ဆရာ အောင်ကောင်းမွန်

လူ႕ဘ၀တသက္တာတြင္ ကြ်ႏု္ပ္တို႕ရရွိထားေသာ အခ်ိန္သည္က်ြန္ဳပ္တို႕ထင္ထားသလို မမ်ားလွပါေခ်။ အတိအက် စာရင္းခ်ေရးၾကည့္လွ်င္ သက္တမ္း ၆၀ရွိေသာလူတေယာက္သည္ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကို အိပ္ရာထဲတြင္ အခ်ဥ္းအႏွီးျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့ေၾကာင္းေတြ႕ရွိရသည္။ လူတေယာက္အေနျဖင့္ သတိမထားမိဘဲ အမွတ္တမဲ့ အကိ်ဴးမဲံ႕ကုန္လြန္သြားေသာ တေန႔တာႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီကာလကိုစာရင္းအင္းပညာရွင္တစ္ဦးကအေသးစိတ္တြက္ခ်က္ဆန္းစစ္ၾကည့္သည္။ ထိုဆန္းစစ္ခ်က္အရေမြးကင္းစအရြယ္မွ အသက္၆၀အရြယ္အထိ လူတေယာက္၏

-------------တစ္ေန႔သ၌ ကၽြႏု္ပ္သည္ တစ္ဦးတည္းပင္လွ်င္ စီးကရက္တို႔ကို တလိပ္ၿပီးတလိပ္႐ိႈက္ဖြာရင္းပင္ ေတြးမိ ေတြးရာတို႔ကို ေတြးေနေလမိေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္ေတြးေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္၏ဘ၀ျဖတ္သန္းခဲ့ သမွ်တို႔ပင္ျဖစ္ေလ၏။ ကၽြႏု္ပ္ဘ၀တြင္ ကၽြႏု္ပ္ေနထိုင္ခဲ့ရေသာအိမ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း ျပန္လည္၍ေတြးၾကည့္ မိေလ၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆိုေစ ယခုအခါတြင္မူ ကၽြႏု္ပ္သည္ ေမြးသမိခင္၊ေမြးသဖခင္ႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ လား႐ိႈးၿမိဳ႕စြန္ ရန္တုိင္းေအာင္ဘုရားအနီး ေရႊလီရတနာၿမိဳ႕သစ္တြင္ ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္ရၿပီျဖစ္၏။ လြန္စြာမွစိတ္ၿငိမ္မႈရွိေသာ ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ေတာ့ ပုတီးစိပ္ရန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ တရားထုိင္ရန္အတြက္လည္းေကာင္း၊ စာေရးရန္ အတြက္ပါလွ်င္ အဆင္ေျပ၍ ေနရၿပီျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင္ပင္ ကၽြႏု္ပ္သည္ ကံၾကမၼာႀကီးကို ေက်းဇူးတင္မိသလို ကၽြႏု္ပ္ ယံုၾကည္စြာအားထားကိုးကြယ္လွ်က္ရွိေသာ ဆရာသခင္မ်ားအေပၚတြင္လည္း အထူးကိုပင္ ေက်းဇူးတင္မိေတာ့၏။ ကၽြႏု္ပ္၏မိဘႏွစ္ပါးအေပၚတြင္ ေက်းဇူူးတင္မိသလို ကၽြႏု္ပ္ ပညာပိုင္းဆုိင္ရာ ဆရာသခင္ မဟာေက်းဇူးရွင္ႀကီး အဘေဒါက္တာမင္းသိခၤအားလည္း အထူးပင္ေက်းဇူးတင္မဆံုးျဖစ္ရေတာ့၏။ အေၾကာင္းမူကား ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္အတူ မိခင္၊ဖခင္အပါအ၀င္ မိသားစ