးသည္ တေရြ႕ေရြ႕တက္လာေလသည္။ ထိုအဘိုးအိုမွာ ျမန္မာျပည္ေပါက္ တရုတ္ကျပား တစ္ဦးျဖစ္၏။ သူသည္ ျမန္မာစကားႏွင့္ ျမန္မာစာကို ကြ်မ္းက်င္စြာတတ္၏။ ျမန္မာဓေလ့စ႐ိုက္ႏွင့္ စိတ္ေန သဘာဝတို႔ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး၏။ အသက္အရြယ္အိုမင္းၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၎၏ ဆံမုတ္ဆိတ္တို႔သည္ ဥဗ်ိဳင္း၏အေတာင္ကဲ့သို႔ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနၿပီျဖစ္၏။ သူသည္ လြယ္အိတ္ႀကီးတစ္လံုးကို လြယ္လ်က္၊ သူ၏ အရပ္ထက္ မ်ားစြာျမင့္မားေသာ ဝါးေတာင္ေဝွးႀကီးကို တေဒါက္ေဒါက္ ေထာက္လ်က္ ေတာင္ကို ေကြ႕ပတ္ကာ တက္လာခဲ့၏။ ေတာင္ထိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌ အျခားတစ္ဘက္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ဆင္းသြားေလ၏။ ထိုသို႔ ဆင္း၍သြားရာ ေတာင္ေျခရွိ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုသို႔ ေရာက္ေလ၏။ ထိုေနရာသို႔ အေရာက္၌ မုိးစုတ္စုတ္ ခ်ဳပ္သြားေလေတာ့၏။

သို႔ရာတြင္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ပူပင္ျခင္းမရွိေပ။ ေခ်ာက္ကမ္းပါး၏ ထိပ္တြင္ရွိေသာ ညအိပ္ ထမင္းဆိုင္ကေလးသို႔ ဝင္လိုက္ေလ၏။ သူသည္ ထမင္းဆိုင္ရွင္အား.. “က်ဳပ္ဒီမ်ာ ညစာလဲစားမယ္၊ ညအိပ္လဲတည္းခိုမယ္၊ အဲဒီအတြက္လဲ က်သင့္တဲ့အဖိုးအခကို ေပးပါမယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ညအိပ္ ထမင္းဆိုင္ရွင္သည္ တစ္ညတည္းခိုခြင့္ ေပးလိုက္ေလေတာ့၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ညစာထမင္းတစ္ပြဲ မွာယူ စားေသာက္၏။ ထိုသို႔မွာယူ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ ၎အတြက္ ရရွိေသာ ကင္းေကာခုတင္ ကေလးတြင္ထိုင္ကာ သူ၏ အိတ္တြင္းမွ လက္မခန္႔ရွိေသာ ပိတ္စကေလးမ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခ်ဳပ္ေနေလ၏။ ၎ပိတ္စကေလးမ်ားသည္ လြန္စြာ ေသးေကြးေသာ္လည္ အဘိုးႀကီးသည္ ပဆစ္ကြက္ သဏၭာန္ေဖာ္၍ စပ္ေစာင္တစ္ထည္ ခ်ဳပ္ေနျခင္းျဖစ္၏။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရာဇဝတ္အုပ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ပုလိပ္သား ခုႏွစ္ေယာက္သည္ ထိုဆိုင္သို႔ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထမင္းမွာယူ စားေသာက္ၾက၏။ ညအဖို႔ အိပ္စက္ရန္ ကင္းေကာ့ကေလးမ်ား ေတာင္းယူၾက၏။ သို႕ရာတြင္ ၎တို႔သည္ ခ်မ္းေအးလြန္းေသာေၾကာင့္ အိပ္စက္ျခင္းမျပဳႏိုင္ဘဲ မီးဖိုႀကီးေဘးတြင္ စုၿပံဳ၍ ထိုင္ေနၾကေလ၏။ ထိုပုလိမ္မ်ား ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ လူငယ္တစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုလူငယ္သည္ ဘင္ဂ်ိဳတစ္လံုးကို လြယ္လ်က္ ပတၳဴလြယ္အိတ္တစ္လံုးကို လက္မွဆြဲလ်က္ ဝင္လာျခင္းျဖစ္၏။ လူငယ္သည္လည္း ထမင္းဆိုင္ရွင္ထံ၌ ညအိပ္ခြင့္ေတာင္းေလ၏။ ထို႔ေနာက္ လူငယ္သည္ ထမင္းတစ္ပြဲ မွာယူစားေသာက္ေလ၏။ ထမင္းစားခါနီးတြင္ လူငယ္သည္ ၎၏ ပတၳဴလြယ္အိတ္အတြင္းမွ အရက္ပုလင္း တစ္လံုးကို ထုတ္လိုက္ေလ၏။ ထိုအရပ္ပုလင္းမွာ အဖိုးတန္အရက္ပုလင္းျဖစ္၏။ လူငယ္သည္ ဖန္ခြက္တစ္လံုးကို ေတာင္းယူၿပီးေနာက္ ငွဲ႔၍ေသာက္မည္ျပဳၿပီးမွ ပုလိပ္မ်ားကိုျမင္လွ်င္… “ေၾသာ္.. မိတ္ေဆြတို႔ရယ္ ေသာက္ၾကပါဦးဗ်ာ” ဟု ေျပာရာ ရာဇာဝတ္အုပ္က ေနပါေစဟု ေျပာေသာ္လည္း ၎လူငယ္ကမူ မိမိေသာက္ရန္အတြက္ ဖန္ခြက္ထဲတြင္ လက္ႏွစ္လံုးခန္႔ ငွဲ႔ယူထားၿပီးေနာက္ အရက္ပုလင္းကို ပုလိပ္မ်ား၏ အလယ္သို႔ခ်ေပးလိုက္ေလ၏။

ထိုသို႔ ခ်ေပးရင္း “ေသာက္ၾကပါခင္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားတို႔ကို ေက်းဇူးျပဳတာပါ က်ဳပ္တို႔လို ကုန္သည္အဖို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ရွိတာ သိပ္ၿပီးေကာင္းတာပဲ၊ ေတာင္ေျခမွာ ကားပ်က္သြားလို႔ တခ်ိဳ႕က ေတာင္ေပၚမတက္ဘဲ တစ္စု တစ္ေဝးတည္း လာလမ္းအတိုင္း ျပန္သြားၾကတယ္၊ က်ဳပ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေတာင္ေပၚ စြတ္တက္ လာခဲ့တာေနလဲ ဝင္သြားေရာ ဒီဆိုင္ကေလး ေတြ႕လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ သိပ္ၿပီးမခ်ဘူး၊ ဆိုင္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ ဘာမွ အားကိုးလို႔ မရမယ့္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ ေတြ႕ရတယ္၊ က်ဳပ္မွာ အဲဒီအထိ တထိတ္ထိတ္ပဲ ေနာက္ဆိုင္ထဲကို ဝင္လိုက္မွ မိတ္ေဆြတို႔တစ္စုကို ျမင္လဲျမင္လိုက္ေရာ အားကိုရွိသြားတာပဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ဒီဆိုင္ထဲမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ဝံပါၿပီဗ်ာ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ရာဇဝတ္အုပ္က ၎၏တပည့္ ပုလိပ္သားတစ္ဦးကို ဖန္ခြက္ယူခိုင္းၿပီး လူငယ္ဘက္သို႔လွည့္ကာ..“ ဘာမွမပူပါနဲ႔ ကိုယ့္လူရယ္၊ က်ဳပ္တို႔ရွိပါတယ္၊ စိတ္ခ်လက္ခ်သာ အိပ္စမ္းပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေနရမ်ိဳးကိုေတာ့ ေန႔ျဖစ္ျဖစ္ညျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္တည္း မလာေလနဲ႔ဗ်ိဳ႕၊ ဒီေနရာအေၾကာင္း ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ဝရမ္းေျပး ဓားျပႀကီး “ငဖီး” ဆိုတာ အလြန္ေသာင္းက်န္းတာကလား၊ ပစၥည္းလဲယူတယ္၊ လူလဲသတ္ခ်င္သတ္ တယ္၊ က်ဳပ္တို႔လဲ အထက္အမိန္႔အရ ငဖီးကို ေတာနင္းရွာဖို႔ လာခဲ့ၾကတာပဲ” ဟု ဆိုကာ လူငယ္ေပးေသာ အရက္ကို ေမာ့ခ်လိုက္ေလ၏။

“ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ အဲဒီနာမည္ႀကီးကို ၾကားဖူးပါရဲ႕၊ ဘယ့္ႏွယ္ဟာႀကီးမွန္းလဲ မသိပါဘူးဗ်ာ၊ သူ႔နာမည္ႀကီးကို ၾကား လိုက္တာနဲ႔ က်ဳပ္မ်က္စိထဲမွာ ငွက္ေပ်ာသီးႀကီးကို သြားျမင္မိတယ္ဗ်ာ၊ ငွက္ေပ်ာသီးကို ေရရင္ က်ဳပ္တို႕က တစ္ဖီးႏွစ္ဖီးလို႔ ေရတယ္မဟုတ္လား” ဟု လုင္ကေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ပုလိမ္မ်ားသည္ လူငယ္၏ စကားကို သေဘာက်လြန္းေသာေၾကာင့္ ဝါးခနဲ႔ ရယ္ၾကေလ၏။ ရာဇာဝတ္အုပ္သည္ အရပ္တစ္ခြက္ကို ထပ္၍ ေမာ့ခ်လိုက္ၿပီး က်န္အရက္မ်ားကို သူ၏အပည့္မ်ားဘက္သို႔ ေပးလိုက္ေလ၏။ သူ၏တပည့္မ်ားသည္ အရက္ကို မွ်တ၍ ေသာက္ၾကေလ၏။ ရာဇဝတ္အုပ္သည္ တံေတြးကို ‘ပစ္’ ခနဲ ေထြးလိုက္ၿပီးေနာက္ “ကိုယ့္လူ ငဖီးကို ေတြ႕ဖူးသလား” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထုိအခါ လူငယ္သည္. “ေတြ႕လဲ မေတြ႕ဖူးပါဘူးဗ်ာ၊ ေတြ႕လဲ မေတြ႕ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျပန္၍ေျဖေလ့၏။

ရာဇဝတ္အုပ္သည္ ၎၏ အိတ္တြင္းမွ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုကို ထုတ္၍…“မေတြ႕ဖူးရင္ ဒီကိုလာၾကည့္ ရန္ကုန္ပုလိပ္ မင္းႀကီး႐ုံးက ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ ငဖီးရဲ႕ ဓါတ္ပံု။ ဆုေငြတစ္ေထာင္လဲ ထုတ္ထားတယ္၊ ငဖီးက ဓါးျပမႈနဲ႔ ေထာင္က်ဖူး တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔ရဲ႕ရီေကာ့ဟာ ပုလိပ္ဘက္မွာ ရွိထားတာေပါ့ အရပ္က ငါးေပဆယ္လက္မတဲ့၊ ကိုယ္လံုးက တုတ္တုတ္ အသားမည္းမည္း ေဟာဒါ့သူ႔ဓါတ္ပံု” ဟု ဆိုကာလူငယ္အားျပေလ၏။ လူငယ္လည္း ထမင္းကို အၿပီးသတ္စား၍ လက္ေဆးၿပီး ရာဇဝတ္အုပ္ထံသို႔ ေလွ်ာက္သြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ရာဇဝတ္အုပ္ထံ ဓါတ္ပံုကို ေတာင္းယူၿပီး ေအာက္လင္းမီးတြင္ သြား၍ၾကည့္ေလ၏။ “အေတာ့ကို အ႐ုပ္ဆိုးတဲ့လူပဲဗ်ာ၊ အစိုးရက ဆုေငြ တစ္ေထာင္တည္း ထုတ္ထားတာ နည္းတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒီလမ္းက ျဖစ္သြားတဲ့ ကုန္သည္ေတြဆီက လွဴခံၿပီး ဆုေငြ ထပ္ၿပီး တိုးသင့္တယ္ဗ်ာ၊ အဲဒီလိုလုပ္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္က ေငြတစ္ေထာင္ေလာက္ ထည့္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့လဲ ၾကည့္စမ္းပါဦး ဒီလူ႔မ်က္ႏွာႏွယ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ၊ က်ဳပ္နဲ႔မ်ား ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ရင္ေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ခ်ိန္ဖို႔ေတာင္ မလိုဘူး၊ သူ႔မ်က္ႏွာျမင္တာနဲ႔ ေၾကာက္ၿပီး ရွိတာေတြ အကုန္ေပးမိမွာပဲ” ဟု ေျပာဆိုကာ လူငယ္သည္ ဓါတ္ပံုကို ရာဇဝတ္အုပ္လက္သို႔ ျပန္ေပးၿပီး.. “ကဲဗ်ာ က်ဳပ္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး၊ က်ဳပ္သြားအိပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ” ဟု ဆိုကာ လူငယ္သည္ ၎အတြက္ ရထားေသာ ကင္းေကာ့ ခုတင္ဆီသို႔သြားေလ၏။

ထိုခုတင္မွာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏ ခုတင္ႏွင့္ လြန္စြာနီးေလ၏။ လူငယ္သည္ ၎၏ဘင္ဂ်ိဳကို ေခါင္းရင္းတြင္ ေထာင္၍ လြယ္အိတ္ကို ေခါင္းအံုးေအာက္တြင္ ထည့္လိုက္ေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ ကုတ္အက်ီကို ၾကယ္သီးမ်ားတပ္ၿပီး လက္ပိုက္ကာ ခုတင္ေပၚ၌ ဆန္႔ဆန္႔ရပ္ရပ္ လွဲခ်လိုက္ေလ၏။ ထိုသို႔လွဲခ်ရင္း မုတ္ဆိတ္ျဖဴ အဘိုးႀကီးဘက္သို႔ ေခါင္းကိုလွည့္ကာ… “အဘိုးႀကီးအိပ္ၿပီးလား” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴ အဘိုးႀကီးက ..“ဒါနဲ႔ေနပါဦး ငါ့လူရယ္၊ ဝရမ္းေျပးငဖီးကို ဖမ္းမိရင္ ကိုရင္ကေတာ့ တကယ္ေငြတစ္ေထာင္ ေပးမွာလား” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါလူငယ္က.. “တကယ္ေပါ့ အဘိုးႀကီးရဲ႕၊ခင္ဗ်ားက ေငြတစ္ေထာင္ လိုခ်င္လို႔လား သြားမလုပ္နဲ႔ ငဖီးဆိုတဲ့ေကာင္က သိပ္ၿပီးဆိုးတာ၊ ေသေနလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာေလ၏။

မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက‘တခစ္ခစ္’ ရယ္ရင္း.. “ငါ့အေနနဲ႔ ေငြႏွစ္ေထာင္လိုခ်င္ရင္ ပင္းကိုအခုဖမ္းလိုက္႐ုံပဲေပါ့ကြာ” ဟု လူငယ္အနီးသို႔ ကပ္ကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္ေလ၏။ “အဘိုးႀကီး ဘာစကားေျပာတာလဲ” ဟု လူငယ္က ခပ္တိုးတိုး ခပ္ေငါ့ေငါ့ျပန္၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဗမာစကားေျပာတာေပါ့ကြ၊ မင္းနားမလည္ဘူးလား၊ နားမလည္ရင္ေတ့ာ ဟိုပုလိပ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရလိမ့္မယ္” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဘယ္လိုလုပ္ က်ဳပ္ကဝရမ္းေျပး ဓားျပငဖီးႀကီး ျဖစ္ေနရမွာတုန္း၊ ဟိုရာဇဝတ္အုပ္ဆီမွာ ဓာတ္ပံုရွိတယ္၊ သြားပဲၾကည့္ပါဦး၊ ငဖီးဆိုတဲ့ ဓားျပႀကီးက အသက္ေလးဆယ္ ေလာက္ရွိၿပီတဲ့” ဟု လူငယ္က ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္ေလ၏။ “မင္းေျပာတာလဲ ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီငဖီးဆိုတဲ့ ေကာင္က ေလာကႀကီးမွာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲကြ၊ မင္းကသတ္ပစ္လိုက္ၿပီကိုး၊ အဲဒီငဖီးေနရာမွာ မင္းကဝင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတာေပါ့၊ ပုလိပ္ေတြက ငဖီးရဲ႕၊ ဓါတ္ပံုႀကီးနဲ႔ရွာ၊ ဘယ္ေတြ႕မတုန္းကြ၊ အဲဒီေတာ့ ဆုေတြတစ္ေထာင္ကို မင္းဆီကထုတ္ က်န္တစ္ေထာင္ကို အစိုးရဆီက ထုတ္ယူရမလား၊ ဆုေငြႏွစ္ေထာင္လံုးကို မင္းကပဲစိုက္ေပးမလား” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ရာ လူငယ္သည္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ရာ လူငယ္သည္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏ လက္တြင္းသို႔ ေငြစကၠဴထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ကို ထည့္ေပးလိုက္ေလေတာ့၏။

ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “ဒီလိုလဲ မျဖစ္ေသးဘူးကြ၊ ပုလိပ္ေတြ မရွိေတာ့တာနဲ႔ အဲဒီေငြႏွစ္ေထာင္ကို မင္းကငါ့ဆီကလုၿပီး သြားႏိုင္ေသးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မင္းရဲ႕ေျခာက္လံုးျပဴးထဲက က်ည္ဆန္ေတြကို ငါ့ကို ထုတ္ေပးထားဦး” ဟု ဆိုၿပီး မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ လူငယ္၏ ေခါင္းအံုးေအာက္မွ လြယ္အိတ္ကို ဆတ္ခနဲ႔ ဆြဲယူလိုက္ၿပီးလွ်င္ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ေသနတ္ကိုႏႈိက္ကာ က်ည္ဆန္မ်ားကို ယူလိုက္ေလ၏။ လြယ္အိတ္တြင္းမွ က်ည္ဆန္ပိုမ်ားကိုလည္း တပါးတည္း ႏိႈက္ယူလိုက္ၿပီးလွ်င္ ေသနတ္ႏွင့္ လြယ္အိတ္ကို လူငယ္အားျပန္၍ ေပးလိုက္ေလ၏။ လူငယ္သည္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ႐ႈိက္ဖြာရင္း “ဒီတစ္ခါေတာ့ ေႁမြေပြးပိုးထိပဲ” ဟု မေက်နပ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလ၏။

မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးမွာမူ တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာရင္း အိပ္သြာားေလေတာ့၏။ နံနက္မိုးလင္းေသာအခါ၌ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ဆိုင္ရွင္အား ႏႈတ္ဆက္ကာ ေတာင္ေဝွး တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္၍ ထြက္သြားေလ၏။ ပုလိပ္မ်ားလည္း လူဆိုးႀကီးငဖီးအား ဖမ္းဆီးရန္အတြက္ ဝက္ဝံေတာသို႔ ဆင္းသြားၾကေလ၏။ ထုိအခါ လူငယ္သည္ ၿပံဳးလိုက္ေလ၏။ ၿပံဳးလိုက္ၿပီးလွ်င္ လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ေသနတ္ကို ႏႈိက္လိုက္ရာ ေသနတ္ေျပာင္းဝတြင္ လိပ္၍ထိုးထားေသာ စကၠဴကေလး တစ္လိပ္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစကၠဴလိပ္ကို ထုတ္၍ဖတ္ၾကည့္၇ာ ေအာက္ပါအတိုင္းေရးထားေသာ စာကို ေတြ႕ရေလ၏။

ေဟ့ေကာင္.. ငဖီးအတု မင္းငါ့ကို စကၠဴေတြထပ္ၿပီးသား၊ အဲဒါေတြအားလံုး ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ထားခဲ့တယ္၊ မင္းယူခ်င္ရင္ ျပန္ယူသြားဦး၊ ဒါေပမယ့္ ဘင္ဂ်ိဳကိုေတာ့ ငါယူသြားၿပီေဟ့၊” လူငယ္သည္ ထိုစာကိုဖတ္ၿပီးေနာက္.. “အေတာ္လည္တဲ့ လူႀကီးပဲ၊ ၿပီးေတာ့ဒီလူႀကီးဟာ ဘာႀကီးမွန္းလည္ မသိဘူး” ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ လိုက္ေလေတာ့သတည္း။

အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပြားၿပီး မ်ားမၾကာမီ၌မွာပင္ ဝက္ဝံေတာင္ရွိ ကားလမ္းေပၚတြင္ ေမာ္ေတာ္ကား တစ္စီးကို တံုးမ်ားခု၍ အရပ္ခိုင္းၿပီးလွ်င္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဓားျပတစ္ဦးက မ်က္ႏွာကို အဝတ္စည္းကာ ဓားျပတုိက္ေလေတာ့၏။ ကားေပၚတြင္ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္အတူ ပုလိပ္မ်ားသည္ ႐ုပ္ဖ်က္၍ လိုက္ပါလာခဲ့ သည္ကိုမူ ထိုဓားျပသည္ မသိရွာေပ၊ ပုလိပ္မ်ားသည္ ထိုဓားျပအား လက္ရဖမ္းမိရန္ ႀကိဳးစား၏ သို႔ရာတြင္ ဓားျပက ခုခံသျဖင့္ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္ရေလ၏။ ဓားျပႏွင့္ ပုလိပ္တို႔သည္ ဝက္ဝံေတာင္ေပၚတြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ၾကကုန္၏။ ထို႔ေနာက္ ဓားျပသည္ ေပါင္ႏွင့္ လက္ေမာင္းတြင္ ဒဏ္ရာရကာ ေတာင္ကမ္းပါးရံမွ ေလ်ာဆင္း၏။ ဝက္ဝံေတာအတြင္းသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ဝင္ေလ၏။ ေမွာင္မိုက္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ခက္ခဲစြာ ဝင္ရေလ၏။ ၎၏ ေနာက္မွလည္း ပုလိပ္မ်ားသည္ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး တဝင္းဝင္းျဖင့္လိုက္ လာၾကေလ၏။ ဓားျပသည္ စမ္းေခ်ာင္းအတိုင္း လာခဲ့ရာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေသာ အခါ၌ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲတြင္ မွန္အိမ္ကေလး ထြန္းထားေသာ ေျခတံရွည္ တဲအိမ္ကေးလကို ထူးဆန္းဖြယ္ရာ ေတြ႕ျမင္ရေလ၏။ သူသည္ အားတက္၍သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တဲအိမ္ကေလးဆီသို႔ ႀကိဳးစား၍ သြားရင္ႏွင့္ပင္ လဲက်၍ သတိလစ္ ေမ့ေမ်ာသြားေလ၏။

သတိရေသာအခါ၌မူ အိမ္အတြင္းရွိ အတြင္းခန္းဆီသို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခါးတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ေသနတ္ကို ျဖတ္ခနဲ႔ စမ္းလိုက္မိေန၏။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ တဲအိမ္အနီးအပါးတြင္ ဖိနပ္သံမ်ား ၾကားရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုဖိနပ္သံမ်ားဆီမွ ..“ဗ်ိဳ႕ အဘိုးႀကီး..ခင္ဗ်ား ဒီအိမ္ကလား” ဟု ေမးလိုက္သံကို ၾကားရ၏၊ တဲအိမ္ေပၚမွ လူကလည္း “က်ဳပ္ကိုလူလို႔ ယူဆရင္ က်ဳပ္က ဒီအိမ္ကေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါမွ မဟုတ္ဘဲ ရေသ့လို႔ ယူဆခ်င္ရင္ က်ဳပ္က ဒီေက်ာင္းသခၤမ္းက ရေသ့ေပါ့ဗ်ာ” ဟူေသာအသံကို ၾကားလိုက္ရေလ၏။ လူငယ္သည္ ထိုအသံကို ၾကားဖူးသကဲ့သို႔ရွိသျဖင့္ အတြင္းမွေန၍ အျပင္သို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ တစ္ခါက ၎ႏွင့္ ထမင္းဆိုင္တြင္ ဆံုခဲ့ဖူးေငာ မုတ္ဆိတ္ျဖဴ အဘုိးႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း သိရေလေတာ့၏။

ထိုအခါ ေအာက္မွလူမ်ားက.. “ဒီဘက္ကို လူတစ္ေယာက္ ေျပးလာတာ မျမင္ဘူးလား” ဟု ေမးေလ၏။ လူငယ္သည္ ထရံေပါက္မွေန၍ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး ဆီေသနတ္ျဖင့္ တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္လိုက္ေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးကမူ ထိုသူမ်ားအား… “ႀကံႀကီးစီရာဗ်ာ၊ မေတြ႕ရပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႕က ဘာေတြလဲ၊ ပုလိပ္ေတြလား၊ လူဆိုးထြက္ေျပးသြားလို႔ လိုက္ရွာေနတာလား၊ မရွာပါနဲ႔ဗ်ာ ဒီေတာက ဝက္ဝံသိပ္မ်ားတယ္ဗ်၊ လူဆိုးကို ခင္ဗ်ားတို႔ မေတြ႕ေပမယ့္ ဝက္ဝံေတာ့ ေတြ႕မွာပါပဲ၊ အဲဒီလူဆိုးကို ဝက္ဝံကုတ္လို႔ ေသမွာပါပဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔လဲ ေတာထဲက အျမန္ဆံုးျပန္ထြက္ၾကဗ်၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဝက္ဝံေတြသိပ္ၿပီး ေသာင္းက်န္းတယ္” ဟု လွမ္း၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ေအာက္မွ လူတစ္ေယာက္က..“ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ ဒီေတာထဲက ဝက္ဝံေတြက မကုတ္ဘူးလားဗ်ာ” ဟု ျပန္၍ ေမးလိုက္ေလ၏။ “က်ဳပ္က ဒီေနရာကို လာေနတာ အေရးပိုင္မင္းရဲ႕ ခြင့္ျပဳမိန္႔နဲ႔ လာေနတာဗ်၊ ေဟာ့ဒီမွာ အမိန္႔စာရြက္ရွိတယ္၊ အေရးပိုင္မင္းက မုတ္ဆိတ္ျဖဴအဘိုးႀကီးကို ဝက္ဝံေတာ အလယ္ေခါင္မွာ သီတင္းသီလ ေဆာက္တည္ရန္ ေနထိုင္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္တဲ့၊ လက္မွတ္လဲ ထိုးထားတယ္၊ ႐ုံးတံဆိပ္လဲ ႐ိုက္ထားတယ္ ႐ုံးတံဆိပ္မွာ ျခဴးေကာင္ႏွစ္ေကာင္ပါတယ္၊ ေဘးကစာေတြကေတာ့ အဂၤလိပ္လို႔ က်ဳပ္မသိဘူး” လွမ္း၍ေအာ္ကာ ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ပုလိပ္မ်ားအနက္မွ ရာဇဝတ္အုပ္ျဖစ္သူသည္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏ တဲေပၚသို႔ တက္လာေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးထံမွ စာရြက္ကိုယူ၍ၾကည့္၏။ ထိုသို႔ၾကည့္ၿပီးေနာက္… “စာကေတာ့ ၿမိဳ႕ပိုင္မင္းရဲ႕ စာအစစ္ပါပဲ၊ ဒီစာရွိတာနဲ႔ပဲ ခင္ဗ်ားကို ဝက္ဝံက မကုတ္ေတာ့ဘူးလား” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ဝက္ဝံေတြက စာလဲဖတ္တယ္တယ္နဲ႔ တူတယ္၊ ဒီစာကို ဒီမွာခ်ိတ္ထားတာနဲ႔ သူတို႔မလာၾကဘူးဗ်၊ ၿပီးေတာ့လဲ က်ဳပ္သိရသေလာက္ေတာ့ ဝက္ဝံေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လူစကားနားလည္တယ္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လူစကားနားမလည္တာ က်ဳပ္ေတြ႕ရတယ္ဗ်” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ရာဇဝတ္အုပ္က… “ဒီေတာထဲမွာ ဝရမ္းေျပး ဓားျပႀကီး ငဖီးဆိုတာ ရွိတယ္ သူကေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုလာၿပီး ဒုကၡေပးတာ မရွိဘူးလားဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ဓားျပသူခိုးေတြဟာ က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ စိတ္ညစ္သြားၾကတယ္ဗ်၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္မွာ တိုက္စရာ ခိုးစရာ ဘာမွမရွိဘဲ” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။

“ခင္ဗ်ားဒီမွာ ဘယ္လို စားေသာက္သလဲ” ဟု ရာဇဝတ္အုပ္က ေမးလိုက္ေလ၏။ “စားတာကေတာ့ မထူးပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔လိုပါပဲ ပါးစပ္နဲ႔စားတာပါပဲ” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။ “မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ၊ စားစရာ ဘယ္ကရသလဲလို႔ ေမးတာ” ဟု ျပန္၍ ေမးလိုက္ေလ၏။ “ေၾသာ္.. ဒါလား ဒါကဒီလိုဗ်၊ တစ္လတစ္ခါၿမိဳ႕ကို တက္ၿပီး ဆန္ကေလးဂ်ံဳကေလး၊ ဆားကေလး၊ အေျခာက္အခ်မ္းေလး ဝယ္ရတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဝယ္တယ္ဆိုတာ အလွဴခံတာပါပဲ၊ ၿပီးေတာ့လဲ ဟိုဘက္မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလး ဘာေလး စိုက္ခင္းလုပ္ထားေသးတယ္” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။

ရာဇဝတ္အုပ္သည္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးအား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ၿပီးေနာက္ “တ႐ုပ္ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပဲဗ်” ဟု ေရရြက္လိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက..“သူေတာ္ေကာင္းမွာ၊ တ႐ုတ္သူေတာ္ေကာင္း၊ ဗမာ သူေတာ္ေကာင္း၊ ကုလားသူေတာ္ေကာင္းရယ္လို႔ မရွိဘူးဗ်၊ သူေတာ္ေကာင္းဟာ သူေတာ္ေကာင္းပဲ၊ သူယုတ္မာမွာ ဒီအတိုင္းပဲ တ႐ုတ္သူယုတ္မာ၊ ကုလားသူယုတ္မာ၊ ဗမာသူယုတ္မာရယ္လို႔ မရွိဘူး၊ သူယုတ္မာဟာ သူယုတ္မာပဲ လူမ်ိဳးမွာ ေကာင္းတယ္ဆိုးတယ္ မရွိဘူး” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ရာဇဝတ္အုပ္က.. “အေတာ့ကို ဗမာရည္လည္တာပဲ” ဟု ဆိုကာ တဲေပၚမွ ဆင္းသြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုပုလိပ္မ်ားသည္ ခက္ခဲ့စြာ ျပန္သြားၾကေလေတာ့၏။

ထိုအခါက်မွ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက အတြင္းဘက္သို႔ လွည့္ကာ… “ေဟ့ ငဖီးအတု မင္းဘာျဖစ္လို ငါ့ကို အထဲက ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားရတာလဲ၊ မင္းရဲ႕ေသမင္းေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေသနတ္ကို ထားခဲ့ၿပီး အျပင္ထြက္လာခဲ့ဟု ဆိုလိုက္ရာ လူငယ္သည္ ေသနတ္ကို ခါးၾကားတင္ထိုးကာ အျပင္သို႔ ထြက္လာေလေတာ့၏။ ထိုသုိ႔ထြက္လာၿပီးေနာက္. .“က်ဳပ္အခန္းထဲက ေနၿပီး ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားတာကို ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိေနရတာတံုး” ဟု လူငယ္က ေမးလိုက္ေလ၏။

“ငါနဲ႔ ဟိုပုလိပ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ အခါမွာ အထဲမွာ မင္းရွိေနတယ္လို႔ ေျပာလိုက္မွာကို မင္းကစိုးရိမ္မယ္ေလကြာ၊ အဲဒီလို ေျပာလိုက္တာနဲ႔ မင္းငါ့ကို ေမာင္းျဖဳတ္ခ်လိုက္မယ္ေလကြာ၊ အဲဒီအတြက္ မင္းကငါ့ကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားရမွာေပါ့” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ လူငယ္က..“က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားတဲနားအေရာက္မွာ သတိေမ့ၿပီး လဲ သြားတယ္ဗ်” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ “အဲဒါကို ငါကေတြ႕လို႔မင္းကို မရမက ေပြ႕ခ်ီၿပီး အိမ္ေပၚတင္လာရတာ” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။ က်ဳပ္ဒဏ္ရာေတြမွာလဲ ပတ္တီးေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါလား” ဟု လူငယ္က ေျပာျပန္ေလ၏။ “ငါလဲ တတ္သ၍ မွတ္သ၍ လုပ္ေပးထားရတာကြ” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဒီေတာထဲမွာ ဝက္ဝံေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ တကယ္ပဲလား မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး” ဟု လူငယ္က ေမးလိုက္ေလ၏။ “ေတာပုန္းႀကီး ငဖီးဆိုကြ၊ ေတာအေၾကာင္းလဲ မသိပါလား၊ ဘယ္ကလာ ဝက္ဝံရွိရမလဲ” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။

“ေနစမ္းပါဦး၊ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးရဲ႕ ဟိုတစ္ခါ ထမင္းဆိုင္မွာ ေတြ႕တုန္းက က်ဳပ္ကို ဓားျပမွန္း ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးသိသြားတာလဲ” ဟု လူငယ္က ေမးလိုက္ေလ၏။ “သိတာေပါ့ကြာ၊ မင္းက ဟိုဘက္ေတာင္ေျခမွာ ကားပ်က္လို႔ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ဒီဘက္ကို ထြက္လာတယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ အမွန္ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးကြ၊ မင္းက ကားကို ဓားျပတိုက္ၿပီး ခရီးသည္ေတြကို ကုန္းေၾကာင္း ဆင္းေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မင္း လြယ္လာတဲ့ ဘင္ဂ်ိဳဟာ မင္းနဲ႔ ဘာမွ မပတ္သက္ဘူး၊ အဲဒါလဲ တိုက္ရာပါ ပစၥည္းပဲ မင္းသာ ဘင္ဂ်ိဳသမားျဖစ္ရင္ အဲဒီညက ဘင္ဂ်ိဳကေလး တီးေနမွာေပါ့ကြာ၊ ဒီဘင္ဂ်ိဳကို ငါေကာင္းေကာင္းသိတယ္ကြ၊ ဒီဘင္ဂ်ိဳက ငါ့မိတ္ေဆြ ကိုဘေကာင္းရဲ႕ ဘင္ဂ်ိဳ ဘင္ဂ်ိဳေပၚမွာ ‘ဘီေက’ ဆိုတဲ့ စာလံုးေရးထားတာ ပါတယ္ကြ၊ ကိုဘေကာင္း ငါ့ဆီလာတာ မင္းနဲ႔ေတြ႕လို႔ ျပန္ေကြ႕သြားတာ၊ ႏွစ္လ တစ္ခါေလာက္ ဒီလူႀကီး ငါ့ဆီလာေလ့ရွိတယ္၊ လသာတဲ့ ညေတြဆို သူက ဘင္ဂ်ိဳတီး၊ ငါက သီခ်င္းဆို အေတာ့ကို ေနရာက်တာကလား၊ ၿပီးေတာ့ မင္းက ဝရမ္းေျပး ငဖီးကို မိရင္ မင္းအေနနဲ႔ေတာင္ ဆုေငြတစ္ေထာင္ေလာက္ ေပးလိုက္ခ်င္ ေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးဟာ ဝရမ္းထုတ္ခံထားရတဲ့ ဝရမ္းေျပးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးပဲကြ၊ ၿပီးေတာ့ ခရီးသည္ေတြကလဲ မင္းကိုေပးဖို႔ ေငြစကၠဴအရြယ္ စကၠဴေတြ အထပ္လိုက္ ခ်ဳပ္လာခဲ့ၾကတယ္၊ မင္းက ငါ့ကို ေငြႏွစ္ေထာင္ ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီ စကၠဴအထုပ္ႏွင့္ထုပ္ ငါ့ကိုေပးလိုက္တာ မဟုတ္လား” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။

လူငယ္သည္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးအား မခိုးမခန္႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးလွ်င္… “ခင္ဗ်ားက လူလည္ႀကီးပါ၊ ခင္ဗ်ားဟာ ဘာနဲ႔သလဲဆို ေၾကာင္ပါးႀကီးနဲ႔တူတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ” ဟု မေက်နပ္ျဖစ္ကာ ေျပာလိုက္ေလ၏။ “မဟုတ္ဘူးကြ၊ ငါဟာ ေၾကာင္ပါးႀကီးနဲ႔ တူတဲ့ လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး၊ ငါဟာ မိုးတိမ္နဲ႔တူတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ၊ အစဥ္သျဖင့္ လြင့္ေမ်ာေနတယ္၊ အစဥ္သျဖင့္ ပံုသဏၭာန္အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္၊ အစဥ္သျဖင့္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနတယ္” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။ လူငယ္က အံကို ႀကိတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ “ဒါနဲ႔ ေနစမ္းပါဦး၊ ဝရမ္းေျပး ငဖီးႀကီးက ဘယ္ကိုေရာက္သြားတာလဲ၊ က်ဳပ္သတ္လိုက္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ေျပာဦးမလား” ဟု လူငယ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ ဆိတ္ျဖဴႀကီးက..“ေဟ့ ဓားျပ အစုတ္ပလုပ္ စကားမ်ားမေနနဲ႔၊ ေဟာ့ဟိုမွာ ဆန္ျပဳတ္နဲ႔ ဝတ္သားေျခာက္ရွိတယ္၊ စားလိုက္ဦး” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ၎ကမူ လြန္စြာေသးေသာ ေႂကြကရားေလး အတြင္းမွ ေရေႏြးၾကမ္းကိုငွဲ႕၍ ေသာက္လိုက္ေလ၏။

လူငယ္လည္း ဆန္ျပဳတ္ႏွင့္ ဝက္သားေျခာက္ကင္ကို ထ၍ စားေလ၏။ စားၿပီးေသာအခါ၌.. “ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္အတြက္ လံုၿခံဳမႈ ရွိပါတယ္ေနာ္” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “မေကာင္းမႈ က်ဴးလြန္တဲ့ လူအတြက္ ဘယ္ေနရာမွ မလံုၿခံဳဘူးကြ၊ ဒါေပမယ့္လဲ စားေသာက္ၿပီးရင္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ပါ၊ ပုလိပ္ေတြေတာ့ ထပ္ၿပီးလာဖို႔ မရွိေတာ့ပါဘူး” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ လသည္ ထိန္ထိန္သာလ်က္ ျမင့္တက္လာေလ၏။ လေရာင္သည္လည္း တဲအတြင္းသို႔ ျဖာ၍ က်လာ၏။ လူငယ္သည္ လကို လွမ္း၍ ၾကည့္ၿပီးေနာက္… “လကလဲ ထိန္ထိန္ သာေနတာပဲ၊ အေတာ့္ကို ၾကည့္လို႕ေကာင္းတာပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

“လသာတဲ့ညမွာ ဒီအခ်ိန္ဆို ငါ့ျပတင္းေပါက္မွာ လမင္းႀကီးဟာ ထိန္ထိန္သာေနစၿမဲပဲကြ၊ ငါ့ရဲ႕တဲကေလးအေနနဲ႔ အဖိုးတန္ပစၥည္းဆိုလို႔ အဲဒီလမင္းႀကီးပဲ ရွိတယ္၊ အဲဒါကို မင္းအေနနဲ႔ ဓားျပတိုက္လို႔ပဲ ယူသြားယူသြား။ ခိုးလို႔ပ ဲယူသြားယူသြား ယူသြားေပေတာ့” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ လူငယ္… “လကို ဓားျပတိုက္လို႔ ရမလားဗ်” ဟု ျပန္၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ တဟဲဟဲ ရယ္လိုက္ၿပီးေနာက္… “လကိုလဲ ဓားျပတိုက္လို႔ မရဘူး၊ ၾကယ္တာရာေတြကိုလဲ မရႏိုင္ဘူး၊ ေနမင္းႀကီးကိုလဲ မရႏိုင္ဘူး၊ ေန႔စဥ္ တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ ေလကိုလဲ ဓားျပတိုက္လို႔ မရႏိုင္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ေႏြးမိုးေဆာင္းဆိုတဲ့ ရာသီဥတုကိုလဲ ဓားျပတိုက္လို႔ မရႏိုင္ဘူး၊ သစ္ပင္ ပန္းမာလ္ေတြကိုလဲ ဓားျပတိုက္လို႔ မရႏိုင္ဘူး” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

“အဲဒါေတြက ဘယ္ဓားျပတိုက္လို႔ ရမလဲဗ်၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ပိုင္တဲ့ ပစၥည္းမွ မဟုတ္ဘဲ” ဟု လူငယ္က ေျပာလိုက္ေလ၏။ “မင္း ေျပာတာလဲ ဟုတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြက သဘာဝတရားကြ၊ အဲဒီေတာ့ တရားဆိုတဲ့ သေဘာမွာ အကြ်မ္းဝင္ေနတဲ့ အတြက္ ဓားျပတိုက္လို႔ မရဘူးကြ၊ မတရားမႈ တစ္ခုဟာ မူျဖဴစင္ေနတဲ့ တရားတစ္ခုအေပၚမွာ လႊမ္းမိုးလို႔ မရဘူးကြ၊ အဲဒါကိုေတာ့ ဓားျပျဖစ္ေနတဲ့ အေတာအတြင္း မင္းၿမဲၿမဲ မွတ္ထားေပေတာ့” ဟု ေျပာလိုက္ရာ လူငယ္က လေရာင္ကိုေတြ႕ႏိုင္ေသာ ေနရာတြင္ တံုးတံုးလွဲ၍ အိပ္လိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ဘင္ဂ်ိဳကိုယူ၍ ဘင္ဂ်ိဳတီးေလေတာ့၏။ လူငယ္သည္ ဘင္ဂ်ိဳသံကို နားေထာင္ရင္ အိပ္စက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ဒဏ္ရာမ်ားမွာ ရာသီဥတု ေအးလာသည္ႏွင့္ အမွ် ကိုက္ခဲလာေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ ေရေႏြးအိုးတည္ကာ ေရေႏြးကို ပုလင္းတစ္လံုးတြင္ ထည့္၍ လူငယ္၏အနာကို ကပ္၍ကပ္၍ ေပးေလ၏။

ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ လူငယ္၏ အနာကို ေပ်ာက္ေအာင္ ျပဳစုေပးေလ၏။ လူငယ္အား ၎၏ ဆန္းမ်ား၊ ဝက္သားေျခာက္မ်ားကိုလည္း ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးေလ၏။ လူငယ္သည္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏ တဲ၌ ခ်မ္းသာစြာ နားေန၍ ေဆးကုသခြင့္ ရေလ၏။ ေကာင္းစြာ က်န္းမာလာေသာ အခါ၌ စမ္းေခ်ာင္းထဲတြင္ ဆင္း၍ ေရကူးေလ၏။ ဟိုမွသည္မွာ ေလွ်ာက္၏။ ဘင္ဂ်ိဳကို မတီးတတ္ဘဲလ်က္ တေဒါင္ေဒါင္တီး၏။ ထို႔ေနာက္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး ခ်က္၍ေကြ်းသည္ကို တဝတၿပဲစား၏။ ဤသို႕ေနရာလာခဲ့ရာ ရက္အတန္ၾကာေသာ အခါ၌ လူငယ္သည္ ေတာတြင္းမွ အျပင္သို႔ထြက္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္၌ လူငယ္က.. “မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး ဝရမ္းေျပး လူဆိုးႀကီး ငဖီး ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ ေျပာျပစမ္းပါဦး” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက..

“အဲဒီကိစၥကို မေျပာခ်င္ဘူးကြယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကလဲ ႏွစ္ႀကိမ္ရွီၿပီး၊ ေမးေတာ့ ေျပာျပရတာေပါ့၊ ဒီလိုကြ၊ ဟိုတုန္းက သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ရွိတယ္၊ ငါရယ္၊ ငဖီးဆိုတဲ့ ေကာင္ရယ္၊ ဘေကာင္းဆိုတဲ့ ဘင္ဂ်ိဳသမာ းရယ္ေပါ့ကြာ၊ အဲဒီငဖီးဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပဲ၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိရွာတယ္၊ အဲဒီမိန္းကေလးေၾကာင့္ပဲ ငဖီးဟာ ပ်က္စီးသြားရရွာတယ္ မိန္းကေလးရဲ႕ မိဘေတြက ငဖီးနဲ႔ သူတို႔သမီးကို သေဘာမတူဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ငဖီးဟာ ခ်မ္းသာရာခ်မ္းသာေၾကာင္း အလုပ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တရားသျဖင့္ အလုပ္ေတြပါကြယ္၊ စကားစပ္မိ လို႔ေျပာရဦးမယ္၊ အဲဒီငဖီးေရာ ဘေကာင္းေရာဟာ ငါ့ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ငယ္ၾကတယ္၊ သူတို႔ကေတာ့ ငါ့ကို ဦးေလးသားခ်င္းလို ေပါင္းၾကတယ္၊ ငါကေတာ့ သူတို႔ကို သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ေပါင္းတယ္၊ အဲဒီငဖီးဟာ တရားသျဖင့္ရလို႔ ရွာေဖြလာတာေလးကို အႏိုင္က်င့္ၿပီး အလုခံရတာကို ခုခံကာကြယ္ရင္းနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လူသတ္မႈျဖစ္သြားတယ္၊ အဲဒီလူသတ္မႈနဲ႔ပဲ ေထာင္က်သြားရွာတယ္၊

ေထာင္က လြတ္လာျပန္ေတာ့လဲ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူဟာ ဆရာဝန္ အဘိုးႀကီးတစ္ဦးနဲ႔ လက္ထပ္သြားျပန္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေဟာဒီ ဝက္ဝံေတာင္မွာ ခိုေအာင္းၿပီး ဆိုးမိုက္ေနခဲ့တာကြယ့္၊ အဲဒီေတာ့ ၾကားျဖတ္ၿပီး ေျပာစရာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ သူ႕ခ်စ္သူဟာ ေထာင္က လြတ္လာတဲ့ေန႔မွာ သူနဲ႕လာေတြ႕ေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို မယူႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာတာေပါ့၊ အဲဒီေတြ႕တဲ့ညမွာပဲ ငဖီးနဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူဟာ အေတာ္ကေလး နယ္လြန္သြားခဲၾကတယ္၊ ေနာက္ေတာ့လဲ တကယ္ပဲ သူ႔ခ်စ္သူဟာ ဆရာဝန္ အဘိုးႀကီးနဲ႔ လက္ထပ္သြားခဲ့ရတယ္၊ လက္ထပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ မိန္းကေလးဟာ ကိုယ္ဝန္ႏွစ္လေလာက္ရွိေနၿပီ

ကဲ ေျပာရဦးမယ္ေဟ့၊ ေထာက္ကလြတ္ လာၿပီး ငဖီးကို အႏိုင္က်င့္တဲ့လူေတြ၊ ေစာ္ကားတဲ့လူေတြ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္၊ ေထာင္ထြက္ဆိုၿပီး ႏွိမ္တဲ့လူေတြကလဲ အေျမာက္အျမား ေပါ့ကြယ္၊ အဲဒီမွာ ခ်စ္သူကလဲကြဲ၊ အစစအရာရာ အဆင္မေျပတဲ့ ငဖီးဟာ တစ္ေန႔မွာ မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး ရန္ျဖစ္ေတာ့တာပဲေဟ့၊ ဒီလိုပဲ ရန္ျဖစ္ေရာ လက္လြန္ၿပီး လူသတ္မႈ ထပ္ျဖစ္ျပန္ေရာ၊ ဒီေတာ့ ငဖီးဟာ အဖမ္းမခံေတာ့ဘဲ ေဟာဒီ ဝက္ဝံေတာႀကီးထဲ ထြက္ေျပးလာၿပီး ဝရမ္းေျပးႀကီး လုပ္ေနေတာ့တာပဲ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္က သနားစရာကြယ္၊ အဲဒီလို ဝရမ္းေျပး မလုပ္ခင္မွာ ငဖီးကို ရာဇဝတ္အုပ္က ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္တယ္၊ အဲဒီေသနတ္ကို လုၿပီး ထြက္ေျပးလာေတာ့ ငဖီးမွာ ေသနတ္တစ္လက္လဲ ပါလာတာေပါ့၊ အဲဒီေသနတ္နဲ႔ ငတ္ျပတ္လာတဲ့ အခါမွာ ကားေတြကို ထြက္ၿပီး ဓားျပတိုက္တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့လဲ ေတာထဲဝင္ေျပးၿပီး ေအာင္းေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕မိတ္ေဆြျဖစ္တဲ့ ငါနဲ႔ ဘင္ဂ်ိဳဘေကာင္းက ေတာနင္းၿပီး သူ႔ကိုရွာတယ္၊ ဘင္ဂ်ိဳဘေကာင္းက ဘင္ဂ်ိဳသံေပးၿပီး ေဟာဒီေတာအႏွံရွာ တာေပါ့၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ငဖီးနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့တာပဲ၊

တို႔နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ငဖီးဟာ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ေနတယ္၊ ငါက သူ႔ကို ျပဳစုရတယ္၊ ဘင္ဂ်ိဳ ဘေကာင္းကေတာ့ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ေဆးဝယ္ ရိကၡာဝယ္ေပါ့ကြာ၊ ေရာဂါကလဲ တျဖည္းျဖည္း တိုးလာဆိုေတာ့ ဘေကာင္းက တိတ္တဆိတ္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္နဲ႔ ကုဖို႔ စီစဥ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဆရာဝန္အိမ္မွာ ငဖီးကိုပို႕ၿပီး ေဆးကုသခံဖို႔ေပါ့ကြာ၊ အဲဒီလိုျဖစ္ဖို႔ ကိစၥကိုလဲ ဆရာဝန္ကေတာ္က ကူညီရွာတယ္ကြယ္၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆရာဝန္ႀကီးဟာ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ အစိုးရအမႈထမ္း မဟုတ္၊ ေနရာကလဲ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား၊ မိန္းမလုပ္တဲ့ လူကလဲ အမ်ိဳးအမ်ိဳးအဖံုဖံု ေသြးေဆာင္တယ္ဆိုေတာ့ ကုမယ္လို႔ ဝန္ခံရေတာ့တယ္၊ ေသြးေဆာင္တဲ့ နည္းထဲမွာ ငဖီးက စိန္ေရႊရတနာ ေတြရတဲ့နည္းဟာ အဓိကေပါ့ကြယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာဝန္က လက္ခံမယ္လို႔လဲ ေျပာလိုက္ေရာ ငါနဲ႔ ဘင္ဂ်ိဳဘေကာင္းဟာ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္မွာ ငဖီးကို ဆရာဝန္အိမ္ ပို႔လိုက္တယ္။

အဲဒီဆရာဝန္ရဲ႕ အိမ္မွာ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ ေလာက္ရွိတဲ့ ဆရာဝန္ရဲ႕သား တစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ အဲဒီေကာင္ေလးဟာ ငဖီးကို လူဆိုးႀကီးမွန္းလဲ သိေရာ ဒုကၡေပးဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းူစားေတာ့တာေပါ့၊ ငဖီးေရာဂါသက္ သာလို႔ ဆရာဝန္ႀကီးအိမ္ကေန ညဘက္ႀကီးျပန္လာတယ္၊ ေကာင္ေလးက ျမင္းနဲ႔လိုက္ပို႔တယ္၊ ေတာစပ္လဲေရာက္ေရာ ငဖီးဆီက ေသနတ္ကို ေကာင္ေလးက ေတာင္းတယ္၊ ငဖီးက ယံုၾကည္လို႔ ေပးလိုက္တယ္၊ အဲဒီေသနတ္နဲ႔ပဲ ငဖီးကို ေကာင္ေလးက ပစ္သတ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ငဖီးအေလာင္းကို ေတာစပ္မွာ ျမွဳပ္ပစ္လိုက္တယ္၊ ငဖီးဟာ သိပ္မွားတယ္၊ ငါနဲ႔ ဘင္ဂ်ိဳဘေကာင္းတို႔ လာႀကိဳမွ အဲဒီအိမ္က ျပန္ခဲ့ပါလို႔ အတန္တန္ မွာထားပါရက္နဲ႔ သူ႕သေဘာနဲ႔သူ ျပန္ခဲ့တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဒင္းေသရတာ၊ အဲဒီေကာင္းဟာ ငဖီးကိုသတ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ဝက္ဝံေတာင္က ကားလမ္းကို လာၿပီး ဓားျပတိုက္တယ္၊ ပုလိပ္ဘက္ကလဲ ငဖီးမွတ္လို႔ မၾကာခဏ ေတာနင္းၿပီးရွာတယ္၊ ငါဟာ ငဖီးေသၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဟာဒီေတာႀကီးထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆးလာၿပီး ေနေနတာ၊ အဲဒီလို ေနႏိုင္ေအာင္လဲ ၿမိဳ႕ပိုင္ဆီမွာ အမိန္႔စာ ေတာင္းထားတယ္၊ သစ္ေတာဘက္ကိုလဲ ေနခြင့္ေတာင္းထားတယ္။ ငါ့ဆီကို ဧည့္သည္ ဆိုလို႕ ႏွစ္လတစ္ေခါက္ဆိုသလို လာတဲ့ ဘင္ဂ်ိဳဘေကာင္းေတာ့ ရွိတယ္။ ဒုတိယဧည့္သည္ကေတာ့ မင္းေပါ့ကြာ၊ အခု ငါေျပာျပတဲ့ ဇာတ္လမ္းကို မင္းဟာ နားေထာင္ၿပီးတဲ့အခါ မင္းဟာ မင္းအေဖ ငဖီးကို အေဖမွန္း မသိဘဲ သတ္မိၿပီဆိုတာ နားလည္ၿပီးလား၊

အဲဒီေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔ မင္းကို အေကာင္းဆံုး အႀကံေပးခ်င္တာက မင္းအခုလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြကို ရပ္တန္းက ရပ္ပစ္လိုက္ပါ၊ အခုေျပာခဲ့တဲ့ဟာ ေတြကိုလဲ ထမင္းလံုး တေစၧေျခာက္တယ္လို႕ ေအာက္ေမ့ၿပီး ေမ့ပစ္လိုက္ပါ” ဟု မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ လူငယ္သည္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးအား မ်က္လံုးေစြ၍ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္… “ဘေကာင္းေတာင္ မရိပ္မိဘူး၊ ဒီေလာကႀကီးမွာ ဒီအေၾကာင္းကို သိတာဆိုလို႔ ငါတစ္ေယာက္တည္း ရွိတယ္” ဟု ေျပာလိုက္၍ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ လူငယ္ထံမွ ‘ေျခာက္’ ဟူေသာ အသံတစ္သံ ထြက္ေပၚလာေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ လူငယ္အား လွမ္း၍ၾကည့္လုိက္ရာ လူငယ္၏ ေသနတ္ေျပာင္းဝသည္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၊အား ခ်ိန္၍ထားလိုက္ၿပီျဖစ္၏။

ထို႔ေနာက္ လူငယ္က.. “ဝမ္းနည္းပါတယ္၊ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး ခင္ဗ်ားရဲ႕ အကင္းပါးျခင္းဟာ ခင္ဗ်ားကို ေသမယ့္ဆီကို ပို႕ၿပီး က်ဳပ္အေၾကာင္းကို သိေနတဲ့လူကို ေလာကႀကီးမွာ အသက္ရွင္ခြင့္ မေပးႏိုင္ဘူး” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက.. “သတ္ခ်င္ေတာ့ သတ္ပါကြာ၊ ငါလဲ အသက္ႀကီးပါၿပီ၊ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့အေလာင္းကို ငါ့အေကာင္ႀကီး ငဖီးနားမွာ ျမွဳပ္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ လူငယ္က မဲ့ၿပံဳးၿပံဳးလိုက္၏။ ၿပံဳးလိုက္သည္ တစ္ခဏ၌ပင္ လူငယ္ထိုင္ေနေသာ ဝါးခင္းၾကမ္း ျပင္သည္ ‘ဝုန္း’ ခနဲ႔ ျပဳတ္က်သြားေလ၏။ လူငယ္သည္ ေအာက္တြင္ လူတျခား ေသနတ္တျခား ျဖစ္သြား၏။ လူငယ္က်သြားေသာ အေပါက္မွပင္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး ခုန္ဆင္း၍ လိုက္သြား၏။ ေအာက္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း လူငယ္၏ မ်က္ႏွာကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ လွမ္း၍ ကန္လိုက္၏။ လူငယ္မူးေနစဥ္၌ပင္ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ လူငယ္အား လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္၏။ ေသနတ္ကိုလည္း ေကာက္ယူလိုက္ၿပီ ျဖစ္၏။

“ခက္တယ္လူကေလး က်ဳပ္ရဲ႕ တဲထဲက ၾကမ္းျပင္ေတြဟာ အားလံုး အရွင္ေတြႀကီးပဲ အခ်ိန္မေရြး ျပဳတ္က်ေစခ်င္တဲ့အခါ ျပဳတ္ခ်လို႔ ရတယ္၊ မင္းအေနနဲ႔ မင္းအေဖ ငဖီးကိုသာ သတ္လို႔ရမယ္၊ ဒီေကာင္က လူ အ,ကြ၊ ဒီေကာင္က ပံုေသမွတ္ထားတတ္တဲ့ ေကာင္မ်ိဳး၊ ငါက ဒိလိုလူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ မိုးတိမ္လို လူစားမ်ိဳး၊ ငါက ပံုေသ ဘယ္ေတာ့မွ မထားဘူး၊ အဲဒါကို မင္းသေဘာေပါက္ကဲ.. ေကာင္ေလး အူေၾကာင္ေၾကာင္ မလုပ္ဘဲ မင္းက ေရွ႕ကသြားေပေတာ့။ မင္းကို လူသတ္မႈ၊ ဓားျပမႈေပါင္း မ်ားစြာနဲ႔ အေရးယူဖို႔ ပုလိပ္လက္ကို ပို႔ရမယ္၊ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ မင္းကထင္မယ္၊ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးက သိပ္ရက္စက္တယ္လို႔၊

အမွႏ္က ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ မင္းကို ငါ အစစအရာရာ ခြင့္လႊတ္ၿပီး ဆက္ဆံခဲ့တယ္၊ အခုမင္းကို ဖမ္းၿပီး ပုလိပ္လက္ ပို႔မွာလဲ ငါ့ကို သတ္မွာမို႕ ပို႔မဟုတ္ဘူး၊ မင္းရဲ႕ ေက်းဇူးကန္းတတ္တဲ့ အျပဳမူေၾကာင့္ ေလာကဓမၼက ဆံုးမတယ္လို႔ ယူဆပါ၊ ငါ့ကို မင္းဘယ္ႏိုင္မလဲကြာ၊ ငါဟာ သဘာတရားနဲ႔ အတူ ေနထုိင္ေနတာပဲ၊ သဘာဝတရားဟာ ပကတိ အျပစ္မဲ့တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ အစဥ္ထာဝရ အႏိုင္ရစၿမဲပဲ” ဟု ေျပာဆို၍ လူငယ္အားေရွ႕မွ သြားခိုင္းေလ၏။ ၎ကမူ ေအာက္ပါသီခ်င္းကို ဘင္ဂ်ိဳတီး၍ သီဆိုရင္း လိုက္ပါခဲ့ေလေတာ့၏။

မနာလိုျခင္း ထက္…ႀကီးမားေသာ မေကာင္းမႈရယ္လို႔ မရွိႏိုင္တယ္.. မေရာင့္ရဲႏိုင္ျခင္း…ငတ္မြတ္ျခင္းရယ္ လို႔လဲ မရွိႏိုင္ျပင္းတယ္… ေလာဘရမၼက္သည္…ေလျပင္းမုန္တိုင္းထက္ ျပင္းထန္တယ္..ေရာင့္ရဲျခင္းသည္သာလွ်င္… ႂကြယ္ဝမႈကို ျဖစ္ေစတယ္… မိုးတိမ္ပမာ လြင့္ေမ်ာေနမယ့္.. မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီးသည္ အထက္ပါအတုိင္း ဘင္ဂ်ိဳကိုတီး၍ သီခ်င္းဆိုကာ လူငယ္ေနာက္မွ လိုက္ခဲ့ေလ၏။ လူငယ္သည္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်လ်က္ ေရွ႕မွ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေလ၏။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴႀကီး၏။ ဘင္ဂ်ိဳသံ၊ သီခ်င္းသံသည္ ေတာအႏွံ႕ေတာင္အႏွံ႕ပ်ံႏွံ႕ခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ထိုေနရာ တစ္ဝိုက္မွာ ဓားျပတိုက္တတ္သည္ဆိုေသာ အမဲကြက္ႀကီးလည္း လြင့္ေပ်ာက္သြားၿပီ ျဖစ္၏။ သဘာဝတရားႏွင့္ တစ္သားတည္းေနေသာ သို႔တည္းမဟုတ္ မိုးတိမ္ႏွင့္တူေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ ေက်းဇူးကန္းေသာ ေသနတ္သမား လူရမ္းကားကို အႏိုင္ရလိုက္ေလသည္ တကား........