ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ တူေသာ ေယာက်္ား-အပိုင္း(၁)--မင္းသိခၤ

ဗဟန္းဘက္တြင္ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ ရွိခဲ့ဖူး၏။ ထိုဆိုင္၏ အမည္မွာ ‘ေရႊညာသူ’ ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ထိုေရႊညာသူ ထမင္းဆိုင္ ပိုင္ရွင္မွာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၃၀)မွ်ပင္ မရွိေသးေပ။ ထိုဆိုင္ရွင္ မိန္းကေလးမွာ အညာေဒသမွ အေတာ္အတန္ႂကြယ္ဝေသာ မိဘမ်ားမွ ေပါက္ဖြားလာသူျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ၎၏ မိဘမ်ားမွာလည္း ႏွစ္အတန္ၾကာကပင္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ကြယ္လြန္ၾကၿပီျဖစ္၏။ ထိုအခါ ထိုမိန္းကေလးသည္ မိဘမ်ား၏ အေမြကို ရလိုက္ေသာ္လည္း ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာဟူ၍ မရွိရကား စီးပြားေရးကို လည္း မည္သို႔မည္ပံု လုပ္ကိုင္ရမည္ဟု

မေတြးတတ္ေအာင္ရွိေနေလ၏။

ထိုအခ်ိန္၌ပင္ ၎ငယ္စဥ္က ထိ္န္းေက်ာင္းခဲ့ေသာ ‘ေဒၚပု’ ဆိုသည့္ မိန္းမႀကီးသည္ ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္ကာ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေရႊညာသူမိန္းကေလးမွာ ‘တိုးတိုးေဖာ္တိုင္ဖက္’ လိုအပ္ေနစဥ္အတြင္း ေဒၚပုႀကီး ေရာက္လာသျဖင့္ အဆင္ေျပသြားေလေတာ့၏။ “ေဒၚပုရယ္.. တင္တင့္မွာ အတြင္းပစၥည္း ေလးေတြကလဲ ရွိေလေတာ့ ေဆြးမ်ိဳးနီးစပ္ ဆိုတာေတြကိုလဲ ေခၚၿပီး မထားရဲဘူး၊ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာရယ္လို႔ကလဲ မရွိျပန္ ဆိုေလေတာ့ အခက္ႀကံဳေနတုန္း ေဒၚပု ေရာက္လာတာ တင့္တင့္အဖို႔ေတာ့ ဝမ္းသာလို႔ မဆုံးပါဘူး” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ေဒၚပုႀကီးကလည္း..“ ဟဲ့..တင္တင္၊ နင့္ကို ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ နင့္ကို ခင္လြန္းလို႔ လာတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါ့မွာ ေယာက်္ားနဲ႔ကြဲၿပီး ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္လို႔ ဒီအိမ္ကို အရဲစြန္႕ၿပီး လာခဲ့တာပဲ၊ ဒီေရာက္မွ ညည္းရဲ႕မိဘ ငါေက်းဇူးရွင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ သိရတယ္” ဟု အျဖစ္အပ်က္ကို ေျပာေလ၏။ “ဘယ္လို အေၾကာင္းနဲ႔ပဲ ေရာက္ေရာက္လာ တင္တင္တစ္ေယာက္တည္း ထားၿပီးေတာ့ ထြက္မသြားပါနဲ႔ ေဒၚပုရယ္” ဟု တင္တင္က ေျပာလုိက္ရာ ေဒၚပုက…“မသြားပါဘူး၊ ကုတ္နဲ႔ ေကာ္ထုတ္ေတာင္ မသြားပါဘူး၊ ဒီက ထြက္သြားၿပီး ငါဘယ္မွာ သြားေနမလဲ။ ဘယ္လိုစားမလဲ၊ ညည္းလို အေမြရထားတဲ့ သူေဌးမေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေနရတာ ငါ့အဖို႔ ေနဖို႔လဲ မပူရ၊ စားဖို႔လဲ မပူရ၊ ဝတ္ဖို႔လည္း မပူရ၊ ဟီးဟီး။ ငါဒီေလာက္ မိုက္ပါ့မလား တင္တင္ရယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

“ကဲ..ဒီလိုဆိုရင္ တင္တင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဒၚပုႀကီး ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအိမ္က ထြက္သြားတာလဲ” ဟု တင္တင္က ေမးလိုက္ရာ ေဒၚပုက.. “ေၾသာ္… ဒါလား၊ အဲဒါက ညည္းတုိ႔အေဖ ေထာင္ထားတဲ့ အေဝးေျပး ေလာ္ရီကားႀကီးက ဒ႐ိုက္ဘာ ကိုစံတုတ္ႀကီးနဲ႔ ခိုးရာလိုက္ေျပးတာ၊ အဲဒီတုန္းက ငါက ႐ူးတုန္းမိုက္တုန္း ညည္းတို႔ အရြယ္ေလာက္ ရွိေသးတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဟင့္အင္း…တင္တင္ကေတာ့ ႐ူးလဲမ႐ူးဘူး၊ မိုက္လဲမမိုက္ဘူး” ဟု တင္တင္က ျပန္၍ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ဒါေၾကာင့္ ညည္းအပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနရတာေပါ့၊ ငါ့မွာေတာ့ အသက္အစိတ္ေတာင္ မျပည့္ေသးခင္က ကိုစံတုတ္ႀကီး အႏွဴးေကာင္းတာနဲ႔ လိုက္ေျပးမိတာ အဲဒီမွာတင္ ေရတိမ္ႏွစ္ေတာတာပဲ” ဟု ေဒၚပုႀကီးက ေျပာလိုက္ေလ၏။

“အဲဒီလို လိုက္ေျပးၿပီး ေနာက္ေတာ့ ဦးစံတုတ္ႀကီးနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ကြဲသြားတာလဲ” ဟု တင္တင္ က ျပန္၍ေမးလိုက္ေလ၏။ “မကြဲလို႔ရမလား၊ တင္တင္ရဲ႕ ဒီလူႀကီးက သူ႕ကိုယ္သူ လူပ်ိဳဆိုၿပီး ငါ့ကိုညာၿပီး ခိုးသြားတာ၊ သူ႕ၿမိဳ႕လဲေရာက္ေရာ သားႀကီး မယားႀကီး ရွိတယ္ဆိုတာ သိရေတာတာပဲ” ဟု ေဒၚပုက ေျပာရင္း ကရားမွ ေရေႏြးကို ငဲ့၍ ေမာ့လိုက္ေလ၏။ “အဲဒီကေန ေနာက္ဘယ္လိုျဖစ္ရျပန္တာလဲ” ဟု တင္တင္က ေမးျမန္းေလ၏။ “ဒီလိုေဟ့ ကိုစံတုတ္ႀကီးက င့ါကို ပဲခူး ဇိုင္းကႏိုင္ဘက္မွာ အိမ္ခန္းကေလး ငွားၿပီးထားတယ္၊ အစမွာေတာ့ တစ္ရက္ျခား ႏွစ္ျခား ငါ့ဆီလာတယ္၊ ေစ်းဖိုးေတြ ဘာေတြလဲ မွန္မွန္ေပးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ တစ္လေနလို႔ေတာင္ တစ္ေခါက္ မေရာက္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီလို မေရာက္တဲ့အခါမွာ အစမွာေတာ့ ငါ့မွာ အေတာ့္ကိုပဲ အားငယ္မိတယ္၊ ေနာက္ေတာ့လဲ ဒင္းမလာတာကိုပဲ ငါ့အဖို႔ ပြဲေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ” ဟု ေဒၚပုက ေျပာေလသည္။

ထိုအခါ တင္တင္သည္ မ်က္လံုးကေလး အေၾကာင္းသားျဖင့္ ေဒၚပုမ်က္ႏွာကို လွမ္း၍ၾကည့္ရင္း… “ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဦးစံတုတ္ႀကီး မလာတာနဲ႔ ေဒၚပုအတြက္ ပြဲေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနရတာတုန္း” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ဟဲ့.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါက ငါေနတဲ့အိမ္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာရွိတဲ့ မီးျခစ္ေက်ာက္တို႔ တြယ္ခ်ိတ္တို႔ သားေရႀကိဳးတို႔ ေရာင္းတဲ့ ကုလားနဲ႔ တိတ္တိတ္ပုန္း ျဖစ္ေနၾကတာကိုး” ဟု ေဒၚပုက ေျပာေလ၏။ “ဟင္း..ေဒၚပုႀကီးကလဲ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ယူၿပီးၿပီ၊ မေကာင္းမွန္းသိရင္ ရပ္တန္းကရပ္လိုက္ေပါ။ ထပ္ၿပီး ႐ႈပ္ရေသးတယ္” ဟု တင္တင္က ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ၌ ေဒၚပုသည္ အနီးရွိ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ေကာက္ယူ၍ မီးညိွ႐ႈိက္ဖြာရင္း… “ေယာက္်ားဆိုတာ ငါ့အဖိုေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္ အတိုကေလး တစ္တိုေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမထားဘူးဟဲ့၊ ဒါေပမယ့္ မီးမရွိတဲ့ ညမွ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုကေလးကလဲ အသံုးဝင္ေနျပန္ေရာ မဟုတ္လား၊ ညေရးညတာမွာ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုကေလး တစ္တိုေတာင္ မရွိရင္ မျဖစ္သလိုဘဲ ေယာက်္ားဆိုတဲ့ သတၱဝါဟာလဲ တစ္ခါတေလ ေမွာင္ႀကီးထဲ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ ေလွ်ာက္ရမယ့္ အျဖစ္မ်ိဳးမွာ လိုအပ္တယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ တင္တင္သည္ ေဒၚပု၏ စကားကို နားေထာင္ရင္း‘တခစ္ခစ္’ ရယ္ေမာေလေတာ့၏။ ရယ္ေမာၿပီးေနာက္… “ေဒၚပုေျပာလုိက္ေတာ့မွ ေယာက်္ားေတြဟာ ဖေယာင္းတိုင္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

“အစစ္ပဲဟဲ့၊ ငါက သရဲေၾကာက္တတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္သာကိုလဲ ညဘက္မွ တက္ေလ့ရွိတယ္၊ အိမ္သာ တက္တဲ့အခါမွာ ငါယူထားတဲ့ ေယာက္်ားအားလံုး အိမသာအျပင္ဘက္မ်ာ မတ္တပ္ကေလး ရပ္ၿပီး ေစာင့္ခိုင္းတာပဲ၊ ေယာက်္ား မရွိအခါက်ေတာ့ အိမ္သာထဲက ေရအိုးႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုကေလး ထြန္းၿပီး တက္ရတာေပါ့၊ အဲဒိေတာ့ ငါက ေယာက်္ားဆိုတာ ညဘက္အိမ္သာတက္ရင္ အေဖာ္လိုက္ခိုင္းဖို႔ေလာက္ သေဘာထားတာ၊ ဒင္းတို႔ မရွိရင္ေတာ့ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုကေလး အားကိုးရတာပဲ” ဟု ေဒၚပုႀကီးက အားရပါးရ ေျပာေလေတာ့၏။

တင္တင္မွာမူ ေဒၚပုႀကီးစကားကို သေဘာက်သျဖင့္ တခစ္ခစ္ရယ္ေနေလ၏။ ထိုအခါ ေဒၚပုက..“ ဒီမွာတင္တင္၊ ငါမရွိရင္ ညည္းလဲ ေယာက်္ားယူခ်င္ယူ၊ မယူရင္ေတာ့ ညေရးညတာမွာ အခက္ေတြ႕လိမ့္မယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။ “ ဟင့္အင္း..တင္တင္ ေယာက်္ား မယူဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေဒၚပုႀကီးကိုလဲ ေယာက်္ားေတြကို ဖေယာင္းတိုင္လို သေဘာမထားပါဘူး” ဟု တင္တင္က ျပန္ေျပာလုိက္ေလ၏။ အထက္က ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ေဒၚပုႀကီး ေရာက္လာၿပီးေနာက္ တင္တင့္အဖို႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပသြားခဲၿပီ ျဖစ္၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မည္သည့္ စိးပြားေရးမွ မလုပ္ဘဲ မိန္းမသားႏွစ္ဦးတည္း တုိက္ႀကီးတစ္လံုးအတြင္း၌ ေနထိုင္ျခင္းသည္ မသင့္ေတာ္ဟု ေဒၚပုကဆိုသျဖင့္ ထိုတိုက္အိမ္ႀကီးကို ေရာင္းခ်ကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဗဟန္းဘက္တြင္ အေတာ္အတန္က်ယ္၍ အေတာ္အတန္ သပ္ရပ္ေသာ အိမ္ကေလးတစ္လံုးပါ ပါသည့္ ေျမကြက္တစ္ကြက္ကို ဝယ္ယူလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေရႊညာသူဟု အမည္ရေသာ ထမင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္ဖြင့္လိုက္၏။

ေဒၚပုႀကီးအား ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး၌ ကူညီရန္အတြက္ မိန္းကေလးႏွစ္ဦးကိုလည္း ေခၚထားလိုက္ေလ၏။ ထို႔အျပင္ ေယာက်္ားေလး စားပြဲထိုး သံုးဦးကိုလည္း တစ္လ ၃၀ိ/ - ျဖင့္ ငွားရမ္းထားေသး၏။ တင္တင္မွာမူ ေကာင္တာစားပြဲ၌ ထိုင္၍ ေငြသိမ္းျခင္းႏွင့္ သြားၾကားထိုးသံေပးျခင္း အလုပ္ကိုသာ လုပ္ရေလ၏။ တင္တင္တို႕၏ ‘ေရႊညာသူ’ ထမင္းဆိုင္မွ အဓိက လူႀကိဳက္မ်ားသာ ဟင္းမွာ ပဲႀကီးႏွပ္ႏွင့္ မန္က်ည္းရြက္သုပ္ ျဖစ္၏။ တင္တင္တို႔၏ ဆိုင္တြင္ ထမင္းလခေပး၍ စားရန္အတြက္ လူတစ္ေယာက္လာ၍ ေျပာသျဖင့္ တင္တင္တို႕က လက္ခံလိုက္ေလ၏။ ထိုသူ၏ အမည္မွာ‘ကိုအံုးသာ’ ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ကိုအံုးသာသည္ အစိုးရ႐ုံးႀကီး တစ္႐ုံးမွ ဘီစီေခၚ ဌာနခြဲ စာေရးႀကီးျဖစ္၏။

၎ကိုအံုးသာသည္ ထမင္းစားေသာအခါတိုင္း၌ ဆားေပါ့သည္၊ ဆားေလးသည္၊ အခ်ည္ေပါ့သည္ အ႐ိုးမ်ားသည္ဟု အစဥ္သျဖင့္ ေခ်းမ်ားေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တင္တင္ႏွင့္ မၾကာခဏ စကားမ်ားရေလေတာ့၏။ တင္တင္သည္ ကိုအံုးသာႀကီးႏွင့္ စကားမ်ားတိုင္း ေဒၚပုႀကီးအား… “ကိုအံုးသာႀကီးကို တင္တင္ျဖင့္ ၾကည့္လို႔မရဘူး၊ အဲဒါ ေဒၚပု သူ႔ကို ယူလိုက္ပါလား၊ ဒါမွ ေဒၚပု ညဘက္ အိမ္သာတက္ရင္ အိမ္သာနားမွာ ေစာင့္ရတဲ့ဒုကၡ သူေတြ႕သြားမယ္” ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ေဒၚပုက ညဘက္ အိမ္သာတက္ဖို႔ေတာ့ ဒီေကာင္မ်ိဳး မယူပါဘူးဟယ္၊ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုေလးတစ္တို ရွိရင္ၿပီးတာပဲ” ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။

ထိုအခါ တင္တင္.. “ဒီလူႀကီးလိုဟာ မ်ိဳးဟာ ေဒၚပုေျပာသလို ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္ေလာက္ပဲ သေဘာထားဖို႔ေကာင္းတယ္” ဟု ေျပာလုိက္ေလ၏။ ထိုအခါ ေဒၚပုႀကီးသည္ တဟဲဟဲရယ္ရင္း..“ တခ်ိဳ႕ ကပ္ေစးႏွဲတဲ့ လူေတြက ဖေယာင္းတိုင္ကို ၾကာၾကာသံုးရေအာင္ဆိုၿပီး ေရစိပ္ထားေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒီ ေရစိမ္ထားတဲ့ ကပ္ေစးႏွဲ ဖေယာင္းတိုင္က ထြန္းတဲ့အခါ သိပ္ၿပီး အသံျမည္တယ္၊ ေဟာဒီ အံုးသာဆိုတဲ့ေကာင္လဲ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ အသံျမည္တယ္၊ ဖေယာင္းတိုင္ႀကီး မီးထြန္းရသလိုပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

တင္တင္တို႕၏ ဆိုင္တြင္ စာေရးႀကီး အံုးသာ လေပးျဖင့္ စတင္ စားေသာက္ၿပီး မၾကာမီ၌ပင္ အျခားလူ တစ္ေယာက္လည္း လေပးျဖင့္ စားေသာက္ျပန္၏။ ထိုသူမွာ ‘ကိုညိဳ’ ဆိုသူျဖစ္၏။ ၎ကိုညိဳသည္ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ သူသည္ ထမင္းလခေပး၍ စားသည္ဆိုေသာ္လည္း ဆိုင္သို႔ မွန္မွန္လာသည္ မဟုတ္၊ တျခားတြင္ အဆင္သင့္သလို စားခ်င္စားလိုက္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္လလံုးတြင္ ဆယ္ရက္ေလာက္သာ လာ၍စားေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎လာ၍ စားေသာေန႔မ်ား၌ တင္တင္တို႔အေနႏွင့္ မစားျဖစ္ေသာ ရက္မ်ားအတြက္ ေထာက္ထားကာ ဟင္းအပိုမ်ား ထည့္ေပးေလ့ရွိ၏။ ဤသို႔ထည့္ေပးသည္ကို စာေရးႀကီး ကိုအံုးသာက မနာလို၊ မ႐ႈစိမ့္ျဖစ္ေလ့ရွိ၏။

တင္တင္သည္ ကိုညိဳႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဒၚပုအား.. “ေဒၚပု..ကိုညိဳႀကီးက ေခ်းေတာ့မမ်ားဘူး၊ စားခ်င္တဲ့ေန႔မွာ လာၿပီးစားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူလာတိုင္း အရက္နံ႕က ပါလာတာခ်ည္းပဲ၊ ေဒၚပု အဲဒီကိုညိဳႀကီးကို ယူလိုက္ပါလား၊ ဒါမွညဘက္ အိမ္သာတက္တဲ့အခါ သရဲမေၾကာက္ေတာ့ဘူးေပါ့” ဟု ေျပာလုိက္ေလ၏။ ထိုအခါ ေဒၚပုက.. “အိမ္သာအေဖာ္လိုက္ဖို႔ သံုး႐ုံကေတာ့ ဒီလိုအရက္သမားမ်ိဳး မယူေသးဘူး၊ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္ထုပ္ ဝယ္ထားမယ္ေဟ့” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

“ကိုညိဳႀကီးက သေဘာေကာင္းတာေပါ့ဟယ္၊ သူကဘာနဲ႔တူသလဲဆို ထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ မတူဘူး၊ ယၾတာေခ်လို႔ သက္ေစ့ ထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ တူတယ္၊ အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔ ထြန္းထားတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ဆိုေတာ့ ၾကာၾကာမခံဘူး၊ အရည္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာပဲ၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း အပူေတြဟပ္ၿပီး အရည္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီေမာင္ညိဳတို႔လို ေယာက်္ားမ်ိဳးက အေဖာ္အေပါင္းနဲ႔ ေတြ႕ရင္ အိမ္ကို သတိမရဘဲ ေပ်ာ္သလိုေနမယ့္ ေယာက္်ားမ်ိဳးပဲ၊ ဒင္းကိုယူတဲ့ မိန္းမကေတာ့ ပုလင္းခြံေရာင္းစားရမယ္၊ တို႔ကေတာ့ ေဝးေသး” ဟု ေဒၚပုက မဲ့ကာရြဲ႕ကာ ေျပာေလ၏။

ထို႔ေနာက္တြင္ကား လခေပးစားေသာ ေဗဒင္ဆရာ တစ္ေယာက္ေရာက္လာျပန္သည္။ ထိုေဗဒင္ဆရာ၏ နာမည္မွာ‘ကိုပါလစ္’ ဟူ၍ျဖစ္၏။ ၎ကိုပါလစ္သည္ ထမင္းဆိုင္သို႔ ေရာက္သည့္အခါ၌ ယေန႔အဖို႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေဗဒင္ေဟာခဲ့ရသည္၊ ေဟာခဲ့ရေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားထဲတြင္ မည္မွ်အဆင့္အတန္း ျမင့္ေသာ သူမ်ားပါသည္။ ညဏ္ပူေဇာ္ခ မည္မွ်ကန္ေတာ့သြားသည္ စသည္ျဖင့္ မည္သူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် မေပးပါဘဲလွ်က္ ေျပာေလ့ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ထမငး္လခကို ေၾကေအာင္ေပးႏိုင္ဟူ၍ မရွိဘဲ အစဥ္သျဖင့္ ငါးက်ပ္က်န္၊ တစ္ဆယ္က်န္ျဖစ္ေနေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တင္တင္က ေဒၚပုအား… “ေဒၚပု.. ေဗဒင္ဆရာ ဦးပါလစ္တို႔လို ေယာက်္ားမ်ိဳးက ဘယ္လို ဖေယာင္းတုိင္မ်ိဳးထဲ ပါသလဲ” ဟု ေမးလိုက္ရာ ေဒၚပုက.. “သူက ဝါဆို ဖေယာင္းတိုင္လို ဟာမ်ိဳးဟဲ့၊ ဝါဆိုဖေယာင္းတိုင္လိုဟာကလဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ဟိတ္နဲ႔ဟန္နဲ႔ တကယ့္ တကယ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွလဲ ဟုတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဖေယာင္းကလဲပြစိစိနဲ႕ အထဲမွာ ေလခိုေနတာေတြကလဲ ပါေသး၊ ထြန္းေတာ့လဲ ၾကာၾကာမခံဘူး၊ ေဗဒင္ဆရာပါလစ္တုိ႔လို လူကလဲ အဲဒီလိုပဲ ေလသိပ္မ်ားတာ” ဟုေျပာေလ၏။

ဤသို႔ႏွင့္ တင္တင္တို႔ဆိုင္သည္ ျဖည္းျဖည္း အသားက်၍လာေလေတာ့၏။ စားေသာက္သူမ်ားမွာလည္း ဆိုင္၏ လက္ရာကို သိေသာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေနသည္ျဖစ္ရာ ဖြင့္ခစကဲ့သို႔ ေရာင္းရသည့္ေန႔ အလြန္ေရာင္းရၿပီး မေရာင္းရသည့္ေန႔ ခ်က္ထားေသာ ထမင္းမ်ားပိုေနသည့္အျဖစ္သို႔ မေရာက္ေတာ့ေပ၊ ေရာင္းရေသာ ပန္းကန္အေရအတြက္ ပံုမွန္ကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားျဖစ္၏။ တင္တင္လည္း ထိုလုပ္ငန္းအေပၚ၌ အက်ိဳးအျမတ္ သိသိသာသာသည္ျဖစ္ရာ အလုပ္ေပၚတြင္ ယခင္ကထက္ စိတ္ဝင္စား၍ လာေလေတာ့၏။

ဤသို႔ ေနလာခဲ့ရာ တစ္ေန႔တြင ္ဆိုင္သို႔ လူတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုသူသည္ ဆိုင္၏ေထာင့္ဆံုး စားပြဲတြင္ ေရြးထိုင္ၿပီ..“ထမင္းစားမယ္၊ ဝက္သားနဲ႔ေပးပါ၊ အဲဒါကို ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္က်လဲ” ဟု ေမးလိုက္ရာ တင္တင္က… “စားၿပီးမွ ေပးလဲရပါတယ္ရွင္” ဟု ျပန္၍ေျပာေလ၏။ “က်ဳပ္ထမင္း အပိုပန္းကန္ေတြ မယူဘူး၊ တစ္ခါတည္း တြက္လို႔ၿပီးပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ က်လဲ” ဟု ထိုသူက ေမးျပန္ေလ၏။ “အဲဒါလဲ စားၿပီးမွ ေပးပါ” ဟု တင္တင္ကေျပာရာ ထိုသူက… “ဘယ္လာက္က်သလဲ” ဟု ထပ္ ေမးလာ၏။ “ငါးက်ပ္က်ပါတယ္” ဟု တင္တင္က ေျပာလိုက္ရာ ထိုသူသည္ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ ထုတ္ကာ စားပြဲထိုးကေလးအား… “ေဟ့သူငယ္၊ ဒီမွာငါးက်ပ္၊ ထမင္းဟင္းေတြ လာခ်ၿပီးရင္ မင့္တို႔လဲ အနားမလာၾကနဲ႔၊ ဘာယူဦးမလဲလို႔လဲ လာမေမးနဲ႔၊ ဘာမွမယူဘူး” ဟု ေျပာေလေတာ့၏။

တင္တင္သည္ ထိုလူအား ထူးဆန္းသကဲ့သို႔ ၾကည့္ေနေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ စားပြဲထိုးကေလးသည္ ထမင္းဟင္း၊ တို႔စရာ၊ ငံျပာရည္မ်ားကို သူ၏စားပြဲသို႔ လာ၍ခ်ေပးေလ၏။ ထို႔ေနာက္ လက္ေဆးဇလံုေလး လာ၍ခ်ေပးၿပီးလွ်င္ ထိုသူ၏ စားပြဲမွ ေရွာင္၍သြားၾကေလ၏။ ထိုသူသည္ လက္ကိုေဆးၿပီးေနာက္ သူ၏ ထမင္းပန္းကန္ေပၚသို႔ ဟင္းပန္းကန္တစ္ခုလံုးကို ေမွာက္ခ်လိုက္ေလ၏။ ၿပီးလွ်င္ တို႔စရာမ်ားကို တဂြ်တ္ဂြ်တ္ဝါး၍ ခပ္သုတ္သုတ္ ခပ္လြားလြား စားလိုက္ရာ ခဏခ်င္းပင္ ၿပီးသြားေလေတာ့၏။ ထို႔ေနာက္လက္ေဆး၊ လက္သုတ္ကာ သြားၾကားထိုးတံကိုမွ် မေတာင္းဘဲ ထြက္သြားေလေတာ့၏။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္လည္း ထိုသူေရာက္လာၿပီးလွ်င္ တင္တင္၏စားပြဲေပၚသို႔ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္တင္သြားၿပီး ‘ဝက္သားနဲ႕’ ဟု ေျပာကာ ယမန္ေန႕က ထိုင္ခဲ့ေသာေထာင့္စားပြဲသို႔ သြား၍ ထိုင္ေလ၏။ ထမင္းဟင္းမ်ား ေရာက္လာေသာခါ၌လည္း ယမန္ေန႔ကကဲ့သို႔ပင္ ထမင္းပန္းကန္ထဲသို႔ ဟင္းပန္းကန္တစ္ခုလံုး ပံုခ်ကာ စားေသာက္၍ ထြက္သြားျပန္ေလ၏။ ထိုသူသည္ ဤနည္းအတိုင္း တစ္ခန္႔ စားေသာက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ လာသည့္အခါတိုင္းလည္း ဝက္သားႏွင့္ဟု ေျပာကာ စားေသာက္ၿပီး မည္သူ႔ကိုမွ် အပိုစကားေျပာျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ တင္တင္ အပါအဝင္ တစ္ဆိုင္လံုးသည္ ထိုသူအား ေကာင္းစြာမွတ္မိေနၿပီျဖစ္၏။ ထိုသူလာသည္ကို ျမင္လွ်င္ ဆိုင္သို႔ မေရာက္ခင္ကပင္ ဝက္သားႏွင့္ တစ္ပြဲဟု ႀကိဳတင္၍ ေအာ္ထားလိုက္ေလ၏။ ထမင္းလခေပးစားေသာ စာေရးႀကီး ကိုအံုးသာ၊ ပန္းခ်ီဆရာကိုညိဳ၊ ေဗဒင္ဆရာကိုပါလစ္တို႔ပင္ ၎အား မွတ္မိေနၿပီျဖစ္၏။

တစ္ေန႔တြင္ ထိုသူသည္ ဆိုင္ထဲသို႔ဝင္လာၿပီး တင္တင္၏ စားပြဲေပၚသို႔ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ တင္လိုက္လွ်င္ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္က.. “ထံုးစံအတိုင္း ဝက္သားနဲပဲလား မိတ္ေဆြ” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုသူသည္ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္အား အံ့ၾသေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္…“ခင္ဗ်ား ဒီဆိုင္က စားပြဲထိုးလား” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပါလစ္က..“မဟုတ္ ပါဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ေဗဒင္ဆရာပါ” ဟု ျပန္၍ေျပာလွ်င္ ထိုသူက.. “ေဗဒင္ဆရာက ဘာျဖစ္လို႔ ထမင္းဆိုင္ကိစၥမွာ ဝင္ၿပီး ေျပာရတာတုန္း၊ စားပြဲထိုး လုပ္ခ်င္လို႔ ေလ့က်င့္ေနတာလား၊ စားပြဲထိုး လုပ္ခ်င္ရင္ က်ဳပ္ထုိင္မယ့္စားပြဲကို သြားၿပီး အဝတ္နဲ႔သုတ္လုိက္၊ ဟိုမွာ ဟင္းစက္ေတြက်ေနတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ေဗဒင္ဆရာကိုပါလစ္လည္း ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး နီရဲသြားေလေတာ့၏။ “က်ဳပ္က ဘာျဖစ္လို႔ စားပြဲထိုးလုပ္ခ်င္ရမွာလဲ” ဟု ကိုပါလစ္က ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။

“ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ ဝက္သားနဲ႔ စားမလားလို႔ ေမးရတာလဲ ဒါကစားပြဲထိုး ေမးရမယ့္စကားဗ်၊ ဒီမွာကိုယ့္လူ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မလုပ္နဲ႔ နာသြားမယ္” ဟု ဆိုကာ ထိုသူလည္း ၎၏ ေနရာသို႔ သြားၿပီးထမင္းပန္းကန္ထဲသို႔ ဟင္းမ်ားသြန္းခ်ကာ စားေသာက္ေနေလေတာ့၏။ ထိုသူ ထြက္သြားေသာအါ၌ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္က အနီးအနားမွ သူမ်ားအား အရွက္ေျပစိမ့္ေသာငွာ “က်ဳပ္ကလဲ သတိမထားမိဘူး၊ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခိုက္ရန ္ေဒါသျဖစ္တတ္တယ္၊ က်ဳပ္လပ္ေပၚမွာ အဂၤါနင္းၿပီ စန္းေပၚမွာ ေစတန္ေရာက္ေနတယ္” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ပန္းခ်ိဆရာ ကိုညိဳႀကီးက “ဒီမွာ ေဗဒင္ဆရာႀကီး လဂ္ေပၚကို အဂၤါနင္းလို႔လဲ မဟုတ္ဘူး၊ ေခါင္းေပၚမွာ ရာဟုနင္းလို႔လဲ မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားပါးစပ္ႀကီး အၿငိမ္မေနႏိုင္လို႔ျဖစ္တာ၊ ဟိုလူ႔မွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူး၊ သူ႕ဘာသ ူၾကက္သားနဲ႔ပဲစားစား၊ ဝက္သားနဲ႔ပဲစားစား၊ ခင္ဗ်ားအလုပ္မွ မဟုတ္တာ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခါ ကိုပါလစ္က.. ဒီမွာပန္းခ်ီဆရာ ခင္ဗ်ားမသိဘူး၊ မာ(စ္)ဆိုတဲ့ အဂၤါၿဂိဳလ္ဟာ လဂ္ေပၚကို ဒီဂရီကိုက ္နင္းလိုက္ရင္ သိပ္ၿပီးဆိုးတယ္ကိုယ့္လူ၊ ၿပီးေတာ့က်ဳပ္က ကံညံ့ေနတာ၊ စေနထူလ အဝါအႏၱရ၊ ရာဟျပတၱႏၱ ရစားေနတဲ့ အခ်ိန္ဗ်” ဟု ေျပာျပန္ေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုညိဳက.. “ရပတၱႏၱေတြ ဂြတ္တႏၱရေတြေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူး၊ ခင္ဗ်ားဟာ လွ်ာရွည္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊ ဘာတႏၱရေတြပဲ ေရာက္ေရာက္ ခင္ဗ်ားဟာ နရင္းအရုိက္ခံရမွ ၿပီးမယ့္လူစားပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ ၎တို႔လည္း ထမင္းစားၿပီး လွ်ိဳလွ်ိဳ ထြက္သြားၾကေလ၏။ ထိုအခါ တင္တင္က ေဒၚပုအား.. “ေဒၚပုေရ ဟိုဖေယာင္းတုိင္က ဘယ္လိုအစားလဲ” ဟု ေမးလိုက္ရာ ေဒၚပုက..“ အဲဒီ ဖေယာင္းတိုင္ကေတာ့ အဆန္းပဲဟဲ့၊ သူကဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့ ေျခာက္တိုင္ထုပ္ ေက်ာက္ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔တူတယ္၊ မာႂကြတ္ႂကြတ္နဲ႔ ဒါေပမယ့္ ထြန္းလို႔ သိပ္ၿပီးေကာင္းတယ္၊ မီးေတာက္ညီတယ္၊ ဖေယာင္းစက္ သိပ္ၿပီးမက်ဘူး၊ ကုန္ေအာင္ေလာင္တယ္၊ ဆိုင္တိုင္းမွာ ဝယ္လို႔မရဘူး၊ သူကေျခာက္တိုင္ထဲ သီးသန္႔လုပ္ၿပီးေရာင္းတာ” ဟု ေျပာလိုကု္ေလ၏။

ထို႔ေနာက္ကာလတြင္ကား ‘ေရႊညာသူ’ ထမင္းဆိုင္သို႔ လူတစ္ေယာက္ ထမင္းလခေပးစားရန္ ေရာက္ရွိလာျပန္၏။ ထိုသူအား ေဒၚပုႀကီးက..‘ခရစၥမတ္ ဖေယာင္းတိုင္’ ဟု ေပးထားေလ၏။ ေရွးအခါက ခရစၥမတ္ကာလတြင္ သံုးရန္အတြက္ အဂၤလန္မွ တိုက္႐ိုက္တင္သြင္းေသာ တစ္ေပတိတိ ရွည္းလ်ားသည့္ ခရစၥမတ္ ဖေယာင္းတိုင္တစ္မ်ိဳး ရွိခဲ့ဖူးသည္ဆို၏။ ဖေယာင္းတိုင္၏ အေ၇ာင္မွာလည္း မိုးျပာေရာင္၊ ပန္းႏုေရာင္၊ အနီေရာင္၊ အဝါေရာင္ဟူ၍ ေရာင္စံုရွိ၏။ ဖေယာင္းတိုင္ဝယ္လွ်င္ ဖေယာင္းတိုင္တင္၍ ထြန္းရန္အတြက္ လက္ကိုင္ပါေသာ ခြက္ကေလးမ်ားပင္ အပိုရရွိသည္ဆို၏။ ထိုလူသစ္၏ ဗိုလ္ဆန္းျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဒၚပုႀကီးက ခရစၥမတ္ဖေယာင္းတိုင္ဟု အမည္ေပးထားျခင္းျဖစ္၏။

ထိုသူ၏အမည္မွာလည္း ျမန္မာအမည္႐ိုး႐ိုး မဟုတ္၊ အဂၤလိပ္ ျမန္မာကျပားအမည္ ျဖစ္ေန၏။ ၎၏အမည္မွာ ‘ဆန္နီဘတူ’ ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ၎သည္ ဦးဘတူ၏ သားဆန္နီျဖစ္ဖြယ္ရာ ရွိ၏။ ၎ဆန္နီသည္ စကားေျပာေသာအခါ၌ အဂၤလိပ္စကားမ်ား ညွပ္၍ေျပာတတ္၏။ လြန္မွလည္း ယဥ္းေက်းသိမ္ေမြ႕၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၎ဝတ္ေသာ အဝတ္အစားမွာ ေဘာင္းဘီႏွင့္ စပို႔ရွပ္သာျဖစ္၏။ ႐ုပ္ရည္မွာလည္း ဗိုလ္ကျပားတစ္ဦးႏွင့္သာ တူေနေတာ့၏။ ဆန္နီသည္ ႏိုင္ငံျခား ကုမၼဏီႀကီးတစ္ခုမွ အေသးစား ကိုယ္စားလွယ္ကေလး ျဖစ္၏။ ကုမၼဏီအလုပ္ ဆိုသည္မွာလည္း မည္မည္ရရမရွိလွေပ၊ လခမွာမူ မွန္မွန္ရေသာဟူ၏။ ဆန္နီသည္ ေရကူးျခင္း၊ တင္းနစ္႐ိုက္ျခင္း၊ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ျခင္းစေသာ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ရာေကာင္းေသာ အလုပ္မ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္ကုန္လ်က္ ရွိေလေတာ့၏။

ဆန္နီ၏ ေနာက္တြင္ ထမင္းလခ ေပးစားသူတစ္ ေယာက္တိုးလာျပန္၏။ ထိုသူမွာမူ ႐ုံးတစ္႐ုံးမွ အ၇ာရွိတစ္ဦးဟု သိရ၏။ အ၇ာရွိဟုဆိုေသာ္လည္း လစာအားျဖင့္ မ်ားလွသည္မဟုတ္ သို႔ေသာ္လည္ ဂိုက္ဆိုက္ေကာင္းလွ၏။ ထိုသူ၏ အမည္မွာ ‘ကိုေသာင္းေရႊ’ ဟူ၍ျဖစ္၏။ ဤေန၇ာ၌ တင္တင္၏ဆိုင္တြင္ ထမင္းလခ ေပးစားသူမ်ား၏ စာရင္းကိုျပန္လည္၍ တင္ျပရေပမည္၊

ေရစို ဖေယာင္းတုိင္ႏွင့္ တူေသာ စာေရးႀကီးကိုအံုးသာ၊
သက္ေစ့ထြန္းေသာ ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္တူေသာ ပန္းခ်ီဆရာကိုညိဳ၊
ဝါဆိုဖေယာင္း တိုင္ကဲ့သို႔ ေလခို၍ပြေယာင္းေယာင္း ျဖစ္ေနေသာ ေဗဒင္ဆရာကိုပါလစ္၊
ေက်ာက္ဖေယာင္းတိုင္နွင့္ ဘုဆတ္ဆတ္ လူသား၊
ခရစၥမတ္ဖေယာင္းတုိင္ႏွင့္တူေသာ ဆန္နီဘတူ၊
ယခုေနာက္ဆံုး ေရာက္ရွိလာေသာ အရာရွိေသားေရႊတို႔ျဖစ္၏။

၎ကိုေသာင္းေရႊကို မူ ေဒၚပုႀကီးက ေနပူမိ၍ တြန္႔လိမ္ေနေသာ ဖေယာင္းတိုင္ဟု တင္စားေခၚေဝၚေလ၏။ ၎ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ တူေသာ ေယာက်ာ္း ေျခာက္ဦးအနက္ ေက်ာက္ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ တူသည့္သူမွလြဲ၍ က်န္ငါးဦးစလံုးသည္ ေရႊညာသူ တင္တင္အား တေစ့တေစာင္း သို႔မဟုတ္ သိသိသာသာ ပိုးပန္းၾကေလ၏။ သို႔ရာတြင္ တင္တင္သည္ ကပ္ေစးနည္းေသာ ကိုအံုးသာႀကီးအား မ်က္ႏွာသာမေပး၊ အရက္ေသာက္ေလ့ရွိေသာ ပန္းခ်ီဆရာကိုညိဳကိုလည္း အေရာမဝင္၊ ေဗဒင္ဆရာ ကိုပါလစ္ကိုမူ စိတ္ကူးထဲမွ်မထည့္ ေက်ာက္ဖေယာင္းတိုင္ႏွင့္ တူေသာ လူသားမွာမူ တင္တင္ႏွင့္ အဆက္စပ္မရွိ၊ ထိုသူကလည္း တင္တင္ကို ရွိသည္ဟူ၍မွ်ပင္ မထင္၊ ထို႔ေၾကာင့္ တင္တင္၏ ေမတၱာပန္းကို သူႏိုင္ငါႏိုင္ အၿပိဳင္ရမည့္ သူဟူ၍ ဆန္နီႏွင့္ ကိုေသာင္းေရႊသာ ရွိေပ၏။

ကိုေသာင္းေရႊမွမူ ထမင္းဆိုင္သို႔ လာတိုင္း တင္တင္၏ေရွ႕တြင္ အလုပ္မည္မွ်မ်ားေၾကာင္း။ တပည့္မ်ားမွာလည္း မိမိက မည္မွ်ပင္ သင္ျပေပးသည္ျဖစ္ေစ မတတ္ကြ်မ္း၍ မိမိသာလွ်င္ ပင္ပန္းရေၾကာင္း၊ ႐ုံးဆင္း၍ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါလွ်င္လည္း မိမိမွာ တစ္ကို္ယ္ေရ တကာယျဖစ္၍ မိမိဘဝမွာ ခန္းေျခာက္လ်က္ရွိေၾကာင္း ပစ္ခတ္ ေျပာဆိုေလေတာ့၏။ ဆန္နီမွာမူ ထိုသို႔ကားမဟုတ္ မိမိယေန႔ မည္သည့္ေနရာသို႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ေၾကာင္း၊ မည္မွ်ေပ်ာ္ေၾကာင္း၊ ေပ်ာ္ပြဲစားမွ အျပန္ပဲခူးသို႔ အေရာက္တြင္ ေရႊသာေလ်ာင္း ဘုရားသို႔ ဝင္ေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကရာ၊ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္သူမ်ားသည္ ေႏွာသားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ဘူးခြက္မ်ားကို အလုအယက္ ဝယ္ၾကေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ တင္တင္အတြက္ ၎ကလည္း သတိရကာ တို႔ပတ္ပဝါထည့္ရန္ ဘူးဝိုင္းကေလးႏွင့္ လက္ဝတ္ရတနာမ်ား ထည့္ရန္ ေလးေထာင္ဘူးကေလး ဝယ္လာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာဆိုကာ တင္တင္အား လက္ေဆာင္ေပးေလ၏။ ခရစၥမတ္ေန႔ဆိုကာ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္ေပး၏။ ေမြးေနဟူ၍ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပး၏။ ၎သည္ မည္သည့္အခါမွ် စိတ္ညစ္သည္ကို မေတြ႕ရ၊ အၿမဲေပ်ာ္ေနသူျဖစ္ၿပီး ဆိုင္သို႔လာလွ်င္လည္း ေလေလးတခြ်န္ခြ်န္ႏွင့္ လာေလ့ရွိ၏။ တင္တင္ကလည္း ဆန္နီအား မ်က္စိက်၍ ေနၿပီးျဖစ္၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဆန္နီႏွင့္ တင္တင္တို႔သည္ ခ်စ္သူျဖစ္၍ သြားၾကေလေတာ့၏။

                                                                                                                     သေဗသတၱာကမၼသကာ 
                                                                                                                          မင္းသိခၤ