ဆရာ အောင်ကောင်းမွန်

တေန႔တ၌ ကၽြႏု္ပ္ထံသို႔ အသက္(၅၀)အရြယ္ခန္႔ရွိေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦးသည္ အလည္အပတ္ ေရာက္ရွိလို႔ လာေလ၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီး၏အမည္မွာ ေဒၚအုန္းျမင့္ ဟူ၍ပင္ျဖစ္၏။ ကၽြႏု္ပ္ငယ္စဥ္ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ရပ္ကြက္တြင္ အိမ္နီးနားခ်င္း ေနခဲ့ဖူးသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လြန္စြာမွပင္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္သူ တစ္ဦးပင္ျဖစ္ေလ၏။ ေဒၚအုန္းျမင့္သည္ ကၽြႏု္ပ္အားျမင္လွ်င္ … “မေတြ႕ရတာလည္း အေတာ္ၾကာၿပီ . . .   အေဒၚလာတိုင္းလည္း မင္းကအလုပ္ေတြ တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး႐ႈပ္ေနေတာ့ . . .   အေရးႀကီးကိစၥထူးမရွိလွ်င္ မင္းကိုအားနာတာနဲ႔ မလာျဖစ္ဖူးကြယ္” ဟုဆိုေလ၏။ “အဲ့လိုလည္း ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလည္း ေဒၚအုန္းျမင့္ရယ္ . . . အလုပ္မ်ားတာလည္း မ်ားတာေတာ့ အမွန္ပါ . . . သို႔ေပမယ့္လို႔လည္း တပတ္တခါ ႏွစ္ပတ္တခါ လာလည္ေနက်ဥစၥာ . . . လာေပါ့ဗ်ာ” ဟုေျပာ၍ပင္ ေရခဲေသတၱာအတြင္း၌ အသင့္ေဖ်ာ္ထားေသာ ေရႊရင္ေအးႏွင့္ တာမိုးညဲၿမိဳ႕မွလာေသာ ကၽြႏု္ပ္တပည့္မေလးကန္ေတာ့ထားသည့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံထုတ္ ကိတ္မုန္႔ေျခာက္တမ်ိဳးႏွင့္ ဧည့္ခံျဖစ္ေလေတာ့၏။ “ေမာင္ေဝလင္းေရ . . . အခုတေလာမင္းကို ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေတြ႕လိုက္ ကားနဲ႔ေတြ႕လိုက္ အလုပ္ေတြ အေတာ္ကိုမ်ားေနတာလား” ဟုဆိုေလ၏။ “မီဒီယာကိစၥေတြကို