ဆရာ အောင်ကောင်းမွန်

ေကာင္းတာႀကံသမွ် ေအာင္ေစေသာ္ဟု အမည္ရေသာ စမသည္ ကႀကီး ၊ ဃႀကီး ဏႀကီး ၊ ဠႀကီးဟု ဆိုအပ္ေသာ ဗ်ဥ္းသံုးဆယ့္သံုးလံုး အနက္မွ ႀကီးတပ္ေခၚရ ေသာ အကၡရာတိုပကို ဘံု(၈)ဆင့္တင္၍ အေပၚတြင္ န၀င္းစီးကာ ေရးထား၏။ ထိုႀကီးေလးႀကီး အကၡရာကိုပင္ ဘံုေလးဆင့္တပ္ကာ န၀င္းညြန္႔

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ သိေဟာင္း ကြ်မ္းေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုကိုပီတာႀကီးသည္ ေကာင္းစြာစိတ္မႏွံရွာေပ၊။ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ဆိုသလို စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ုံသို႔ ေရာက္သြားေလ့ရွိေသာ ေဝဒနာသည္ႀကီးလည္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားက ၎အား အ႐ူးပီတာဟု ေခၚၾကေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္မွမူ ထိုသို႔မေခၚရက္ေသာေၾကာင့္ ကိုပီတာႀကိးဟုပင္ ေကာင္းေကာ္းမြန္မြန္ ေခၚခဲ့ရေလ၏။ ၎ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားရား၊ ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၎ကပင္ … “ၿပီးခဲ့တဲ့လဆန္းက ကိုယ့္လူ ေဆး႐ုံတက္ရေသးတယ္ဆို..” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ “ဟုတ္ပါ့

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံသို႔ စိတ္ေကာင္းစြာမႏွံ႕ေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြႀကီး ကိုပီတာ ဆိုသူ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ၎ကို ပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကိုျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ဒ္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားရား ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ “ကိုပီတာႀကီးကို ဒီေန႔မနက္ ဘယ္လိုဟင္းမ်ိဳးနဲ႔ေကြ်းရမလဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာလိုက္ရာ ကိုပီတာႀကီးက.. “ပုစြန္ခ်ဥ္ေကာင္း ေကာင္းေလး မစားရတာ ၾကာပါၿပီ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ပဲခူးမနီ ပုစြန္ခ်ဥ္ကို ၾကက္သြန္နီဥႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆီစိမ္းဆမ္းၿပီးသုပ္မယ္၊၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေလးေတြလည္း လွီးၿပီးထည့္ရမွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ပဲနဲေလးဟင္းခ်ိဳခ်က္မယ္၊ အရည္ေသာက္အတြက္ေပါ့ ၿပီးေတာ့ ပ်ဥ္ပံုႀကီးက ငါးရံ႕ေျခာက္ ေကာင္းေကာင္းေလးကို မီးဖုတ္ၿပီး ေထာင္းၿပီးေတာ့ ဆီဆမ္းမယ္၊ ဆန္ကေတာ့ ေကာင္းပေစေဟ့၊ တို႔စရာကေတာ့ သခြားသီးေကာင္းတယ္၊ ငါးပိရည္မလုပ္နဲ႔ကြာ ငံျပာရည္ေကာင္းေကာင္းကို င႐ုပ္သီးမႈန္႔ခပ္မယ္၊ ထမင္းစားၿပီးရင္လည္း အခ်ိဳစားဖို႔အတြက္ တျခားဘာမွ မစီစဥ္ပါနဲ႔၊

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္႔မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရိွ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သိေဟာင္း ျဖစ္ေသာ ကိုပီတာဆိုသည့္ စိတ္ေဝဒါနရွင္တစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း…. “ေဟ့…မစၥတာမင္းသိခၤ၊ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း..ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလေတာ့၏။ “ ကဲပါဗ်ာ ကိုး႐ိုးကားယား ႏႈတ္ဆက္မေန စမ္းပါနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ မနက္စာခ်က္မယ္ဗ်၊ ဘာဟင္းနဲ႔ စားမလဲ ေျပာစမ္းပါဦး..” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေမးရာ..“ အရမ္းေျပာလို႔ ေတာ့မျဖစ္ဘူး ကိုယ့္လူရဲ႕၊ အစာလည္းေဆး၊ ေဆးလည္းအစာလို႔ ဆိုထားတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္စားတဲ့ အစား အေသာက္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေဆးျဖစ္ဖို႔ေတာ့လိုတာေပါ့” ဟု ကိုပီတာႀကီးက ကြ်ႏ္ုပ္အား အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာေနေလ၏ “ကဲပါဗ်ာ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေဆးျဖစ္မယ့္

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံ၏ ေရွ႕သို႔ ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးလာ၍ ရပ္ေလ၏။ လူတစ္ေယာက္သည္ ေနာက္မွီလြန္စြာျမင့္ေသာ ေရွးေဟာင္းကုလား ထိုင္အနက္ႀကီးတစ္လံုးကို ေက်ာတြင္ပိုးလ်က္ ၎ေထာ္လာဂ်ီေပၚမွ ဆင္းလာ၏။ လက္တစ္ဘက္တြင္လည္း အနက္ေရာက္လက္ကိုင္တုတ္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူအား မည္သူမည္ဝါျဖစ္ သည္ဟု မေျပာႏိုင္ပါ။ ထိုသူသည္ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ထမ္းလ်က္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာၿပီးလွ်င္ ကုလားထိုင္ႀကီးကို ခ်လိုက္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ထိုသူကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ေနမိေလ၏။ ထိုကုလားထိုင္ကိုခ် ၿပီးလွ်င္ ထိုသူသည္ ကုလားထိုင္ေပၚ၌ အက်အနထိုင္လိုက္ေလ၏။ ထိုလူ၏ အျပဳအမူမွာ အနည္းငယ္ဆန္ုး သကဲ့သို႔ျဖစ္ေန၍

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္း ေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္ မဂၤလာၿခံအတြင္းသို႔ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုသူသည္ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူခန္႔ရွိ၏။ ျဗဳန္းကနဲ႔ ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုသူအား ေကာင္းစြာမမွတ္မိေပ။ သို႔ရာတြင္ထိုသူက ကြ်ႏ္ုပ္အား “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း . ဂြတ္ဒ္ႏိုက္ ေမာင္ေအာင္ထြန္း”ဟု ကိုး႐ိုးကားယားႏိုင္လွေသာ ႏႈတ္ဆက္နည္းျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ “ အလို . . ဘယ္သူမ်ားလဲ မွတ္တယ္။ ကိုပီတာႀကီးကိုး ဟု ကြ်ႏ္ုပ္က ေရရြတ္လိုက္မိေလ၏။ ထိုအခါ ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား “ဟုတ္ပါ့ ကိုေအာင္ထြန္းေရ အခုလိုမွတ္မိတာ ကိုယ့္လူ အေတာ့္ကိုေတာ္ၿပီး အေတာ့္ကိုညံ့တာပဲ”ဟု ကိုး႐ိုးကားယားေျပာျပန္ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ရယ္ရျပန္၏။ “ကိုပီတာ ခင္ဗ်ားကေတာ့ အရင္အတိုင္းပဲ” ဟု ကြ်ႏ္ုပ္ကေျပာျပန္ရာ ၎က. . “ အားလံုးေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ၊ မေျပာင္းလဲတာကေတာ့ ပီတာတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္၊ အရင္အတိုင္းပါပဲ၊ ဟဲ ဟဲ ကိုယ့္လူကို ႏွိမ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ မွတ္မိတာေလးေျပာျပတာ၊ ကိုယ့္လူကဟိုတုန္းက လြယ္အိတ္ေလး တစ္လံုးလြယ္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ေလးပါစပ္မွာခဲလို႔ အလုပ္လညး္မရွိဘူး၊ ဝင္ေငြလည္းမရွိဘူး၊ ဟိုအိမ္ ကပ္စားလိုက္၊ ဒီအိမ္ကပ္စားလိုက္နဲ႔၊ အခုေဆးေ

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္ မရမ္းတလင္း ေတာစပ္ရွိ အယူေတာ္မဂၤလာၿခံသို႔ မိန္းမ ႀကီးတစ္ဥိး ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုမိန္းမႀကီးမွာ ၎၏လင္ေယာက်ာ္းရွိစဥ္က အေျခႏွင့္အေနႏွင့္ အက်အန ေနထိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၎၏ေယာက်ာ္းဆံုးၿပီ တစ္ႏွစ္အတြင္း၌ပင္ စီးပြားဥစၥာမ်ား ပ်က္စီးသြားရ ရွာေလ၏။ ထိုမိန္းမႀကီးသည္ အသက္အားျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ငယ္သည္။ သူ၏အမည္မွာ ေဒၚၾသဟူ၍ျဖစ္၏။ သူသည္ငယ္စဥ္က ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူး၏။ ၎ေဒၚၾသသည္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္သည္ဟူ၍ မရွိေပ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ယံုေလ့ရွိေသာ နတ္မ်ား၊ ဘိုးေတာ္မ်ားကို သူမယံုေပ။ ထို႔အတူ ငယ္စဥ္အခါက ကေလးဘာဝ

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ရာ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အစြန္၊ မရမ္းတလင္းေတာစပ္ရွိ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ၿခံအတြင္းသို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ သိေဟာင္း ကြ်မ္းေဟာင္း ကိုပီတာဆိုသည့္ လူႀကီးတစ္ဦးေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုကိုပီတာႀကီးသည္ ေကာင္းစြာစိတ္မႏွံရွာေပ၊။ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ဆိုသလို စိတ္ေရာဂါကု ေဆး႐ုံသို႔ ေရာက္သြားေလ့ရွိေသာ ေဝဒနာသည္ႀကီးလည္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားမ်ားက ၎အား အ႐ူးပီတာဟု ေခၚၾကေလ၏။ သို႔ရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္မွမူ ထိုသို႔မေခၚရက္ေသာေၾကာင့္ ကိုပီတာႀကိးဟုပင္ ေကာင္းေကာ္းမြန္မြန္ ေခၚခဲ့ရေလ၏။ ၎ကိုပီတာႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း.. “ဂြတ္ဒ္ေမာနင္း၊ ဂြတ္ဒ္ႏိုက္..” ဟု ကိုး႐ိုးကားရား၊ ႏႈတ္ဆက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ၎ကပင္ … “ၿပီးခဲ့တဲ့လဆန္းက